Storen mag!

Zelfs in een terughoudende woningmarkt zijn er altijd ergens juweeltjes te vinden voor hen die zoeken naar heel veel ruimte, luxe, veiligheid en rust. Zo’n huis bieden lieve vrienden van ons aan in het schitterende Warmond. Een plaatsje in Zuid-Holland met uitstekende aansluitingen op spoor- en  wegverbindingen (A44) plus een achterland dat vooral bestaat uit water, bos of park. Op het terrein van het zeer goed beschermde landgoed Park Klinkenberg is nu een appartement te koop op de begane grond van het luxueuze compex, waar een beetje liefhebber van fijn wonen de vingers bij zal aflikken. Je krijgt niet alleen een huis met een onvoorstelbare hoeveelheid woonoppervlakte, maar ook nog eens een eigen ruimte in de enorme parkeergarage onder het complex waar je alle overtollige spullen kwijt kunt en/of je eigen vervoermiddelen. Die garage zelf is afgesloten, en het deel voor de bewoners nog eens extra beveiligd. Het hele complex ligt achter een voormalige klooster in een lommerrijke omgeving waar de reigers nog in de waterpartij naast je balkon rondlopen en je aan de overzijde aankijkt tegen schitterend groen.

Rust is hier gegarandeerd en door de wijze van bouwen is geluid van buren niet te horen. De half open keuken maakt dat hij of zij die eten of drinken bereidt altijd contact houdt met het gezelschap in de huiskamer. Alles chique en luxe en nog geen tien jaar oud. Een oase in de toch al drukke randstad. Uit eigen ervaring weet ik dat de winkels op loop- of fietsafstand zijn gelegen en dat je hier in Warmond een erg aardig horeca-aanbod hebt voor een evt. lekker hapje of drankje. Daarbij liggen de grote steden als Sassenheim, Leiden, Den Haag en zo meer op korte afstand. Ook de kust en Schiphol zijn snel bereikbaar. Ben je dus in voor echt iets heel anders? Kom dan naar Park Klinkenberg op 5 oktober a.s. en volg de bordjes ‘Storen mag’ die door de huidige eigenaren zijn opgehangen. Zij zelf willen kleiner gaan wonen en doen met pijn in het hart dit schitterende huis van de hand. Want dat ongestoorde genieten is bepaald niet overal te vinden. Dat is nu voorbehouden aan hen die dit huis wel zien zitten. Wil je meer weten over het object? Kijk dan ook even naar de website van de makelaar; http://www.conductvastgoed.com – Daar vindt je alle technische en prijsinformatie. Vooralsnog wens ik iedereen een gezellige en succesvolle open dag toe. En als je het huis hebt bekeken ben je het met me eens dat hier niet zo maar een tweede voorbeeld van bestaat.

Rommelen in Zierikzee

Er zijn heel wat rommelmarkten en braderieën in het zomerseizoen en ik bezoek ze samen met vrouwlief graag. Altijd op zoek naar iets bijzonders. Door toedoen van onze lieve vriendjes uit de Hoeksche Waard kwamen we onlangs als gasten op een rommelmarkt die door opzet en aanpak meteen het rapportcijfer 8 bij ons haalde. Leuke sfeer, goede locatie, prachtig en gevarieerd aanbod, redelijke prijzen. Deze zomerse rommelmarkt wordt gehouden in Zierikzee op het terrein van een van de campings daar, toegang kost je 1,50 p.p. maar daarvoor parkeer je dan ook nog je auto.

Een stal of 300 zorgden voor een gevarieerd aanbod, het moet wel gek zijn wil je hier niet slagen en zowaar, ik slaagde! Ook al nam ik lang niet alles mee wat ik na wat speuren op mijn lijstje had gezet. Het kan gewoon niet zo doorgaan met mij, maar dit terzijde… Leuke verkopers, mooie spullen, en in ons geval lekker weer voor een dergelijk soort evenement. Het maakte deze dag tot een zeer geslaagde. Natuurlijk ook door het gezelschap. Met een medeverzamelaarster op stap zijn maakt dat je gerichter kijkt. Elkaar waarschuwt, en het is dan verbazingwekkend om te zien hoeveel mensen deze passies ook blijken te delen.

