Ongelukkig!

Naast de enorme eenzaamheid die soms afstraalde van de ouderen in het recent uitgezonden programma van Geer en Goor bij RTL, viel mij een vrouw in het bijzonder op. Ze had ondanks haar leeftijd een felle blik in de ogen en duwde de beide mannen van zich af alsof ze een besmettelijke ziekte hadden. Uit haar verhaal werd me duidelijk dat ze zestig jaar ‘ongelukkig’ getrouwd was geweest.

En nu blij was dat ze geen ‘man meer hoefde te dulden in haar bed’. Opmerkelijk! Want laten we wel zijn. Als je geen trek heb in dat ‘gedoe’ lijkt mij dat je er het beste even iets aan kunt doen. Ofwel pas je je levensstijl aan zodat het voor beide partners meer wordt dan alleen maar een manier om kinderen te krijgen, dan wel zet je er een streep onder en zoekt je heil elders. Veel huwelijken lijken vooral uiterlijke schijn, het intieme deel is er na een paar decennia wel uit, en men blijft bij elkaar voor kinderen en/of kleinkinderen dan wel de sociale druk van de omgeving. Doodongelukkig binnen een huwelijk, ik moet er niet aan denken.

Is het altijd koek en ei? Is alles rozengeur en maneschijn bij ons allen? Nee, bepaald niet. Zo keek ik onlangs naar een stel dat er ook al heel wat jaartjes op had zitten. Dat zag je zo. Ergste was dat ze niets meer met elkaar te bespreken leken te hebben. Hij keek weg van haar, zij kauwde in gedachten op haar lekkernij en sprak ook verder geen woord.

Hij oogde nog enigermate ‘áangekleed’, zij zag er uit of elke vorm van aantrekkingskracht via kleding of make-up een daad van de duivel zelf zou zijn. Kleurloos, smakeloos, krachtenloos, woordenloos. Wat een ellende om zo oud te moeten worden. Elkaar op elk terrein negerend. Erkenning van je zijn is voor de meeste mensen toch een levensbehoefte hoor. Dacht je van niet? Waarom zitten we dan massaal op de sociale media denk je? Het ego wil ook wat en dat gevoel komt deels wellicht ook omhoog als we thuis geen aandacht krijgen. Mannen zowel als vrouwen. Uit CBS cijfers blijkt dat binnen een op de drie huwelijken sprake is van erkende vreemdgaanderij. 33% van ons Nederlanders zoekt officeel zijn of haar  heil dus elders.

Als ik soms in de rondte kijk of mijn ogen de kost geef dan wel mijn oren te luisteren leg, snap ik dat soms wel. Binnen sommige relaties is het echt Siberisch koud. En dan maar dromen van prinsen op witte paarden of prinsessen in kasteeltorens die zitten te smachten naar…. Ik zou wel eens willen weten hoeveel voldoendes we nog geven aan onze relaties als we een jaartje of 30-40 verder zijn dan die trouwdag waarin we elkaar beloven trouw te zijn maar ook dienstbaar en gelukzalig….Zal wel weer een zesje zijn of zo. Typisch Nederlands….Geen vuurtje te ontdekken…

Zwolse kerken

In Zwolle heeft men net als in de rest van dit land, iets met kerken. Grote kerken. Onlangs werd een daarvan (In de Broeren) opgeleverd als onderkomen voor de in Zwolle bekende boekhandel Waanders. Dat is daar een grote naam en met dit adres als uitgangspunt steekt het de vroegere Selexyz in Maastricht naar de kroon. Immers, beide boekenbedrijven zetelen in een kerk. Een kerk die haar gelovigen verloor, en ook de glans die hoort bij dat hemelse goed waar men zegt voor te staan. Met geld van allerlei fondsen maakte men van de betrokken kerk (in hartje centrum van Zwolle te vinden) een prachtige combinatie van hypermodern en eeuwenoud. De kerk is in alle luister hersteld, zelfs het orgel zit er nog in, maar de boekhandel maakte er een prachtige winkel van die op diverse etages zicht biedt op haar geestelijke of vrolijke koopwaar maar ook op de constructie van de kerk. Een geweldige oplossing. Een stukje verderop in het centrum van deze provinciehoofdstad vinden we de St. Michaelskerk, die door de protestanten daar ook wel de Grote Kerk wordt genoemd. Wij liepen er even binnen omdat er volgens de borden buiten ook al boeken werden verkocht, maar dan tweedehands exemplaren.

