The long walk…

Om al dat eten en drinken dat ons in de afgelopen maanden, weken en dagen verleidde tot consumptie nog een beetje te compenseren, wandelden we wat meer. En wie hier regelmatig meeleest weet dat wij dan niet kiezen voor het strand om allerlei praktische redenen als afstand tot het punt van vertrek, zand in de schoenen of een gezandstraald gezicht, maar voor de stad. En die stad ligt hier b.w.v.s. in de achtertuin. Omdat wij nog in goede conditie verkeren nemen we dan vaak een lange route. Dat houdt in dat we uit de metro stappen op station Waterlooplein en vandaar uit beginnen te hobbelen. Eerst natuurlijk even de markt daar over. Zelden of nooit iets gevonden dat de moeite waard was, maar toch. Dan lopen we afhankelijk van onze keuze richting CS voor een slinger naar de Jordaan of anders via de Negen Straatjes naar de Leidsepleinbuurt. Als we op maandag zijn pikken we vaak de Noordermarkt en Lindengrachtmarkt even mee en slaan dan links af om langs de Wester en wat tussendoorstraatjes ook uit te komen bij Antiekmarkt De Looier, een aardig pauzepunt. Mooie markt met aardige spullen, al zijn ze vaak te duur. Maar je kunt er even wat drinken en eten als je wilt, het toilet benutten en zo de actieradius weer iets vergrotend.

Daarna lopen we dan vaak door richting Museumkwartier, dwars door de Pijp heen naar ofwel de Albert Cuypstraat of via de Ferdinand  Bolstraat, terug naar de eventuele stations van Metro. Dat kan zijn de RAI of Amstel. Soms lopen we uit die relatief bekende routes weg en doen een onderzoekje naar bouwstijlen, zoals onlangs in Zuid, toen we de huizen en straten vol ‘Amsterdamse Schoolpanden’ bekeken. In andere gevallen wandelden we de Ceintuurbaan in Zuid af, over de rivier de Amstel zelf heen en dan langs de Weesperzijde naar het Amstel Station. Erg fraaie routes kan ik u melden en in het verre verleden heb ik daar wel eens over geschreven. Aardig is om mensen die ons bezoeken en de stad willen zien, op wandeltocht mee te nemen.

Men kan dan zelf kiezen uit lange of korte routes. Vaak kiest men dan voor ‘lang’. En dat blijkt dan niet zo mee te vallen voor de niet geoefende stadwandelaar. Maar ze zien dan wel heel veel van de stad en snappen na afloop vele beter hoezeer deze verbonden is met water, en hoe de ‘schillen’ van wijken door de eeuwen en jaren heen zijn toegevoegd aan het oude centrum.  Wie wil kan ook door de Warme Buurt heen, maar wij raden meestal eerder de Jordaan aan als iets met toegevoegde waarde. Maar dat hangt uiteraard af van de smaak van de gast(en).  Die mogen het zelf aangeven. Zelfs als ze liever met de tram verder reizen. Al missen ze dan wel veel van sfeer en informatie. Als goed voornemen dit nieuwe jaar staat ook wandelen weer op de agenda. Want bedenk maar dat we uiteraard ook door andere delen van de stad wandel(d)en of door het Amsterdamse Bos. Wandelen als alternatief voor gedwongen hardlopen.  Dat laatste ziet er vaak vreselijk uit bij mensen op onze leeftijd.

Doelstelling: 100!

Hebben jullie dat nu nooit? Dat je door een of andere akelige gebeurtenis in je leven, bijvoorbeeld door een verlies van een geliefde op een bepaalde wijze en leeftijd, angst krijgt om zelf die leeftijd te moeten passeren? Als echt medisch watje, ik kan er niet omheen ik ben als de dood voor al die medische handelingen, heb  ik dat dus wel heel sterk. Ooit, alweer lang geleden, overleed een zeer geliefd familielid uiterst onverwacht. Ik was zelf nog aardig jong, keek op tegen de man om wie het ging. Die werd slechts 41 jaar oud, en verruilde op een avond dat ik verplichtingen had buiten de deur, het aardse voor het eeuwige. Het afscheid was intens verdrietig. Het duurde een fiks aantal jaren voor ik zelf die leeftijd bereikte. Maar ik weet nog goed dat ik dat hele jaar op mijn tenen liep. Elke afwijking van een van mijn organen zag als voorbode van…..Natuurlijk was het een ingebeelde ziekte, er was gelukkig niets aan de hand en dat potentiële rampjaar ging gewoon voorbij.

Dit levensjaar van nu beleef ik in dezelfde anticipatie. Immers zowel mijn natuurlijke vader als stiefvader overleden beiden aan een vrij akelige en dodelijke ziekte toen ze even oud waren als ik nu. Dat maakt het lastig om te gaan met kraakjes en piepjes die het al wat ouder wordende jongerenlijf soms ondermijnen. Elke rare afwijking van het gemiddelde maakt dat ik vrijwel zeker weet dat mijn laatst uur is geslagen. Door de medische stand en experts natuurlijk afgedaan als onzinnig, maar toch…. Ik zal blij zijn als ik deze leeftijd mag omruilen voor de volgende fase in mijn leven. Immers de eerstvolgende verliesleeftijd zit ergens diep in de tachtigers en dat kan ik me wel voorstellen als iets waar ik mee zou kunnen leven. Nou ja, misschien dat ik tegen die tijd wel weer honderd wil worden. Maar daarvan ken ik in mijn omgeving geen voorbeelden. Maar het blijft een aardige doelstelling…

