Hoger opgeleiden gevoelig voor alternatieve genezers…

De kop suggereert een zekere ironie ten aanzien van het onderwerp, maar ik moet u teleurstellen, dat is niet het geval. Ik kreeg slechts een bericht van het CBS toegestuurd waarin statistische gegevens rond het bezoek van de Nederlandse bevolking aan wat in de volksmond ‘alternatieve genezers’ heten te zijn werden gegeven. Het blijkt dat 1 miljoen medelanders gek zijn op deze vorm van genezing, dat het overgrote deel daarvan boven de 30 jaar oud is, maar vaak niet veel ouder dan 75 en dat de grootste groep HBO/WO-niveau meekregen qua opleiding. Je zou dus kunnen bedenken dat als iemand iets beter op de hoogte is van zijn/haar mogelijkheden, de alternatieve arts het gevoel geeft meer of echt iets doet aan de al dan niet vermeende kwaal. Van de mensen die een alternatieve genezer bezoekt heeft 63% een langdurige aandoening die niet wordt opgelost door de reguliere geneeskunde.

Soms is het van belang dat een genezer/alternatieve arts gewoon aandacht geeft aan de patient(e). Alleen al het feit dat twee keer zoveel vrouwen als mannen naar een alternatieve arts gaan geeft al aan dat dit met erkenning van de kwaal en aanhoren van de klachten te maken zal hebben. Vrouwen lijken nu eenmaal meer kwalen te hebben, en ze voelen zich vaak overvleugeld door de kennis van de reguliere geneeskunde en het gebrek aan tijd dat deze artsen beschikbaar stellen voor hun patienten. Overigens worden we niet massaal zweverig, want de mensen die naar gebedsgenezers gaan zijn op de vingers van twee handen te tellen. We zijn gekker op fysiotherapeuten, osteopaten, chiropractors, homepaten en vooral acupuncturisten.

Jaarlijks gaan 250.000 mensen richting zo’n naaldjessteker voor verlichting van pijn of andere klachten. Moet toch te denken geven! Niet alles is kennelijk met een pilletje op te lossen en de bekende techniek om mensen met een kluitje in het riet te sturen werkt niet. Tenzij je dat kluitje verpakt als een klontje boter. Dan wordt het anders. Hoe dan ook, ‘alternatief’ is best populair en het is opmerkelijk dat ook onder huisartsen zulke praktijken worden gebruikt. Mij maakt het niks uit. Als het maar helpt. En niet te duur is natuurlijk. Ingestraald water en Afrikaanse gebedsgenezers zijn voor mij niet weg gelegd. En ik ben allergisch voor naalden. Zal daardoor vast komen dat ik er nog nooit ben behandeld. Maar wie weet, komt dat nog. Ben er voldoende voor opgeleid denk ik..

Dure patserhuizen…

Kijk je in je eigen omgeving eens in de rondte zie je al snel dat de gemiddelde huizenprijs de afgelopen jaren een flinke knauw heeft gekregen. Heel wat opgebouwde waarde verdampte door de crisis, maar zeker ook mede door de absurde plannen van een kabinet dat geen echte visie wist te ontwikkelen op dit punt en zich op zijn rug liggend over leek te geven aan de leden van de Kunduzcoalitie. In die laatste groep politieke partijen zetelt er een die meent dat alles wat ons is overkomen de schuld is van oudere huizenbezitters die het wagen om na een leven lang hard werken met pensioen te gaan. En daarbij hun duur betaalde villa’s via de Hypotheekrenteaftrek te laten financieren door jonge lieden in een of ander sociaal afbraakhuurwoninkje. Het zal duidelijk zijn dat ik bewust deze overdrijving toepas om mijn punt te maken. Ouderen zonder kansen op de arbeidsmarkt (en boven de 40 ben je al oud tegenwoordig) door laten werken tot je 67e of langer is echt een idee dat slechts voorkomt uit het brein van een verwrongen geest. Dat geldt ook voor de HRA-beperking. Hoe dan ook, de prijzen daalden voorspelbaar en de kans dat je een huis tegenwoordig binnen een jaar verkoopt is gering. Vandaar dat heel wat eigenaren met dank aan de Wageningse profeet flink onder water zijn gegaan en nu in armoede en uitkering terecht zijn gekomen.