Die markt viel ons wat tegen, maar de kerk zelf niet. Een gebouw uit de 15e eeuw waar ooit de grootste kerktoren bij hoorde die Nederland toen kende. Het ding was 113,5 meter hoog, maar kon kennelijk God’s toorn niet verdragen want werd driemaal door de bliksem getroffen en stortte uiteindelijk in 1683 in. Toen was het gebouw al gekaapt door de Reformatie en geplunderd onder invloed van de toenmalige Beeldenstorm die zoveel kunstschatten van hat katholicisme deed verdwijnen. Sinds die tijd is de kerk omgebouwd en ingericht voor de protestantse diensten, maar men liet toch wat oorspronkelijke zaken in tact. En dat maakt dat deze fikse kerk het bezoeken zeker waard is. Al was het maar om het uit 1721 stammende orgel dat rijk oogt en dat ongetwijfeld zal zijn geweest. Aardig is ook dat je buiten de hoofdingang aan de linkerkant een soort tegen het kerkschip aangeplakt huisje ziet met de fraaie Latijnse kreet ‘Vigilate et Orate’ op de gevel.

Dat was de vroegere Hoofdwacht. Een bewijs dat kerk en staat indertijd ook in ons land best hecht met elkaar verbonden waren. Het gebouwtje dateert uit 1612 en is dus ruim 5 eeuwen oud. Wat ook aangeeft hoe ver we tegenwoordig ontwikkeld zijn bij die zo gewenste scheiding van juist die twee instituten. Mocht u in Zwolle zijn, bezoek beide kerken dan een keer. Het is de moeite waard. En het kan makkelijk op een dag…..

Gemma van Eck

Kom je binnenlopen bij het chique American Hotel/Restaurant aan het Amsterdamse Leidse Bosje voor een bakkie van dit of dat, samen met vrienden, zit daar de nog altijd fraaie Gemma van Eck gewoon in het ‘wild’. Nog steeds die fraaie ogen en dito lach, in alle opzichten een bekende Nederlandse die echter nog maar weinig te vinden is in de bekende roddelrubrieken op tv of in de ‘bladen’.

Gemma van Eck was ooit een nieuw gezicht op tv en kreeg een muzikale oppepper toen ze als leadzangeres werd ingezet bij de indertijd door Peter Koelewijn bedachte meidengroep Babe. Daar speelde ze een opvallende rol, want ik denk zelf dat zij de enige was die van deze meiden echt kon zingen en die met haar opvallende verschijning de spotlights ook direct op zich gericht kreeg. Dat ze zelf ook nummers kon schrijven was slechts bij insiders bekend. In 1982 stopte  ze met Babe en ging op de solotour. Ze trad op als zangeres en presentatrice, o.a. voor de Avro en haalde in de tussentijd ook nog even een racelicentie waardoor ze kon gaan raggen op het circuit van Zandvoort in een Toyota.

Gemma is niet vrij van ambities en zoekt haar weg in ons land maar ook in Amerika. Daar kreeg ze lessen van diverse grote namen, denk maar eens al Al Jarreau en Tom Jones. In ons land deed ze het e.e.a. voor het Koninklijk Ballet van Vlaanderen, o.a. als musicalzangeres en kwam ze in het voorprogramma van Toon Hermans te staan. Daar trouwde ze ook met een van de medewerkers aan die Hermansshow, een huwelijk dat het 18 jaar uithield. In recente jaren zien we Gemma van Eck vooral optreden in musicals, treedt ze op als jurylid bij een talentjacht voor SBS6 en komt ze als gaste voorbij in talkshows op radio en tv. Naar mijn mening is ze in ons land sterk ondergewaardeerd.

Ik weet nooit waar dat aan ligt, sommigen die niks kunnen (denk aan Lieke van Lexmond…)komen overal heel eenvoudig binnen, anderen die echt iets in hun mars hebben vinden overal ingezeepte hellingen. Hoe dan ook, ik was blij verrast haar weer eens te zien. En ze was kennelijk nog belangrijk genoeg om een gesprek aan te mogen gaan met Edwin Smulders. Befaamd en berucht fotograaf. Voor die bladen die ik zelf ‘nooit lees’….Zou er dan toch een nieuwe uitdaging voor haar liggen ergens? Mag het hopen!

