Als je jong bent, ik schreef er op dit blog al eens eerder iets over, voel je je onkwetsbaar. In de meeste gevallen lijkt dat ook zo. Jeugd en goede gezondheid beschermen je vaak tegen al te grote kwalen. De kans op iets ellendigs is relatief klein. En dat is maar goed ook. Zelf mag ik me verheugen in een relatief goede conditie en gezondheid. Maar ik weet en besef als geen ander dat dit zo maar van het ene op het andere moment kan veranderen. Narigheid en ellende kunnen zo plotseling toeslaan als de bliksem en dan is het over en uit met jouw persoonlijke comfortabale leventje. We kennen allemaal voorbeelden van het uit evenwicht brengen van een leven zonder zorgen. Onlangs werden wij geconfronteerd met een paar voorbeelden in de nabije omgeving.
Ziekte, behandeling, gevecht, narigheid, druk op de prive-ketel. Op afstand bekeken valt alles mee, maar als je er enig gevoel mee of bij hebt komt het vaak aan als een m0kerslag. Meer voor de lijdende voorwerpen zelf, we spreken niet over een griepje of verkoudheid, maar ook voor hen die om de gekwetsten heen leven of wonen. Je wilt zo graag de juiste woorden spreken of schrijven, in veel gevallen lukt dat niet. Het liefst wil je al die getroffen mensen omarmen, knuffelen, strelen opdat ze voelen dat je met hen te doen hebt en natuurlijk alle goeds wenst voor nu en in de toekomst. Maar je snapt ook wel dat als je het eens vanuit je jezelf bekijkt, jij een gebrek aan horizon zeker zou ervaren en dat alles wat je normaal zo belangrijk vindt ineens volstrekt relatief geworden is.
Immers, je wordt op jezelf terug geworpen, moet overeind zien te blijven, alle ellende die behoort bij het ziekteproces en de behandelingen, in je eentje ondergaan. Ik weet nog goed hoe dat was toen ik een paar jaar geleden ineens een kwaaltje had dat accute medische hulp vroeg en de daaraan voorafgaande onderzoeken als verschrikkelijk onderging. Uit mijn evenwicht gebracht, mijn zekerheden (..) vervlogen, en steeds die er voor in de plaats komende onzekerheid. Na de echt nodige medische ingreep leek het snel te verdwijnen uit het gestel allemaal, maar dat is slechts schijn. Verborgen onder een heel dun laagje zelf opgebrachte aarde liggen de herinneringen begraven. Juist die narigheid van naasten en vrienden doet al dat stof op je eigen herinneringen wegwaaien als zand aan het strand in een grote storm. Spiegelreflectie krijgt ineens toegang tot je eigen denken, twijfels over je eigen gezondheid knagen plotsklaps aan dat stoere machogedrag of je het nu wilt of niet. Het jaar 2014 is dus niet zo best begonnen. Alsof ouder worden ineens niet meer zo leuk is, je denkt als je jong bent dat je altijd zo gezond en onkwetsbaar zult blijven. Illusie beste (en vooral jonge) mensen. Dus geniet, van elke dag, en bedenk dat je gewoon zoveel lol moet maken in het nu dat je er morgen op kunt teren. Wat je niet hebt gedaan kan morgen zo maar leiden tot de verzuchting ‘had ik maar…’. Lijkt me zo spijtig…..