Zwolse kerken

In Zwolle heeft men net als in de rest van dit land, iets met kerken. Grote kerken. Onlangs werd een daarvan (In de Broeren) opgeleverd als onderkomen voor de in Zwolle bekende boekhandel Waanders. Dat is daar een grote naam en met dit adres als uitgangspunt steekt het de vroegere Selexyz in Maastricht naar de kroon. Immers, beide boekenbedrijven zetelen in een kerk. Een kerk die haar gelovigen verloor, en ook de glans die hoort bij dat hemelse goed waar men zegt voor te staan. Met geld van allerlei fondsen maakte men van de betrokken kerk (in hartje centrum van Zwolle te vinden) een prachtige combinatie van hypermodern en eeuwenoud. De kerk is in alle luister hersteld, zelfs het orgel zit er nog in, maar de boekhandel maakte er een prachtige winkel van die op diverse etages zicht biedt op haar geestelijke of vrolijke koopwaar maar ook op de constructie van de kerk. Een geweldige oplossing. Een stukje verderop in het centrum van deze provinciehoofdstad vinden we de St. Michaelskerk, die door de protestanten daar ook wel de Grote Kerk wordt genoemd. Wij liepen er even binnen omdat er volgens de borden buiten ook al boeken werden verkocht, maar dan tweedehands exemplaren.

Die markt viel ons wat tegen, maar de kerk zelf niet. Een gebouw uit de 15e eeuw waar ooit de grootste kerktoren bij hoorde die Nederland toen kende. Het ding was 113,5 meter hoog, maar kon kennelijk God’s toorn niet verdragen want werd driemaal door de bliksem getroffen en stortte uiteindelijk in 1683 in. Toen was het gebouw al gekaapt door de Reformatie en geplunderd onder invloed van de toenmalige Beeldenstorm die zoveel kunstschatten van hat katholicisme deed verdwijnen. Sinds die tijd is de kerk omgebouwd en ingericht voor de protestantse diensten, maar men liet toch wat oorspronkelijke zaken in tact. En dat maakt dat deze fikse kerk het bezoeken zeker waard is. Al was het maar om het uit 1721 stammende orgel dat rijk oogt en dat ongetwijfeld zal zijn geweest. Aardig is ook dat je buiten de hoofdingang aan de linkerkant een soort tegen het kerkschip aangeplakt huisje ziet met de fraaie Latijnse kreet ‘Vigilate et Orate’ op de gevel.

Dat was de vroegere Hoofdwacht. Een bewijs dat kerk en staat indertijd ook in ons land best hecht met elkaar verbonden waren. Het gebouwtje dateert uit 1612 en is dus ruim 5 eeuwen oud. Wat ook aangeeft hoe ver we tegenwoordig ontwikkeld zijn bij die zo gewenste scheiding van juist die twee instituten. Mocht u in Zwolle zijn, bezoek beide kerken dan een keer. Het is de moeite waard. En het kan makkelijk op een dag…..

Scheepvaartmuseum Amsterdam

Vele jaren geleden bezochten we het al eerder; het Amsterdamse Scheepvaartmuseum. Maar sindsdien is er veel veranderd. Het gebouw onderging de afgelopen vijf jaren een grondige en broodnodige renovatie en men maakte toen van de gelegenheid gebruik om het voorheen toch wat saaie en donkere museum een 21^e eeuwse uitstraling te geven zonder dat je als bezoeker vergeet in een gebouw rond te hobbelen dat al in 1604 werd gebouwd. De enorme binnenplaats kreeg een overkapping, en die moet je even zien om te beseffen dat modern ook intrigerend mooi kan zijn. Het Scheepvaartmuseum is te vinden aan het Kattenburgerplein 1, dat is vanuit het Centraal Station gezien links aan de rand van het oostelijk stadsdeel. Het is wandelend prima te bereiken, met de auto even rekening houden met parkeren in de omgeving en stevige uurtarieven voor de vierwieler. Ook per boot kan je naar het museum toe komen, de watertaxi heeft er een aanlegsteiger. Wat slim is gedaan, de collectie is opgedeeld in vier vleugels, met ieder een eigen functie. Zo is het oostelijk deel van het gebouw vooral historisch ingericht, de westelijke bedoeld voor jonge bezoekers en kom je in de noordelijke vleugel uit op de aanlegsteiger waar de ’Batavia’ ligt afgemeerd en ook het oude stoomschip ‘Christiaan Brunings’. Beide schepen zijn te bezoeken en vooral op de Batavia is het goed te zien dat die vaarten van de vroegere VOC vast geen pleziertochten zijn geweest. De enige die nog iets van comfort en luxe ter beschikking had was de kapitein, ook al was dat nog steeds Spartaans en niet helemaal naar onze maatschaven acceptabel. Met die schepen werd gereisd, gevochten, gestolen, maar ook de onze economie zo rijk makende specerijen opgehaald uit verre streken. De VOC-mentaliteit is toen ontstaan. Dat zie je ook binnen in het museum op verschillende plaatsen terug. Nederland was een heel belangrijke zeevarende natie en onze welvaart hebben we toch voor een belangrijk deel te danken aan de slimme koop- en zeelieden die toen maanden, soms zelf jaren, lang over de wereldzeeën voeren op zoek naar ‘handel’. Erg interessant is ook de afdeling navigatieapparatuur uit die eerste tijden. Niks TomToms, gewoon een kompas, een peillood, sterren pikken en met een krijtje berekeningen maken. Door al dat ontdekken van de wereld kreeg men in de loop van de eeuwen een beter inzicht in hoe onze aarde er uit zag en werden de globes een stuk gedetailleerder. Dat alles heeft men in schitterende hallen prima weten duidelijk te maken. De ontwikkeling van de schepen vindt je weer op een andere etage. De meest prachtige modellen maken duidelijk hoe we van een soort varende klompen steeds geraffineerder in elkaar stekende schepen bouwden die ook sneller en groter werden. Opmerkelijk ook om te zien dat we nog geen honderd jaar geleden nog geloofden in het zeilschip en stoom maar moeizaam haar weg vond. Het liefst nog in combinatie met masten en hulpzeil. Je wist maar nooit…. Het museum kent ook een erg aardig ingericht restaurant met een leuke winkel er aan vast gebouwd. Heel wat maritieme boeken en andere spullen zijn er te vinden en naar ik zag vinden die na een dagje rondwandelen gretig aftrek bij de bezoekers. En oh ja, overal zijn liften, er zijn toiletten op elke etage in de vleugels, alleen zou men die wel wat beter mogen schoonmaken. Want waar ik gebruik maakte van een van die dingen was de boel zo smerig dat je dacht dat het onderdeel was van een speciale tentoonstelling over hygiëne in de 16^e eeuw. Brrr…