Blogonderbouwing

In de loop van de afgelopen jaren schreef ik heel wat blogverhalen op het wereldwijde digitale netwerk waarop ook mijn lezers zich bewegen. Dat schrijven ging en gaat me (nog) goed af. Wellicht omdat ik op enig moment een scheiding maakte tussen ‘algemene’ zaken dingen die van doen hebben met mijn vakgebied of liefhebberijen lijkt het soms net op werken. En bij professioneel werken hoort ook dat je naast inspiratie gebruik maakt van het nodige onderzoek om niet helemaal feitenloos door het leven te gaan. Daarbij leef ik niet op de vierkante centimeter en kom ik nog eens ergens, waardoor er altijd weer nieuwe zaken te vermelden zijn. Het maakt dat ik het nu al een jaar of wat vol heb weten te houden als blogger.

Aardig is bijvoorbeeld dat ik voor mijn autoblogs niet alleen gebruik maak van informatie die uit de autowereld zelf op me af komt, en dat is best veel, maar ook dat er bijvoorbeeld kruisbestuiving is ontstaan tussen de wereld van het verzamelen en die van de echte auto’s. Zo kan een net op een rommelmarkt aangetroffen schaalmodel qua onderwerp mooi leiden tot een verhaal over het echte onderwerp op vier wielen. Ik heb er heel wat voorbeelden van kunnen uitwerken. Zoals onlangs die opmerkelijke Nissan van Matchbox die ik zelf niet kende. Stammend uit 1970 en bedoeld als een soort studiemodel voor de Japanse fabrikant. De zoektocht naar achtergrondinformatie is dan best langdurig en interessant. Want ik wil, als ik er al over schrijf, wel met feiten komen en niet met allerlei onzin. Daarover maak ik me niet zo druk als het over mijn meningblog gaat.

Daar wil ik de boel nog wel eens wat op stoken omwille van de discussie. Dat sommige lezers dat niet helemaal begrijpen maakt het extra leuk. Daarbij, wie claimt altijd een mening te hebben, moet niet raar opkijken als mensen ook met een mening die afwijkt reageren. Het maakt mijn dag soms helemaal goed. Loopt het uit de hand en wordt een discussie persoonlijk, nemen we afscheid van elkaar. In de afgelopen jaren best al wat keertjes meegemaakt.

Bij het Belgische schaduwblog zet ik tegenwoordig wat recensies neer over horecazaken die we in de loop van de tijd hebben bezocht. De ervaringen in die wereld zijn best voer voor psychologen, maar vooral voor meninggevers. Wie er iets aan heeft moet er maar eens gaan lezen. Dat geldt dus ook voor mijn luchtvaartblog. Klein, bescheiden, maar je vindt er een aardig overzicht van de vele vluchten die ik in mijn vooral werkzame leven maakte. Waardoor ik niet alleen een schat aan vliegervaring kon opdoen, maar ook op heel wat plekken in binnen- en buitenland kwam die ik normaal nooit zou hebben bezocht.

Kortom, bloggen is leuk omdat je de kans hebt meningen en ervaringen te delen. Zoals jullie, medebloggers en lezers dat ook doen op de daartoe bestemde plekken. Voorlopig ga ik bij leven en welzijn nog even door. Er is nog zoveel te zien en te beschrijven….Als jullie maar blijven lezen……