Goed om wellicht te onthouden als u straks weer gaat stemmen! Hoe dan ook, al dat gedoe heeft geleid tot een flinke daling van de huizenprijzen. Als je nu goedkoop wilt wonen, echt goedkoop, moet je zijn in steden als Kerkrade, Het Bildt, Delfzijl, Pekela of Heerlen. De prijzen daar daalden in een jaar tijd flink. Limburg en Noord-Oost-Groningen als rampgebieden voor huiseigenaren. Maar er zijn ook plekken waar je echt nog even miljonair moet worden om er te mogen wonen. Zoals in Laren, waar de prijzen alleen maar omhoog gaan, of Bloemendaal. In andere villagebieden zoals Blaricum, Wassenaar en Naarden dalen de prijzen fiks, en zijn die dalingen percentueel net zo groot als in gemeenten als Delfzijl of Pekela.

En bij prijzen in die villadorpen die gemiddeld ergens rond een half miljoen liggen telt dat sterker aan dan bij 140.000 euro.  Volgens de Vereniging Eigen Huis die deze cijfers onlangs publiceerde is Laren echt op afstand de duurste gemeente van Nederland. Een beetje huis daar kost al snel 624.000 Euro. Maar dan woon je wel op stand. Aardig is ook dat in de regio waar ik mijn domicilie heb, Amsterdam, de markt weer aantrekt en de prijzen weer worden overboden door kopers die echt weer in de markt zijn voor huizen in deze regio. Dat is goed nieuws. Al ben ik wel bang dat het orakel van D66 straks weer iets bedenkt om ook dat gat te dichten. Want dat ook andere mensen enige welvaart ontwikkelen is de man kennelijk een doorn in het oog. Voor ons, huiseigenaren, is het maar te hopen dat de markt zodanig werkt dat hij met zijn stroming straks wordt uitgezweten. Al vrees ik dat dit niet het geval is. En dan zijn we nog verder van huis….

40

Zoonlief werd onlangs veertig! Een mooie leeftijd, je staat dan nog midden in je eigen leven. Je hebt nog een lange weg te gaan naar een eventueel vruchtbare en gelukkige toekomst en je hebt de jaren van verwarring en pubertijd eindelijk achter je gelaten. Als het goed is natuurlijk. Wanneer je als ouder terug kijkt naar die leeftijd, er is immers zelden een kind te vinden dat ouder is dan zijn ouders, of er moet echt iets mis zijn gegaan in de genen of de geestelijke gesteldheid van de laatsten, kom je als Meninggever ineens uit op ‘wat deed ik toen ik die leeftijd bezat’. Jemig en dan moet je dus even terug in de tijd. Voor mij was dat een periode van heel hard werken.

Ik beleefde in dat jaar een hectische periode. In een van mijn verslagen over de chefs zal ik daar nog wel eens over berichten, maar ik weet wel dat ik die periode niet altijd als de meest gelukkige zal beschrijven. Maar dan gaat het ook vooral over de carriere. Ik woonde toen nog in het Almeerse. Had nog krullen op de toen nog flink wat magerder bol. Reed in een enorme Oldsmobile Cutlass Cruiser Diesel, vloog regelmatig met mijn toenmalige vliegvrienden door het land en maakte gevlogen vakantietripjes naar Londen en Berlijn.

Als hoofdredacteur van een luchtvaartblad was ik altijd druk met de gevleugelde vrienden in de vrije tijd… Zoonlief puberde er vrolijk op los, we hadden een hele reeks leuke en lieve vrienden en kennissen, om het over de buren maar niet eens te hebben. Ik zat elke dag in de file mensen, elke dag! Dat was dan wel weer even minder. Maar het minst was toch de enorme druk op de schouders van een bedrijf dat niet het mijne was, maar dat wel zo aanvoelde. Waar we met drie vestigingen, twee automerken voerden, en nog een hele trits tweedehands wagens in de markt pompten. Waar MT-meetings steevast zorgden voor de nodige stress. 1988 was qua jaar de opmaat tot wat me in 1990 zou overkomen. Helaas, dat wist ik toen nog niet. Maar goed ook. Als je 40 jaar oud bent moet je gewoon nog kunnen genieten. Een beetje ouder, maar nog steeds jong genoeg om dat nog te kunnen doen. Wat deed jij lieve lezer(es) toen je veertig was? Ben daar ook wel erg benieuwd naar, dus maak van je hart geen moordkuil….en vertel!