Het museum heeft ook nog een grote bibliotheek, er zijn vergaderruimten voor gasten en men voert af en toe op de binnenplaats wat kleine folkloristische acts op. Kortom, dit is een erg leuk een interessant museum. Het is niet goedkoop, maar met een museumjaarkaart kom je er gratis in. Het personeel is vriendelijk, de faciliteiten meer dan voldoende, ook voor gehandicapten. Maar dan moet je wel zien dat je er komt. Vanaf het CS toch wel een half uurtje wandelen. Maar dan heb je ook wat…..

Opgelegd kluspandoer

Kijk, voor sommige lieden is klussen in huis iets dat ze vroeger thuis vroeger met de paplepel binnen gegoten hebben gekregen. Niets fijner dan een nieuwe badkamer maken, het schilderwerk aan het eigen huis jaarlijks doen, de auto van onder tot boven in de was zetten en een ringetje in de afvoer van een wasmachine vervangen. Alsof er niets bevredigender te doen is dan alle tv-zenders alfabetisch in de tv te programmeren of zo. Op dat punt ben ik dus absoluut niet geslaagd en mijn vrouw zelfs tot schande geworden. Bij ons thuis werd vroeger heel weinig geklust. De fut was er niet, mijn stiefvader was een professioneel technisch vernuft die er niet voor schroomde hele automotoren uit elkaar te halen en als nieuw weer in elkaar. Maar thuis had hij een hekel aan al dat ‘gepruts’. Als hij al wat deed dan met veel tegenzin en onder het uiten van veel vocale protesten. Ik zal daar door aangestoken zijn. Als het ‘staat’ en werkt is het mij al snel goed. Mooier maken heeft voor mij persoonlijk weinig zin, het moet functioneren! Dat wordt iets bijgesteld als je met iemand anders samenleeft die er een afwijkende smaak op nahoudt. Vrouwen zijn vaak meer optisch ingesteld en die willen een beetje kleur hier en wat luxe daar. Dus heb ik mij in de loop van de afgelopen decennia door heel wat lijstjes heen gesleept en min of meer gedaan wat van me gevraagd werd. Maar nooit met erg veel plezier. Het klussen ligt me niet en ik werd er dus ook nooit goed in. Als ik iets beetpak breekt het steevast af en kan ik het niet meer op zijn plek terug krijgen. Als ik een keer de tv wil programmeren of de radio zijn alle zenders ineens verdwenen en is de handleiding van die dingen zo onbegrijpelijk dat ik blij ben dat ik er na een week uit ben hoe het ook al weer werkte. Dat geldt ook voor schilderwerk. Ik moet nu echt eens beginnen aan delen van het huis waar nu wel een frisse laag verf overheen mag. Maar als ik dan alleen al zie wat ik daarvoor nodig heb en vooraf allemaal moet doen, zakt de moed me in de werkschoenen. Waarbij u niet vreemd moet opkijken dat ik er tijdens die klusjes uitzie als Hendrik-Jan de Tuinman, Willem Monteur, of Vincent de Schilder. Mijn vroegere buurman in polderstad Almere stelde altijd; ‘Leo heeft geweldige spullen, maar hij kan niks…’ en dat was voor mij als namaakklusser natuurlijk nog een soort van compliment ook. Op klusgebied had hij gelijk. Ik ben meer een filosofische, pragmatische, veel orerende, verbaal sterke, schrijvende, fantasievolle, en breed georiënteerde kakelaar. Altijd geweest en derhalve prima geschikt als adviseur in het werk wat ik in de afgelopen decennia heb gedaan. Goed geschikt voor een prima salaris, waarmee we altijd  comfortabel hebben kunnen leven. En waardoor je ook in staat was de echte experts op klusgebied in te huren. Toch ga ik binnenkort zelf de overall maar weer eens aantrekken en het schilderwerk oppakken. Anders heb je kans dat ik op termijn geen eten meer krijg hier…..Dus leest u binnenkort onregelmatiger wat me bezighoudt, weet dan wat me bezig houdt. En wens mij en de mensen om me heen sterkte.