Afspraak met Jacky

Hij had er echt alles aan gedaan. Althans volgens zijn eigen idee. Het was tenslotte best spannend, een eerste date met die vrouw die al enige tijd met hem mailde en die hij op die datingsite was tegengekomen. Bij het lezen van haar verhalen was hij warm geworden. Niet eens echt opgewonden of zo. Ze had iets in hem wakker gemaakt wat hij al heel lang niet meer van zichzelf kende. Na zijn op de klippen gelopen huwelijk met Ans was hij al een paar jaar gescheiden door het leven gegaan. Een nieuwe vrouw in zijn omgeving was lang onvoorstelbaar geweest. Hij had er ook geen behoefte aan gehad. Het huwelijk was niet gelukkig geweest, zeker niet in de laatste jaren. Veel conflicten, veel onbegrip en maar heel weinig warmte. Hij was er een deel van zijn mannelijke zelfverzekerdheid door verloren. Had ook een tijd op de bank geslapen en wist dus dat je dan wel prima kon maffen. Ans was iemand die altijd op hem had gevit, die zelden tevreden te stellen was en ook aardig jaloers. Zeker op de meiden bij hem op kantoor. Maar die zagen hem nauwelijks staan. Hij was immers getrouwd, had kinderen en een jaar of twintig ouder dan die meiden met hun strakke lijven en naar zijn idee lege koppies.

Toen alle emotionele zaken van de scheiding achter de rug waren en hij met wat van zijn eigen spullen op een flatje terecht was gekomen in een redelijke wijk van zijn vroegere woonplaats had hij zich extra hard op zijn werk gestort. Het leidde hem af van zijn eenzame bestaan. Want dat was het best. En dan dat huishouden en koken. Maar na verloop van tijd, toen ook zijn echte vrienden hem weer wisten te vinden en hij hen, kreeg hij steeds meer plezier in zijn toch vrije status. Maar groeide ook het verlangen om weer samen te kunnen of mogen leven met een vrouw die zijn leven zou verrijken. Gewoon elkaar vasthouden, samen ergens voor gaan en niet steeds proberen elkaar naar het leven te staan. Vandaar de stap op die datingsite. Waar het aanbod ‘wanhopige’, te oude, te dikke, of zelfs gefrustreerde vrouwen enorm bleek om het over alle hijgerige mannen maar niet eens te hebben. Tot hij Jacky ontmoette.

Haar foto had hem geïntrigeerd. Open gezicht, donkerblond haar, mooie glimlach. Zij zocht naar de prins op het witte paard, wilde ook nog een aantal jaren gelukkig zijn. Net als hij na een beroerd huwelijk waarin ze zelfs mishandelingen had meegemaakt. Beiden hadden ze elkaar digitaal afgetast, gekeken waar de overeenkomsten zaten. En of er iets zou kunnen groeien. Maar uit de lange mails die over en weer gingen kwam wel naar voren dat er een basis te leggen was. En dus, na een half jaar chatten en mailen had hij haar uitgenodigd. Had samen met zijn buurvrouw Agnes, die hij had uitgelegd waarmee hij bezig was, zijn flat helemaal aan kant gebracht en leuk versierd. Bloemen hier, kaarsen daar en hij had zijn stinkende best gedaan op iets lekkers bij de koffie en voldoende eten in huis voor als Jacky zou blijven lunchen. Agnes had hem enorm geholpen, en hij had haar als dank een fles wijn gegeven en twee kussen op haar dikke wangen. De bel ging, en hij maakte net even te snel open. Daar stond Jacky. En het was of er een bom insloeg.

Ze was echt prachtig. Een vrouw zoals hij zich slechts kon dromen. Mooi figuur, leuke kleren, en een stralende glimlach. Hij hield zijn buik maar wat in, want hij had zich nooit zo bloot gegeven als nu. Jacky stapte naar binnen. Hij kon het niet laten even naar haar billen en borsten te gluren toen hij haar jas had aangenomen en opgehangen en zij zonder op hem te wachten doorliep naar zijn huiskamer. Zo’n stel pluspunten maakte hem meteen verliefd. Alleen van het idee al moest hij blozen…..En omdat hij niet goed keek waar hij liep struikelde hij ook nog over zijn eigen drempel…Hij was verliefd. Zij maag deed meer pijn dan zijn knie waarop hij net was geland. En hij raakte van haar in de ban toen ze begon te praten….haar stem klonk als een engel die net langs de Heer zelf is gelopen en daar een finetuning had gekregen. Hij kon slechts stamelen en kijken…..Als het maar goed ging…..Gelukkig bleek de koffie goed, en wilde ze ook blijven eten……Het kon niet meer stuk!