15

Los van het feit dat het allemaal zo snel lijkt te zijn gegaan voor het lijdend voorwerp in kwestie, een lieve meid die onlangs haar 15^e verjaardag vierde en die ik nog in de luiers haar wiegje heb zien liggen, haar leeftijd deed me terugdenken aan het jaar dat ik zelf zo oud was. Want 15 jaar lijkt al heel wat, je bent tegenwoordig kind en halfvolwassen tegelijk. Indertijd was dat overigens niet veel anders, immers, ik werkte al een periode bij de voorloper van de huidige ING en studeerde me in de avonduren de sterren in de ogen, deed er nog een zakgeldbaantje bij op zaterdag, had verkering en droomde van een nieuwe brommer.

Op de fiets deed ik alles wat ik aan vervoersbehoeften had. Naar kantoor, school, Schiphol, je trapte er wat kilometertjes doorheen. En niks versnellingen. Toen ik 15 was verliep het leven nog redelijk geordend in ons land. Orde en tucht maakten de dienst uit en ontzag voor alles wat ‘meer’ was dan het gemiddelde burgermansbestaan was ingebakken in de opvoedkundige genen.

Geen neiging tot twijfel aan de kennis van de chefs op kantoor, de politiemensen op straat, maar wel de eerste krakende barstjes in het ontzag voor het kerkelijke of ouderlijke gezag. Twijfels over beider onfeilbaarheid kwamen omhoog als lava in een op uitbarsten staande vulkaan. Wellicht veroorzaakt door de al een paar jaar uit de oren lopende hormonen die zich richtten op alles wat vrouwelijk was, of althans daar op leek. Zoals op meiden van een jaar of 14/15, in mijn ogen toen hele vrouwen. Dames van een jaar of 25 waren in mijn ogen weliswaar schitterend en aantrekkelijk, voor een jong van die leeftijd ook onbereikbaar. Te oud…

Ook toen al was ik bezig met de hobby’s. Vliegtuigen speelden een belangrijke rol, de eerste rondvluchten boven de stad Amsterdam zaten er intussen op en die smaakten naar meer. Modellen bevolkten mijn slaapkamertje, er werd verzameld en ingeplakt en met mijn tien boeken van Hugo Hooftman, plus een abonnement op het door deze bekende auteur uitgebrachte magazine Cockpit meende ik wel zoveel te weten over het fenomeen vliegtuigen dat ik zelf ook als een soort schrijfslaaf mijn vingers blauw tikte aan wekelijkse luchtvaartblaadjes die bij een oplage van 20 stuks best succesvol leken. Maar het begin van mijn latere carrière zat er toen al in. Dat gold ook voor de eerste zaadjes die waren geplant voor mijn liefde richting het automobiele leven.

Met een stiefvader die zich bezighield met het fenomeen ‘handel’ en de eerste Skoda’s voor de deur, was het op enig moment wel duidelijk dat ik voor dat merk iets bijzonders voelde. Het is nooit meer weggegaan. En als je dan al die zaken bij elkaar optelt is het wel duidelijk dat ik een halve eeuw geleden de kiem legde voor wie ik nu ben, wat ik nu nog doe, en waarop ik verder kan terugkijken als een mooie en vooral interessante periode. Ik hoop dat die jarige van een paar dagen geleden dat over een soortgelijke reeks van jaren ook zal kunnen. Het is haar zeer gegund. Ik zal het niet meer meemaken denk ik. Of er moet een wonder gebeuren. En als dat zo is zal ik mijn verzorgster tegen die tijd alsnog even een terugblik dicteren die zij dan op het restant van het nog bestaande WWW zal zetten….met een andere leeftijd, 100 jaar ouder!

