Terwijl mijn (stief)vader toch echt een automan in hart en nieren was bleek mijn moeder in haar jonge jaren tripjes per trein, tram of bus als iets heel plezierigs of avontuurlijks te ervaren. En wij kinderen moesten dan altijd met haar mee. Indertijd werd Amsterdam nog bediend door een grote variëteit aan buurt- en regiovervoerders. Je had de NZH (Noord-Zuid-Hollandsche Tramwegmaatschappij), Maarse en Kroon, en voor het oosten van de stad richting Het Gooi en verder het land in de NBM, oftewel de Nederlandsche Buurtspoortweg Maatschappij. Die hadden vroeger met trams gereden, maar deden dat in mijn jeugd met grote groene autobussen. Startpunt een wat krikkemikkerig aandoend stationnetje aan de Wibautstraat, tegenwoordig de lelijkste boulevard van onze hoofdstad. Dat beginpunt voor een tripje Gooi was voor ons een kwestie van tien minuten wandelen.
En dan stond daar zo’n groene Crossleybus te draaien. Heerlijke dieselgeur vermengd met iets wat ik altijd met die bussen heb geassocieerd, trillen van de carrosserie, en een zwaar geluid van een indertijd stevige maar nu best bescheiden aandoende dieselmotor. En die stond nog voorin de cabine, de chauffeur zat er min of meer naast en bestuurde het groene gevaarte met een enorm stuurwiel. Met een dergelijke bus kon je naar Laren, Blaricum of Huizen. Mijn moeder vond dat echt geweldige uitstapjes. Al was het maar omdat we dan in die buurt naar de grote huizen konden kijken die ook toen al Het Gooi sierden. Zij droomde dan vaak weg in ‘als’ of ‘had ik maar’, wij kinderen zochten meestal naar een plek om te spelen. Die was daar in die hoek niet echt voorhanden.
Wel in Muiderberg, een badplaatsje dat toen nog wel door veel Amsterdammers werd bezocht. Al was het maar omdat het vroegere trammetje van de Gooische Moordenaar zoals dat ding ooit heette, daar een omweg maakte om de vele badgasten af te zetten of om te halen. De buslijnen naar het Gooi maakten nog steeds een omweg om mensen juist daar heen te brengen. En dan kon je als kind heerlijk in het water spelen of op het toen nog bescheiden strandje. De veilige groene bussen brachten ons dan op tijd weer thuis. Had je heel wat te vertellen later. Het busstation aan de Wibautstraat raakte op enig moment overdekt. Men bouwde er een enorm gebouw boven en de bussen stonden voortaan onderdak. NBM en de andere vervoerders verdwenen in een fusiebedrijf dat als Centraal Nederland bekend zou worden. In het Autobusmuseum heeft men nog een paar exemplaren staan van de vroegere groene NBM-wagens. Ook een Crossley hebben ze daar nog in bedrijf. Ik moet hen nog eens bezoeken. Al was het maar voor de geur van die oude Crossleybussen. En om wellicht toch nog eens te denken aan die dagen dat mijn moeder nog droomde en geloofde in het avontuur. (Foto’s: Wikipedia – onderwerp NBM of Stadsarchief Amsterdam)
In Zwolle heeft men net als in de rest van dit land, iets met kerken. Grote kerken. Onlangs werd een daarvan (In de Broeren) opgeleverd als onderkomen voor de in Zwolle bekende boekhandel Waanders. Dat is daar een grote naam en met dit adres als uitgangspunt steekt het de vroegere Selexyz in Maastricht naar de kroon. Immers, beide boekenbedrijven zetelen in een kerk. Een kerk die haar gelovigen verloor, en ook de glans die hoort bij dat hemelse goed waar men zegt voor te staan. Met geld van allerlei fondsen maakte men van de betrokken kerk (in hartje centrum van Zwolle te vinden) een prachtige combinatie van hypermodern en eeuwenoud. De kerk is in alle luister hersteld, zelfs het orgel zit er nog in, maar de boekhandel maakte er een prachtige winkel van die op diverse etages zicht biedt op haar geestelijke of vrolijke koopwaar maar ook op de constructie van de kerk. Een geweldige oplossing. Een stukje verderop in het centrum van deze provinciehoofdstad vinden we de St. Michaelskerk, die door de protestanten daar ook wel de Grote Kerk wordt genoemd. Wij liepen er even binnen omdat er volgens de borden buiten ook al boeken werden verkocht, maar dan tweedehands exemplaren.