Onbestemd gevoel…

Het zal zeker van doen hebben met datgene wat in de jeugd een kind kan bezighouden. En een van de zaken die mij als kind indertijd best wakker konden houden was het idee om bekende mensen te verliezen door een verhuizing. Wellicht is dat gekomen omdat ik uit een gescheiden oudersituatie kwam en op vrij jonge leeftijd ook nog moest leren leven met een schoolvriendje die met zijn ouders op de MS ‘Zuiderkruis’ stapte en verdween naar het verre Australië. Nooit meer iets van gehoord. In de straat waar ik toen opgroeide was verhuizen vooral iets voor de beter gesitueerden. Het grotendeels katholieke volk dat er woonde was spaarzaam, hardwerkend en zocht al snel een groter huis in een nieuwe buitenwijk van de stad of zelfs ‘helemaal’ in Amstelveen of zo. Langzaam aan zag je de oude negentiende eeuwse straat veranderen, er kwamen nieuwe bewoners, nieuwe jongelui op straat voor wie het net als bij de oude garde lastig wennen was om daarmee te spelen of later op de brommer mee rond te crossen.

De straat kreeg nieuwe bewoners uit nog minder uitgeruste wijken van de stad die zich toen vooral in het echte oude centrum bevonden. Het gaf onrust, er moest over en weer heel wat ‘gewend worden’. Zelf verhuisde ik overigens al op redelijk jeugdige leeftijd. Niet met mijn ouders, maar zelf. Ik zie me nog gaan. Op een bakfiets mijn boeken en hobbyspullen en de spaarzame kleding in de auto van mijn oudere broer. Jemig wat een gedoe. Verhuizen bleek een ingewikkelde toestand. En enorm wennen op een nieuwe woonplek. Nu was die eerste keer ook meteen de stap naar een nieuw en ander (gehuwd)leven, het was net of ik opnieuw werd geboren. Na die verhuizing was de vroegere woonomgeving ineens veel minder vertrouwd. Alsof met mij de ziel uit die straat was vertrokken. Ik voelde me er nooit meer echt ‘thuis’ ook al kwam dit deels door alles wat zich daar in mijn jeugd had afgespeeld. Het verhuisproces ging nog een tijdje door. Het bleef een onrustig gevoel. We kregen steeds wat grotere woningen, meestal splinternieuw in een omgeving die nog bestond uit zand, modder en slechte verbindingen.

Ik vond het altijd leuk om dan met de even nieuwe buren die voor een deel een soort van vrienden werden, te genieten van ‘onze’ flat of straat en wijk. Het bleef enorm wennen als iemand besloot om alsnog na slechts een korte woonperiode weg te gaan. Zich elders te vestigen. Zoals ik zelf deed bij de tot nu toe laatste verhuizing richting het huis waar we nu al zo lang gelukkig zijn. Voor het grootste deel is de het burenbestand in de straat waar we sindsdien wonen in de loop van de jaren ververst. Oudere bewoners verdwenen, nieuwe kwamen er voor in de plaats. Even wennen en hupsakee, ook zij werden weer onderdeel van de vertrouwde leefomgeving. Vandaag stond de verhuiswagen voor de deur van een van die mensen van het eerste uur. Onbehaaglijk gevoel. Waarom kan ik hier en nu niet uitleggen, want echt gesprekken voerden we niet met die nu verdwenen mensen. En toch…en toch….Vreemde afwijking hoor….!