Zelfstandigen werken toch het langst van iedereen….

Toen Pechtold en consorten bekend maakten dat naar hun mening de werkende bevolking wel langer mocht doorwerken, bijvoorbeeld tot het 80^e levensjaar om zo de door hen zelf betaalde oudedagsvoorziening overeind te houden, rekende men met cijfers uit het jaar kruik. Veel mensen werkten al langer door dan je gemiddeld zou verwachten toen dat onzalige plan werd gelanceerd als zijnde het ei van de kleine dictator.

Uit cijfers van het CBS blijkt nu dat de gemiddelde leeftijd van werknemers in het vorige jaar flink is opgelopen. Ook mensen in dienst van een baas neigen er naar niet, zoals de vorige generaties en overheidsambtenaren gewend waren,  vroeg met vut of pensioen te gaan. Werknemers zijn nog wel steeds jonger dan de gemiddelde zelfstandige ondernemer. Die laatste groep gaat vaak door tot hij/zij er bij neervalt. Door wijzigingen in het overheidsbeleid binnen de eigen kring van medewerkers zorgen er voor dat juist daar de gemiddelde leeftijd van die lui het hoogst is. Aardig is wel dat je kunt zien dat veel mensen bij juist die overheid zo gepamperd zijn in het verleden dat ze lekker blijven zitten waar ze zitten.

Want hoe je het wendt of keert, ambtenaren en trendvolgers hebben de beste sociale regelingen. Daar kunnen veel zelfstandigen en vooral mkb-ers slechts van dromen. Je ziet ook dat in bepaalde beroepsgroepen vooral jongeren hun brood verdienen, voorbeeld is de horeca waar het gemiddelde nog onder de 30 jaar ligt, terwijl de gemiddelde ambtenaar al snel 44 jaar oud is. Aardig is ook om te zien dat je ook bij sectoren als onderwijs, energievoorziening, industrie en welzijnszorg ziet dat daar de gemiddelde leeftijd wordt opgevoerd door 40-plussers. Daar waar keihard moet worden gebuffeld, zoals in de bouw, ligt de leeftijd van werknemers op een flink lager niveau. Dat houdt een normaal mens ook niet zo lang vol. In alle bedrijfstakken is te zien dat de gemiddelde leeftijd van werknemers is gestegen.

Maar zij die werken in openbaar bestuur en overheidsdiensten zijn gemiddeld toch het oudst. Dat schijn je dus heel lang te kunnen volhouden. Of men daarbij ook de lieden in dat bestuur meetelde die er een paar verschillende posten op nahouden is niet bekend. Wel dat Nederland qua werknemers aan het vergrijzen is. Precies zoals men zich het bij de partij van Pechthold voorstelde. Overigens is de gemiddelde leeftijd voor zelfstandigen het hoogst van alle werkenden in ons land, ruim 46 jaar! Die waren al gewend om door te werken. Want voor hen geen kleine vertraging bij utkering AOW of pensioenen. Ze moeten er gewoon keihard voor werken! Toch een verschil met al die pen- en papierschuivers in al die grote overheidsgebouwen…..of politici met ronduit asociale denkbeelden…..

Doelstelling: 100!

Hebben jullie dat nu nooit? Dat je door een of andere akelige gebeurtenis in je leven, bijvoorbeeld door een verlies van een geliefde op een bepaalde wijze en leeftijd, angst krijgt om zelf die leeftijd te moeten passeren? Als echt medisch watje, ik kan er niet omheen ik ben als de dood voor al die medische handelingen, heb  ik dat dus wel heel sterk. Ooit, alweer lang geleden, overleed een zeer geliefd familielid uiterst onverwacht. Ik was zelf nog aardig jong, keek op tegen de man om wie het ging. Die werd slechts 41 jaar oud, en verruilde op een avond dat ik verplichtingen had buiten de deur, het aardse voor het eeuwige. Het afscheid was intens verdrietig. Het duurde een fiks aantal jaren voor ik zelf die leeftijd bereikte. Maar ik weet nog goed dat ik dat hele jaar op mijn tenen liep. Elke afwijking van een van mijn organen zag als voorbode van…..Natuurlijk was het een ingebeelde ziekte, er was gelukkig niets aan de hand en dat potentiële rampjaar ging gewoon voorbij.