Alleen de een is wat meer ingesteld op wegdoen en opnieuw beginnen, de ander blijft de plat getreden paden aflopen. Ik behoor tot die laatste groep en Zierikzee bleek een rijke bron vol nieuwe zaken.  Russische taximodellen, een Skoda Fabia rallywagen in originele verpakking, een Mitsubishi Colt cabrio voor twee euri in zijn originele jasje. De ene aankoop was nog mooier dan de andere en al met al kostte het me het bedrag dat anderen voor een enkel model in een winkel betalen. Waarbij ze dan niet komen aan een origineel Corgimodel van een Riley politiewagen uit 1952. Moet wat nieuwe lak op en extra gepoetst, maar voor nog geen twee euro neem ik dat op de koop toe. De rommelmarkt had goede voorzieningen, toiletten, catering, snackbar, allemaal leuk, goed en betaalbaar, maar ook heel druk. Maar een aanrader is het. Heb je niets te doen deze zomer en in de buurt van Zierikzee op woensdag? Combineer twee dingen. Toeristische trip naar een aardig stadje aan het water en een rommelmarkt met een ander aanbod dan normaal. Bevalt de ware liefhebbers vast!

Het nut van uitzicht

Op de dag dat ik dit verhaal neerschrijf voor plaatsing op het wereldwijde web, sneeuwt het en is mijn uitzicht prachtig, alles wit om me heen. Tegen het raam van mijn werkkamer ligt aan de buitenkant een laag van dat witte spul die dik 10 cm hoog is. Zicht op wat ik normaal zoal kan bekijken is er niet, het weerbeeld maakt dat onmogelijk. Toch is deze werkplek er een waar ik heel blij mee ben, juist vanwege de omgevingsfactoren. In mijn werkzame leven tot nu toe wilde het daar nog wel eens aan mankeren. Vaak zat ik op plekken te werken waar uitzicht ontbrak, hoezo Arbo-regels?  Zo zat ik ooit raamloos bij een Bank in Amsterdam-Centrum en was de lunchtijd tussen de middag de enige manier om even iets te zien van de (overigens fraaie) omgeving. De Amsterdamse Herengracht kent zo haar charmes, maar wij mochten die als bankwerkers niet zien. Later kwam ik op Schiphol terecht op een fraai kantoor aan de zuidkant van de toen nieuwe luchthaven. Uitzicht op de A4 en twee start- en landingsbanen. Dat was natuurlijk kaassie voor een vliegtuiggek.

We zagen die vliegbewegingen door het drukke karakter van de baan en de dagelijkse hectiek eigenlijk maar zelden. Ik verlangde er al snel naar terug toen ik in de auto’s terecht kwam en een kantoor kreeg dat speciaal voor mij was gebouwd naast een redelijk beperkte showroom in Amsterdam-Zuid. Ik kon nog net de klanten zien die deze showroom bezochten, voor gevoel met de omstandigheden buiten moest ik echt ook buiten gaan staan. Op steenworp afstand van Schiphol gelegen, hoorde ik meer van de vliegtuigen die daar opereerden dan ik ze ooit zag. Zelfs na diverse verbouwingen en een stuk nieuwbouw bleef zicht op buiten iets van een bonus. Net zoals bij de eerste jaren die ik doorbracht bij importeur Pon.

Een groot pand, prachtige kantoren, maar het licht kwam vooral van boven en was kunstmatig. Gelukkig was ik er veel onderweg, dat compenseerde. In de jaren die volgden bleef dat uitzicht soms beperkt. Tot ik in 2007 besloot de werkplek thuis uit te breiden en aan te passen aan de persoonlijk wensen. Als het weer meezit zie ik delen van Amsterdam, zo ongeveer elk vliegtuig dat zich naar Schiphol beweegt vanuit het noordoosten naar het westen of andersom en ook nog het nodige verkeer. Uitzicht is belangrijk voor iemand als ik. Heb het veel te lang moeten missen. Zelfs bij sneeuwval ben ik er heel blij mee. En als het er niet is? Nou, dan kijk ik in mijn kamer om me heen en krijg vanzelf behoefte om een ‘stukkie’ te schrijven. En daar was deze kamer voor bedoeld…..

Onbestemd gevoel…

Het zal zeker van doen hebben met datgene wat in de jeugd een kind kan bezighouden. En een van de zaken die mij als kind indertijd best wakker konden houden was het idee om bekende mensen te verliezen door een verhuizing. Wellicht is dat gekomen omdat ik uit een gescheiden oudersituatie kwam en op vrij jonge leeftijd ook nog moest leren leven met een schoolvriendje die met zijn ouders op de MS ‘Zuiderkruis’ stapte en verdween naar het verre Australië. Nooit meer iets van gehoord. In de straat waar ik toen opgroeide was verhuizen vooral iets voor de beter gesitueerden. Het grotendeels katholieke volk dat er woonde was spaarzaam, hardwerkend en zocht al snel een groter huis in een nieuwe buitenwijk van de stad of zelfs ‘helemaal’ in Amstelveen of zo. Langzaam aan zag je de oude negentiende eeuwse straat veranderen, er kwamen nieuwe bewoners, nieuwe jongelui op straat voor wie het net als bij de oude garde lastig wennen was om daarmee te spelen of later op de brommer mee rond te crossen.