In de bak bij Ome Karel

Als je ouders vroeger vrienden hadden werd dat in het toenmalige straatjargon al snel ‘Ome’ dit of ‘Tante’ dat. Zo ook in mijn jeugd, die steeds verder van me vandaan glijdt. Helemaal aan het begin van mijn bestaan was het dus zo dat wij als gezin een vriendenpaar kenden dat wij als jongste lieden uit die groep aanduidden als Ome Karel en Tante Cor. Karel was een noeste vrachtwagenchauffeur met een pokdalig doch vriendelijk uiterlijk die berensterk was en waar je dus als jochie letterlijk en figuurlijk tegen op keek. Hij was met Tantje Cor voor de tweede keer in zijn leven getrouwd. Een vroeger leven speelde zich af op en rond de Veluwe. Daar ook ergens had hij Tante Cor ook opgedoken. Ook al oogde zij niet als een typische vertegenwoordigster van de zwartekousenkerk, ze was eigenlijk best vlot, zelfs erg temperamentvol. Ome Karel moest kennelijk eens per zoveel weken naar zijn kinderen of andere familie in de streken waar hij vroeger leefde en ook Tante Cor had zo haar verplichtingen. En omdat mensen in die dagen nog zes dagen per week werkten, vond het familiebezoek dus plaats op zondagen. En omdat geen van onze gezinnen toen al in het gelukkige bezit was van een eigen auto nam Ome Karel (hoogst illegaal denk ik..) de vrachtwagen mee waar hij indertijd verantwoordelijk voor was. Hij ging dan samen met mijn papa in de cabine zitten van de enorme Scania Vabis, wie geluk had mocht tussen hen inzitten en de rest van de familie kroop achter op de laadbak onder een dekzeil. Gezellig, zeker als het wat regende. En zo dreunden we dan over de toenmalige wegen richting Arnhem, Apeldoorn, Barneveld of Posbank. Van de tien ritjes die we maakten gingen er altijd negen naar die kant van het land. De wensen van mijn ouders speelden kennelijk een minder belangrijke rol. De Scania zou wellicht ook zonder Ome Karel aan het enorme witte stuurwiel automatisch die kant op zijn gereden. Later, toen beide gezinnen beschikten over een eigen vierwieler, reden we nog wel eens achter elkaar aan in andere richtingen dan het oosten. Mijn ouders hadden nog wel een grote voorkeur voor de provincie Limburg, Ome Karel vond dat veel te ver en hij had er ook niet naar de zin. Toch gingen we wel eens die kant op, maar zijn gezicht was dan altijd langer dan lang. Opmerkelijk is wel dat de vriendschap eigenlijk uiteen viel toen wij ook wat ouder werden en die eigen auto’s meteen een zekere vrijheid van handelen garandeerden. Wij gingen  nu zelf overal en nergens heen en Ome Karel en Tante Cor vermoedelijk ook toen nog slechts naar hun eigen achterban. Maar ik koester de herinnering toch nog steeds. Want dankzij hen kwamen wij als kinderen ver buiten de stad en zagen daar de schoonheid van ons landje. Je zag ook dat Nederland meer te bieden had dan alleen die grote stad waarin ik opgroeide. En dat besef ik me juist bij het ouder worden steeds meer. Hoeveel ouders voor hun kinderen kunnen betekenen als ze snappen dat zelf zien en beleven belangrijker is dan aannemen of vanuit een vooroordeel redeneren. Alle mensen waarover ik nu schreef leven niet meer, vandaar dat ik het wel aandurfde om hen hier vol warmte te benoemen.

Spijt?

Ergens deze dagen volgde ik het leuke programma van de VARA ‘Sterren op het doek’.  De eerst gaste van dit seizoen was Linda de Mol. Nu eens niet als de gladde en professionele presentatrice, maar als lijdend voorwerp. Tijdens het geschilderd worden wordt je dan meteen geïnterviewd door Hanneke Groenteman, en die weet bij vrijwel al haar gasten uitspraken te ontlokken die soms best heftig zijn. Bij de altijd keurige Linda de Mol kwam op zeker moment ook zoiets op. Zij stelde dat je ‘beter spijt kunt hebben van de dingen die je hebt gedaan dan van de dingen die je niet hebt gedaan’. Zij had graag in haar jonge glanzende jaren de beest uitgehangen, geëxperimenteerd, ontdekt en zo meer. One-night stands hadden haar wel iets geleken bijvoorbeeld. Een beeld van een prototype van de burgerlijke keurigheid stapte daarmee even van haar voetstuk. Ik vond het prachtige televisie! Linda als mens, kwetsbaar en open. En die uitspraak vond ik erg interessant. Zo interessant dat ik hem even hier gebruik. Hebben wij mensen spijt van wat we deden als we iets ouder zijn, of toch van wat we niet deden? Dat experimenteren leek Linda wel iets, maar ‘ze had indertijd keurig netjes verkering en liep in haar vrije tijd bij het tuincentrum rond of in de supermarkt’. Gedroeg zich als een middle-of-the-road dametje terwijl ze al heel hard werkte bij de Engelse TV-zenders. Nu is ze 48 jaar oud, heeft een scheiding achter de rug, ene nieuwe relatie en kinderen, kan niet meer doen wat ze ooit graag had gewild. En als je een beetje eerlijk bent zijn we allemaal wel behept met hetzelfde. We hebben spijt van de dingen die we deden, zeiden, uitspookten, of juist niet. Een dilemma dat ons uiteraard menselijker maakt. Dus lijkt me de vraag redelijk om aan jullie te stellen hier, heb je spijt van dingen die je hebt gedaan of juist van datgene wat je niet hebt gedaan? Uiteraard hoef je niet het diepste van je ziel te laten zien hoor, maar als het onbetamelijk is, spuien maar…..haha! Ben wel benieuwd naar alle verhalen……. 