Dit levensjaar van nu beleef ik in dezelfde anticipatie. Immers zowel mijn natuurlijke vader als stiefvader overleden beiden aan een vrij akelige en dodelijke ziekte toen ze even oud waren als ik nu. Dat maakt het lastig om te gaan met kraakjes en piepjes die het al wat ouder wordende jongerenlijf soms ondermijnen. Elke rare afwijking van het gemiddelde maakt dat ik vrijwel zeker weet dat mijn laatst uur is geslagen. Door de medische stand en experts natuurlijk afgedaan als onzinnig, maar toch…. Ik zal blij zijn als ik deze leeftijd mag omruilen voor de volgende fase in mijn leven. Immers de eerstvolgende verliesleeftijd zit ergens diep in de tachtigers en dat kan ik me wel voorstellen als iets waar ik mee zou kunnen leven. Nou ja, misschien dat ik tegen die tijd wel weer honderd wil worden. Maar daarvan ken ik in mijn omgeving geen voorbeelden. Maar het blijft een aardige doelstelling…

Twee keer per maand…

Op haar leeftijd nog denken aan seks en erotische spanning. Het moest niet gekker worden zeg. En toch was ze er heel vaak mee bezig. Wellicht omdat haar vriendinnen vonden dat ze er nog lekker uitzag (voor haar leeftijd..) en ze met haar manier van kleden de mannenblikken nog steeds kon trekken. De enige die dat kennelijk al jaren niet meer zag was haar echtgenoot, Frans. Die was zo druk met zijn werk, zijn voetbalclub en vrienden dat hij meestal doodmoe thuiskwam en voor hij zijn kussen zag al lag te ronken. Al lag ze naakt naast hem, van enige opwinding was geen sprake meer. Soms werd het haar dan te veel, deed ze wat ze als jong meisje al had gedaan, wat haar opwond, even adem gaf, maar zeker niet echt bevredigde. Voor haar was het meer het spel, de uitdaging, het gevoel van geprikkeld of begeerd worden, alert zijn en blijven en dan toeslaan. Wat ze soms had als ze in de kroeg met Ankie, haar hartsvriendin, lekker zat te kletsen en ondertussen de mannen bekeek die aan de bar hingen.

Soms flirtte ze dan met zo’n man, nou ja man, soms waren het nog jongens hoor. Maar het gevoel bekeken te worden en wellicht begeerd wond haar op. Ze sprak er wel eens over met Ankie. Die had een lang lopend huwelijk met haar Ronald. Alles zo op het oog prima voor elkaar, net zoals zij dat zelf had voor de buitenwacht, maar Ankie leek daar meer tevreden mee dan zij dat was. Zij vroeg wel eens schalks aan Ankie hoe dat nu ging met Ronald. Had die nog steeds zin na al die huwelijksjaren? Maar Ankie ging er nooit eens wat dieper op in. Bloosde soms wat, maar gaf nooit direct antwoord op de vragen die zij stelde. Tot die dag dat ze in de krant dat onderzoek had gelezen over ‘hoeveel keer getrouwde stellen het met elkaar deden’. Dat bleek volgens de uitslag van het bewuste onderzoek gemiddeld toch wel een keer of twee per week en in haar leeftijdsgroep minstens twee keer per maand te zijn.