Paardenmarkt Numansdorp

Jawel, dames en heren lezertjes, we waren er even niet en dus onderweg. Ver weg? Nee, eigenlijk niet, het was 1,5 uur rijden om er te komen. We logeerden in de buurt, maakten uitstapjes naar Brabantse steden en andere interessante plekken, maar wisten dat dit evenement juist deze week plaatsvond. De Paardenmarkt in Numansdorp. Vorig jaar ook al bezocht, en daar een goede herinnering aan over gehouden. Het gezelschap waarin ik verkeerde had er zin in, dus al vroeg op pad naar het centrum van Numansdorp, centraal gelegen aan het Haringvliet in de Hoeksche Waard. Die paardenmarkt is er ook letterlijk natuurlijk, dus als je op zoek bent naar een Zeeuws trekpaard, een werkezel, springpaard of gewoon een boerenknol kan je hier nog steeds goed terecht. Maar voor ons was het toch praktischer om de edele viervoeters links te laten staan, de auto te parkeren en de enorm gezellige braderie die bij dit evenement hoort te bezoeken. Zoals een braderie van de echte soort betaamd zie je dan een combinatie van oude ambachten, klederdrachten en kermis, maar ook ene kilometer of twee marktstallen met allerlei koopwaar aan beide zijden van de grote doorgaande straat in het centrum.

De winkeliers doen hun extra best het gezellig te maken en de aanbiedingen vliegen je om de oren. Lokale automannen zetten hun waren ook neer, zo kon ik meteen even kennismaken met de nieuwste Skoda Citigo die zijn Zuid-Hollandse première op deze braderie beleefde via dealer Broersen uit deze plaats. Bijna te verleidelijk om aan voorbij te lopen. Gelukkig was de ondernemer zelf veel te druk met de vele belangstellenden om aan mijn evt. vragen aandacht te schenken….. We dronken gezellig koffie op een terrasje bij een erg aardig tentje waar je in alle rust kon bijkomen van al dat geloop. Ik moet tenslotte ook rekening houden met de fysieke conditie van mijn gezelschap natuurlijk! Dat terras was gelegen achter het etablissement en bediend door de van oorsprong Haagse eigenaar die er zin in had en overal een praatje maakte met zijn plat-Haagse tongval. We knapten er aardig door op. Slenteren in mooie, bijna broeierige condities gaat je niet in de koude kleren zitten. Zeker niet als je omwille van de situatie, zelf tot pakezel voor de dames bent gebombardeerd. Zo werd het dan toch weer een echte paardenmarkt, met mijzelf als lijdend voorwerp. Wel op twee benen, al had ik soms de neiging om maar even op handen en voeten te gaan staan….De terrassen zaten vol, de kermis liep als een tierelier, kortom, het was weer leuk in Numansdorp…..

Herkenbare ‘Krasse knarren’

Bij toeval zag ik de eerste aflevering van het programma, en ik was meteen ‘hooked’. Het werd uitgezonden door omroep MAX en in die zin was het een logisch format. Maar wat men er van gemaakt heeft verdient wat mij betreft de Televiezierring. Het ging om het programma ‘Krasse knarren’ dat MAX de afgelopen drie weken op de dinsdagavond uitzond en waarbij een aantal oudere BN-ers werd bijeengebracht in een jaren zeventig-ambiance om daar hun hoogtijdagen her te beleven. Maar het programma was meer dan zo maar entertainment. Er zal een soort medisch en psychologisch onderzoek aan vast. De deelnemende oud-BN’ers werden voor de start van het project uitgebreid onderzocht. Daaruit bleek dat zij allemaal een wat twijfelachtige conditie vertoonden. Veroorzaakt door verschillende dingen die hun leven hadden beïnvloed na het stopzetten van hun actieve loopbanen. Zeventigers en tachtigers die met een vorm van bagage het schittende huis binnenkwamen dat als decor voor deze reeks diende. Alles binnen was in de jaren zeventigstijl uitgemonsterd en de meeste deelnemers kenden elkaar slechts van veraf of heel vroeger. Ed van Thijn was een beetje een buitencategorie deelnemer. Intellectueel, grachtengordel, maar in de praktijk een man met veel humor en relativerend vermogen. Mimy Kok, vroeger actrice bij o.a. series als de Van Oekelshows, bleek in erg slechts conditie en leed aan een intense vorm van eenzaamheid. John Leddy, bekend van o.a. ‘Zeg eens A’ bleek nu heel af en toe nog wel eens op het toneel te staan, maar last te hebben van zijn stramme benen. Marie-Cecile Moerdijk, vroeger een begenadigd zangeres, kon zonder haar rollator niet meer door het leven. De geest deed het nog prima, maar het lijf niet meer. En tenslotte was er nog Henk v.d. Horst, bebaard als vroeger toen hij nog bij Farce Majeure acteerde. Nu als jongste van het stel lijdend aan extreme ochtenddepressies. Mensen dus met een beschadiging die het maar lastig hadden met uitgerangeerd zijn. Na een week samen bleken ze enorm te zijn opgeknapt, waren zelfs fysiek in betere conditie. Men had vooral even terug mogen kijken, hoefde niet vooruit te blikken in een onzekere toekomst. Ging opgewekt naar huis. Een ontroerend en schitterend in beeld gebracht verhaal. Wie er niet naar keek heeft ongelijk gehad. Meest opmerkelijke uitspraak kwam van Ed van Thijn; ‘Ik kan echt helemaal niks, doe dus ook niets, dat doet mijn vrouw voor mij’. En die bevestigde dat beeld compleet. ‘Ed kan nog geen water koken’ stelde ze. Maar ze miste hem enorm, want zijn koppie werkte perfect en hij was toch het middelpunt in hun huis. Kijk, en daar koesterde ik mij dan maar aan. Ik kan ook niets, nou ja, als het op klussen aankomt dan, maar voor de rest…..?