Nieuwjaarsochtend…..

Heel langzaam werd ze wakker. Ergens in haar onderbewustzijn had ze een geluid gehoord. Iets geregistreerd dat haar alert maakte. Ook al was ze nog zo moe. Het was nieuwjaarsdag en dan sliep ze liever nog even uit. Vorig jaar had haar man haar laten liggen en was met de kinderen beneden naar de tv gaan zitten kijken. Dit jaar was alles anders. Haar man was er een half jaar geleden voor uitgekomen dat hij een relatie had met iemand om kantoor. Zij kon dat niet verwerken, had er geen plek of begrip voor. En dus was hij het huis uitgetrokken en waren ze nu bezig met de officiële scheiding. 40 was ze nu en ze snapte er niets van dat het zo mis kon gaan. Een puinhoop hadden ze er van gemaakt samen. En hij had kennelijk geen geduld genoeg met haar gehad om die lastige periode die vooraf ging aan zijn wrede mededeling, langer uit te zitten. Er was iets mis gegaan, maar waar precies? Hun huwelijk was op een of andere manier altijd goed geweest, maar de laatste jaren leek er een soort verdoving over hun vroegere passie heen te liggen. Na de drie kinderen die ze kregen moest er ook carrière gemaakt en zij droeg een volledig steen bij aan het gezinsinkomen door haar baan als doktersassistente. Maar dat hield ook in dat ze soms doodmoe was, zeker als ze dan ook nog het hele huishouden voor je rekening moest nemen en een niet onbelangrijk deel van de opvoeding van de kinderen. En die vroegen steeds meer aandacht. Als ze dan ’s-avonds in bed kroop wilde ze maar een ding, slapen! Haar man had daar regelmatig over geklaagd. Of het aan hem lag of zo. Maar daar was ze nooit echt op ingegaan. Ze had gewoon geen zin meer gehad en wilde met rust gelaten worden. Hij nam soms parfummetjes voor haar mee of van die wonderlijk klein uitgevallen lingeriesetjes, maar als ze daar dan in stond voor de slaapkamerspiegel vond ze het er verschrikkelijk uitzien. Ook al had ze best nog een goed figuur en een mooie kledingmaat. Maar ze was geen type voor al dat verleiden of opwinden. Gewoon, als het zo uitkwam. Voor haar man was dat niet genoeg en kennelijk was hij daarom zijn heil ergens anders gaan zoeken. Dat voelde voor haar aan als verraad, ook al snapte ze zelf wel dat een deel van het probleem bij haar zelf had gelegen. Maar echt veel begrip voor haar drukke takenpakket had hij ook nooit gehad. Ze werd niet erkend in haar behoeften, dus had ze onbewust toch een soort van wraak genomen op hem en dat duur moeten betalen. Er was geen weg terug meer en het was nog aardig onzeker of ze volgend jaar oud en nieuw ook in dit huis kon vieren. De scheiding bracht allerlei vervelende bijverschijnselen met zich mee. Ze was intussen aardig wakker geworden. Luisterde nog eens goed en hoorde toen dat de TV aan stond in de woonkamer. De kinderen zaten vermoedelijk te kijken nu. Kreunend draaide ze zich maar weer eens om. Trok de dekens nog eens over zich heen en koesterde zich in haar katoenen nachthemd. Heerlijk, het was nieuwjaarsochtend. Morgen moest ze er weer vroeg uit, het werk wachtte op haar. Maar vandaag even niet! Nu nam ze het er van, als een van haar goede voornemens.