Twee keer per maand! Dat haalden Frans en zij echt niet. Laat staan twee keer in de week. Zeker na de geboorte van de kinderen was de frequentie afgenomen met een snelheid die een naar beneden duikende straaljager niet zou misstaan. Alsof ze met een bejaarde getrouwd was. Zou hij een ander hebben wellicht? Twee keer in de maand, het leek haar heerlijk. Ze confronteerde Ankie maar weer eens met die vragen over hoe het daar toe ging. Bij de koffie, op zaterdagochtend voordat ze zouden gaan shoppen in dat leuke winkelcentrum van Amersfoort, vroeg ze het Ankie op de ‘vrouw’ af. En weer bloosde Ankie. Kennelijk was ze door haar aandringen ineens over een drempel heen. Ankie antwoordde stamelend en met zachte stem: ‘twee keer in de week? Nee hoor, dat is me echt te weinig, Ronald en ik…doen het wel vier keer in de week, anders voel ik me afgewezen…’ Nu was het haar beurt om te blozen. Vier keer in de week? Ankie was ouder dan zij en zag er echt minder leuk uit. Ze wist het nu zeker. Er was iets mis tussen Frans en haar. Boos en teleurgesteld en ook een beetje afgewezen stopte ze haar creditkaart in haar tas en besloot dat ze zich eens goed in de lingerie van Marlies Dekker zou steken. Het moest wel aan haar liggen. En dat boek van die schrijfster over die tinten grijs en zo moest ze ook maar eens lezen. Wie weet kreeg ze daar extra inspiratie door. Neuriend haalde ze even later de kopjes van de tafel en trok haar modieuze jas aan. Ze voelde zich op en top vrouw. En als Frans haar niet meer zag, dan moest het genoegen maar langs andere wegen worden bereikt.

Confronterend ouder worden….

Zij die mij echt goed hebben leren kennen weten dat mijn persoonlijke leeftijd niet echt een erg grote rol speelt in mijn dagelijkse situatie. OK, ik loop de 100 meter niet meer binnen tien seconden (lukte me ook al niet toen ik nog piep jong was..), bepaalde stromingen in muziek en samenleving gaan deels langs me heen en ik voel me niet meer geroepen deel te nemen aan de ratrace die zoveel jongeren nog bezighoudt op weg naar een al dan niet succesvolle carriere of relatie. Maar verder zoek ik niet naar problemen, meer naar mogelijkheden. Kwetsbaarheid werd wel mijn deel. Een ongelukkige val in 2008, een operatie begin 2010, ineens was ook ik maar een gewoon mens en bleek het zelf opgebouwd pantser tegen narigheid of ellende, toegankelijk voor alles wat een ander ook meemaakt. En dat relativeert veel. Niemand kan zich de onmenselijke onkwetsbaarheid aanmeten, we weten allemaal hoe het voelt om pijn te voelen, verdriet, leegte, weemoed. Als Horkenkoning bleef me in de loop van de jaren veel bespaard, immers, als je er niet aan toegeeft is het er niet…. Dat is aan het kantelen, ik geef het toe.

Ik besef me ineens dat ik niet meer die jonge God ben van een jaar of dertig geleden. Dat ik niet meer behoor tot de uitgaanders, de kroegentijgers, de versierders, de jonge onderzoekers, of de concertbezoekers. Onlangs waren we als gastenpaar aanwezig bij een erg gezellig verjaardagsfeest bij onze lieve vriendjes B en M. Door het bijna tropische weer was de sfeer zwoel. De muziek, heel creatief, aangeleverd door vinyl. LP’s, EP’s, singeltjes. Deels meegebracht door de gasten. Veertigers, vijftigers en een enkele zestiger. Allemaal met eigen herinneringen aan muziek en de daarmee verbonden sterren. Dansen was de boodschap en al snel stond er een aantal lieden op de dansvloer te genieten. Wij ook. Ik keek om me heen, zag al die zwoegende lijven, want met deze warme temperaturen was het bijna werken. En bedacht me ineens dat ik van al die dansende lieden de oudste was. Mijn hemel, ik……, de oudste van het stel. Opa Bobbie deed ook vlot. En de lol was er meteen vanaf. Daarbij, mijn knie deed zeer, ik moest ook foto’s maken, wat kakelen met mensen die ik vaag kende maar beter zou willen leren kennen. Alle reden om lekker te gaan zitten. Tussen al die jonkies in mijn ogen. Het oudere jongere zijn valt niet mee. Het is confronterend. Je wilt niet achter de geraniums blijven zitten, maar om nu meteen de grootste ster van de dansvloer te zijn is best een zware last. Net zoals de bol toen ik het moede hoofd te ruste legde op mijn kussen thuis. Ik moest toch nog eensssssszzzzzzzzzz…… Het was een leuk feest, maar ik sta zelf nergens op de foto. En dat is misschien maar goed ook….