Die markt viel ons wat tegen, maar de kerk zelf niet. Een gebouw uit de 15e eeuw waar ooit de grootste kerktoren bij hoorde die Nederland toen kende. Het ding was 113,5 meter hoog, maar kon kennelijk God’s toorn niet verdragen want werd driemaal door de bliksem getroffen en stortte uiteindelijk in 1683 in. Toen was het gebouw al gekaapt door de Reformatie en geplunderd onder invloed van de toenmalige Beeldenstorm die zoveel kunstschatten van hat katholicisme deed verdwijnen. Sinds die tijd is de kerk omgebouwd en ingericht voor de protestantse diensten, maar men liet toch wat oorspronkelijke zaken in tact. En dat maakt dat deze fikse kerk het bezoeken zeker waard is. Al was het maar om het uit 1721 stammende orgel dat rijk oogt en dat ongetwijfeld zal zijn geweest. Aardig is ook dat je buiten de hoofdingang aan de linkerkant een soort tegen het kerkschip aangeplakt huisje ziet met de fraaie Latijnse kreet ‘Vigilate et Orate’ op de gevel.
Dat was de vroegere Hoofdwacht. Een bewijs dat kerk en staat indertijd ook in ons land best hecht met elkaar verbonden waren. Het gebouwtje dateert uit 1612 en is dus ruim 5 eeuwen oud. Wat ook aangeeft hoe ver we tegenwoordig ontwikkeld zijn bij die zo gewenste scheiding van juist die twee instituten. Mocht u in Zwolle zijn, bezoek beide kerken dan een keer. Het is de moeite waard. En het kan makkelijk op een dag…..
In Rouveen, een erg aardig buurplaatsje van Staphorst, niet te ver van Zwolle, bestond behoefte aan een bloemenatelier. Mensen houden daar net zo als elders in het land van die fleurige en lekker geurende natuurproducten. Maar nooit eerder was er iemand op het idee gekomen om er een echt bloemenatelier te vestigen. Dat deed wel Irene Bonte. Onlangs werd zij de trotse eigenaresse van haar eigen bedrijfje dat als Via Flora aan de slag gaat om klanten te in die omgeving te helpen aan alle soort snijbloemen, kamerplanten en (heel slim) cadeauartikelen. Maar daarmee ben je er nog niet. Irene doet haar bloemenwerk momenteel nog parttime, de stap naar fulltime is wellicht op voorhand net even te groot geweest. Op twee weekdagen draait Irene haar ‘winkeltje’, de overige dagen doet ze haar zaken online. Slim, want tegenwoordig zijn mensen heel vaak actief in het bestellen van bloemen en planten via het internet. Bij de 21-jarige Irene kan je dan ook buiten de openingstijden van haar fysieke winkel goed terecht voor bijvoorbeeld fraaie boeketten of het meer serieuze werk als de aankleding voor bruiloften of rouwbloemen.
Zakelijke boeketten levert ze ook, denk maar eens aan de bekende bloemenhulde bij overdracht van een nieuwe auto, of zoiets als een jubileum. Irene verzorgt het en biedt zelfs aan haar klanten de mogelijkheid om aan een workshop bloemschikken deel te nemen of aan soortgelijke arrangementen. Voor de 21-jarige werd haar droom zo werkelijkheid. Ze was altijd bezig met bloemen en maakte van haar liefhebberij haar beroep. Haar eigen stijl is daarbij bepalend en zij wil zich uiteraard onderscheiden van de concurrentie in de regio door haar moderne maar ook betaalbare creativiteit. Voor alle aanvullende informatie verwijs ik hier maar even naar haar website; 
altijdeenmening 