De straat kreeg nieuwe bewoners uit nog minder uitgeruste wijken van de stad die zich toen vooral in het echte oude centrum bevonden. Het gaf onrust, er moest over en weer heel wat ‘gewend worden’. Zelf verhuisde ik overigens al op redelijk jeugdige leeftijd. Niet met mijn ouders, maar zelf. Ik zie me nog gaan. Op een bakfiets mijn boeken en hobbyspullen en de spaarzame kleding in de auto van mijn oudere broer. Jemig wat een gedoe. Verhuizen bleek een ingewikkelde toestand. En enorm wennen op een nieuwe woonplek. Nu was die eerste keer ook meteen de stap naar een nieuw en ander (gehuwd)leven, het was net of ik opnieuw werd geboren. Na die verhuizing was de vroegere woonomgeving ineens veel minder vertrouwd. Alsof met mij de ziel uit die straat was vertrokken. Ik voelde me er nooit meer echt ‘thuis’ ook al kwam dit deels door alles wat zich daar in mijn jeugd had afgespeeld. Het verhuisproces ging nog een tijdje door. Het bleef een onrustig gevoel. We kregen steeds wat grotere woningen, meestal splinternieuw in een omgeving die nog bestond uit zand, modder en slechte verbindingen.

Ik vond het altijd leuk om dan met de even nieuwe buren die voor een deel een soort van vrienden werden, te genieten van ‘onze’ flat of straat en wijk. Het bleef enorm wennen als iemand besloot om alsnog na slechts een korte woonperiode weg te gaan. Zich elders te vestigen. Zoals ik zelf deed bij de tot nu toe laatste verhuizing richting het huis waar we nu al zo lang gelukkig zijn. Voor het grootste deel is de het burenbestand in de straat waar we sindsdien wonen in de loop van de jaren ververst. Oudere bewoners verdwenen, nieuwe kwamen er voor in de plaats. Even wennen en hupsakee, ook zij werden weer onderdeel van de vertrouwde leefomgeving. Vandaag stond de verhuiswagen voor de deur van een van die mensen van het eerste uur. Onbehaaglijk gevoel. Waarom kan ik hier en nu niet uitleggen, want echt gesprekken voerden we niet met die nu verdwenen mensen. En toch…en toch….Vreemde afwijking hoor….!

Hilversums vliegweide

Als Mokumse luchtvaartgek groeide ik op in de wetenschap dat Schiphol om de hoek lag waar de grote zilveren koninginnen van het luchtruim indertijd hun thuisbasis hadden of vonden. Ik kwam daar dus regelmatig, het gevoel voor die vogels werd er van huis uit al ingestampt…. Minder vaak bezochten we de vliegweide van Hilversum, tegenwoordig aangeduid als ‘Airport’, maar in feite toch niet veel meer dan een hoekje aan de rand van de Loosdrechtse Plassen waar de lichte luchtvaart zich vooral manifesteert in de vorm van lesvliegen, zweefvliegtuigen oplaten en bezoekende toestellen brandstof en koffie leveren.

Mijn eigen herinneringen aan dat veld gaan terug naar het jaar 1963 toen ik er voor het eerst in een kleine Piper Tripacer meemaakte hoe hobbelig de start- en landingsbaan, maar zeker ook de lucht er boven de ‘plassen’  is als je in zo’n vliegende dwerg mee mag. Ik had toen eerder al wat ‘ervaring’  opgedaan in een tweetal rondvluchten boven Amsterdam, maar deze Pipervlucht was toch van een heel andere orde. Ik was ‘hooked’ en zou nog vaak van en naar EHHV (IATA Code) fladderen. Een veldje waar veel te halen viel voor de piloten met een prive-brevet. Ik heb er het nodige over op mijn luchtvaartblog geschreven. (www.bloggen.be/luchtvaartmening)

Maar ik keek ook graag gewoon als spotter naar al die kistjes daar. Ooit zag ik er, met de brommer was het best een eind rijden naar Hilversum…, een Dornier Do27. Een stoer vliegtuig met STOL-eigenschappen (extreem korte start- en landingeigenschappen), Duits geregistreerd. Toen de bemanning had genoten van het terras op het kleine veld, stapte men in de Dornier, startte de zware motor, reed naar de door pylonnen aangeduide startbaan en gaf gas. Geweldig……. Het ding klom, en klom, en de motor bulderde naar mijn idee een kwartier later nog op afstand.