Kwestie van overleven

O, natuurlijk, in Afrika moesten ze met minder toe per maand. Maar zij was er zelf nu langzamerhand wel een beetje vermoeid van aan het raken. Dat gevecht om het bestaan, dat moeten leven met minimale financiele middelen. Elke week zien dat ze de eindjes aan elkaar geknoopt kreeg. Haar bestaan was echt ook ooit probleemloos geweest. Ze was toen nog een jonge meid, altijd gezond, mooi en in trek bij de mannen. Maar ja, zoals dat gaat, je valt voor de verkeerde, gelooft in zijn verhalen. Raakt zwanger, en ontdekt dan net na de bevalling van je eerste kind dat hij een ander heeft. Scheiding en veel verdriet was het gevolg, bekkeninstabiliteit een onverwachte negatieve bonus. Werken werd lastiger dan ooit, pijn beheerste ineens haar nog zo jonge leven. Een nieuwe liefde lonkte na een paar jaar. Zo’n mooie man, zo charmant. En weer trapte ze er in. Drie jaar later was hij vertrokken. Met haar spaargeld, een deel van haar spullen en liet haar achter zonder enig gevoel voor zelfrespect en met de nodige schulden. Ze moest knokken om haar kinderen te eten te geven. De tweede baby was al snel gekomen nadat die nieuwe relatie was ontstaan, ze had het idee dat ze toe was geweest aan een geregeld leven. Haar lichamelijke kwalen werden talrijker. Bottenstructuur en spieren speelden op. Pijn werd soms ondraaglijk, ze moest van therapeut naar therapeut en werken ging toen echt niet meer. Een uitkering werd haar lot. Met subsidie voor haar huur kon ze zich net een kleine flat veroorloven in een nieuwe wijk. Het leven leek te gaan lukken, zij het met schaarse middelen. Maar het bleek een verloren gevecht. Telkens als ze dacht dat het ‘nu’ beter ging, kwam er wel weer een extra probleem bij. Een van haar kinderen bleek hechtingsproblemen te ontwikkelen, de tweede had adhd en moest behandeld worden omdat het anders in huis niet te houden zou zijn. Hoe je het ook wendde of keerde, het kostte haar zelf geld. Met mannen werd het vrijwel niets meer. Ze zat min of meer opgesloten in haar flat, kwam bijna nooit meer buiten voor het beleven van ‘leuke dingen’. Om haar heen woonden mensen die niet bepaald tot de droomprinsen gerekend konden worden, ook al hunkerde ze met heel haar lijf en geest naar armen om zich heen en werd ze in haar fantasie nog wel eens opgepikt door een prins met een witte Mercedes. Ze zag zelf ook wel dat ze een man weinig meer te bieden had. Haar huid werd ondanks haar leeftijd vaal, de kapper was luxe, net als make-up en moderne kleding. Het kon er niet vanaf. Het meeste geld had ze nodig om het huishouden draaiend te houden. En zo keek ze vanavond weer naar de televisie. Op het oude apparaat van haar ouders. Dacht na, over hoe ze weer in betere doen kon komen, zichzelf weer een soort van bestaan kon geven. Na 150 sollicitatie zonder succes was ze daar nu wel klaar mee. Tot ze ineens dacht aan die advertentie die ze had gezien in dat gratis krantje. ‘Vrouwen gezocht die onze cliënten uit binnen- en buitenland een onvergetelijke avond kunnen verzorgen / geweldige betaling / discretie verzekerd. ‘. Ze bedacht dat ze op haar leeftijd nog best wat te bieden had en als de kinderen dan naar haar moeder zouden kunnen had ze de ruimte om een paar avonden in de week geld te verdienen. Even later schudde ze haar hoofd. Lingerie bezat ze niet, en geld voor de tram had ze ook niet meer. Nou ja, die advertentie maar bewaren. Misschien lukte het volgende maand alsnog? Bij de Hema was het naadloze ondergoed in de aanbieding. Zwart stond haar goed…toch?