Juist dit jaar herontdekten we Hilversum weer. Komen er regelmatig even op het gezellige terras, eten en drinken er wat, kijken naar al die kisten die daar nu opereren en genieten. Met volle teugen. Omdat die Hilversumse vliegwei nog een beetje laat zien hoe luchtvaart moet zijn. Ongedwongen, onbedreigd, ongecompliceerd. Als je in de buurt bent, echt even kijken daar…Maar niet met slecht weer, want dan beweegt er niks…Dat hoort ook bij een vliegwei…

Genieten in het werklozenbos…

We komen er weer wat meer de laatste paar weken. Na het overlijden van ons lieve en nog altijd gemiste hondje waarmee we daar nog wel eens wilden rondlopen, was het even moeilijk om de tocht er heen op te brengen. Maar recentelijk toch maar weer eens gedaan, en het bevalt ons weer als vanouds. Het Amsterdamse Bos, juist volgend jaar, 2012, maar liefst tachtig jaar bestaand. Het Amsterdamse Bos. Niet ver van Amsterdam, eigenlijk compleet omringd door bebouwing van de steeds maar oprukkende grote stad. Maar dit was niet altijd zo. Het Amsterdamse Bos (in de volksmond Het Boschplan) werd aangelegd in de tijden dat er in ons land een grote werkeloosheid heerste als gevolg van de toen ongekende wereldwijde economische crisis. Eind jaren twintig van de vorige eeuw startte men vanuit de Gemeente Amsterdam met het ontginnen van een groot agrarisch gebied ten zuiden van Amsterdam, grofweg tussen het huidige Amsterdam-Zuid en het vliegveldje Schiphol uit die dagen. Het was een werkgelegenheidsproject dat mooi aansloot op de bouw van de Olympische woonwijk en het gelijknamige stadion aan de Amstelveenseweg. Het bos werd ook aangesloten op de zgn. Nieuw Meer dat ooit was ontstaan door zandafgravingen ten behoeve van de bouw van de nieuwe woonwijken en een verbinding vormde met de Ringvaart rond de Haarlemmermeer. Zo ver het technische aspect. Voor de mensen die dat bos aanlegden was het een zware klus. Veel van hen waren zgn. ‘steuntrekkers’ die gedwongen werden een tegenprestatie te leveren voor dat toen uiterst karige inkomen. Zo stonden kantoorklerken, bakkers of handwerklui zij aan zij in de kledder van het nieuwe Boschplan het zweet op hun voorhoofd te werken ter eer en meerdere glorie van het gemeentebestuur uit die dagen. Omdat het bos ook een rol moest spelen bij de Olympische Spelen van1928 inde hoofdstad, werd er ook een roeibaan uitgegraven. Een stevig project. Na oplevering van het Boschplan in 1932 werd het steeds meer een recreatieplek voor de gewone Amsterdammer. Voor mij is het Boschplan (zonder die ch uiteindelijk..) er altijd geweest. Als kind achterop de fiets naar Schiphol. Dwars door dat bos heen. Spelen in de diverse zwempoeltjes en toen ik opgroeide in de grotere meertjes. En later weer om er met mijn toen nog kleine zoon dezelfde dingen te doen die ik als kind ook zo leuk vond. Zoals bijvoorbeeld met een slee van de kunstmatig aangelegde centrale heuvel afglijden. Het Amsterdamse Bos werd een jaar of twintig later, in de jaren na de oorlog, extra uitgebreid met een stuk dat kwam te liggen tussen de oude verbindingsweg van Bovenkerk naar Schiphol en Aalsmeer. Maar dat gedeelte van het bos werd in de eerste jaren nooit zo populair als het oudere bosgedeelte. Afgelopen weekend waren we er weer eens. Het zag er zwart van de mensen, honderden honden werden er uitgelaten en de verschillende horecatentjes deden goede zaken. Het Bos voorziet in een grote behoefte. Het is te groot om als park te worden gezien, te ruig om als gecultiveerd door het leven te kunnen. Het is mooi, natuurlijk, groen en als het niet zulk mooi weer is, erg rustig. Toch komen er weinig bezoekers van buiten de stad om er eens te wandelen en te genieten. Dat is deels jammer, maar aan de andere kant ook wel weer lekker. Laat het maar een bos zijn waar wij, Mokummers, onder mekaar kunnen zijn…….