Sprookjesachtige Kerst

Een Rooms-Katholieke opleiding heeft zo zijn voor- en nadelen. Dat is  me in de loop van mijn leven wel duidelijk geworden. Veel katholieken uit die vroegere periode hebben op enig moment gekozen om hun geloof even terzijde te leggen en om welke reden dan ook zonder al die opgelegde poespas verder te leven. Zo verging het mij ook. Samen met mijn indertijd zeer rebelse oudere broer besloten we om de verplichte zondagse kerkgang slechts voor de optiek in te vullen, maar intussen genoten we van de vrijheid en trokken door de omliggende straten van de toen enorme kathedraal in onze woonbuurt. Intussen wel zorgvuldig vermijdend dat we zouden worden opgemerkt door even katholieke buren onder de gelovigen. Op mijn 14^e was het met dat kerkbezoek echt over en uit.

Ik ging niet meer. Klaar! Had dat met het geloof zelf te maken? Ik denk het niet, het was meer alles wat je moest (laten)wat me weerhield om nog langer actief deel te nemen. De twijfel aan dat geloof kwam later. Lees een paar boeken over de oorsprong van al die geloven en je komt er al snel achter dat je in feite leefde of leeft in een sprookje als je actief achter de leer van Jaweh, Jezus of Allah aanloopt. Je wilt geloven in een eeuwig leven en neemt alles wat je daarvoor moet doen of laten op de koop toe. De meeste predikers van die geloven kwamen trouwens in bloedhete woestijnen tot hun predikingen, voorspellingen of uitgiften van wetten. En dat zou te denken moeten geven beste mensen. Maar in feite gaat het bij vrijwel al die geloofsstromingen om uiteindelijk over uit te oefenen macht.

Macht over mensen, en zeker ook over het denken van al die mensen. Goed, kwaad, armoede of rijkdom, men wil maar blijven controleren wat je doet. Dat is uiteraard met de nodige logica wel te pareren, maar bij sommige lieden zit dat geloof in iets hogers er zo in geramd dat ze niet van hun stuk te krijgen zijn. Met geen olifant of bulldozer! Onwrikbaar in het besef dat ‘nu en hier’ eigenlijk nauwelijks een rol speelt. ‘Later’ is veel belangrijker voor hen. Het is ze gegund hoor, als ik er maar geen last van heb. Overigens heb ik nog wel goede herinneringen aan de vele verhalen die men op de toenmalige katholieke scholen vertelde over Kerst en de andere christelijke feestdagen. Prachtig geïllustreerd vaak en bij dat aanschouwen van een tweetal mensen die in een stal tussen de dieren en herders een kindje ter wereld moeten brengen, nog warm makend ook. Maar ik herinner me dat ik van andere sprookjes soms ook dat zelfde gevoel kreeg. Indoctrinatie is al die geloven niet vreemd. En als het daarover gaat, bedenk maar eens hoe kinderen in totalitaire landen van jongs af aan al worden voorbereid op een leven in het later. Hun leider dienend, trouw aan het systeem. Heb je geen geloof voor nodig. Wel slimme strategen.

In die zin leven wij in het paradijs. Nu al! Met kerstmis denken we vooral aan bomen, verlichting en een dikke man met een rood pak die door de lucht vliegt. Maar of we daarin geloven? En toch, is die gedachte op zich nu zo veel vreemder als de kern van het kerstverhaal? Een beetje kritisch zijn mag hoor. Maar ja, ik ben ook geen echte gelovige meer. Al vind ik de spiritualiteit van die geloven dan wel weer mooi. Hoe dan ook, heel plezierige Kerstdagen toegewenst!

Zwolse kerken

In Zwolle heeft men net als in de rest van dit land, iets met kerken. Grote kerken. Onlangs werd een daarvan (In de Broeren) opgeleverd als onderkomen voor de in Zwolle bekende boekhandel Waanders. Dat is daar een grote naam en met dit adres als uitgangspunt steekt het de vroegere Selexyz in Maastricht naar de kroon. Immers, beide boekenbedrijven zetelen in een kerk. Een kerk die haar gelovigen verloor, en ook de glans die hoort bij dat hemelse goed waar men zegt voor te staan. Met geld van allerlei fondsen maakte men van de betrokken kerk (in hartje centrum van Zwolle te vinden) een prachtige combinatie van hypermodern en eeuwenoud. De kerk is in alle luister hersteld, zelfs het orgel zit er nog in, maar de boekhandel maakte er een prachtige winkel van die op diverse etages zicht biedt op haar geestelijke of vrolijke koopwaar maar ook op de constructie van de kerk. Een geweldige oplossing. Een stukje verderop in het centrum van deze provinciehoofdstad vinden we de St. Michaelskerk, die door de protestanten daar ook wel de Grote Kerk wordt genoemd. Wij liepen er even binnen omdat er volgens de borden buiten ook al boeken werden verkocht, maar dan tweedehands exemplaren.

Die markt viel ons wat tegen, maar de kerk zelf niet. Een gebouw uit de 15e eeuw waar ooit de grootste kerktoren bij hoorde die Nederland toen kende. Het ding was 113,5 meter hoog, maar kon kennelijk God’s toorn niet verdragen want werd driemaal door de bliksem getroffen en stortte uiteindelijk in 1683 in. Toen was het gebouw al gekaapt door de Reformatie en geplunderd onder invloed van de toenmalige Beeldenstorm die zoveel kunstschatten van hat katholicisme deed verdwijnen. Sinds die tijd is de kerk omgebouwd en ingericht voor de protestantse diensten, maar men liet toch wat oorspronkelijke zaken in tact. En dat maakt dat deze fikse kerk het bezoeken zeker waard is. Al was het maar om het uit 1721 stammende orgel dat rijk oogt en dat ongetwijfeld zal zijn geweest. Aardig is ook dat je buiten de hoofdingang aan de linkerkant een soort tegen het kerkschip aangeplakt huisje ziet met de fraaie Latijnse kreet ‘Vigilate et Orate’ op de gevel.

Dat was de vroegere Hoofdwacht. Een bewijs dat kerk en staat indertijd ook in ons land best hecht met elkaar verbonden waren. Het gebouwtje dateert uit 1612 en is dus ruim 5 eeuwen oud. Wat ook aangeeft hoe ver we tegenwoordig ontwikkeld zijn bij die zo gewenste scheiding van juist die twee instituten. Mocht u in Zwolle zijn, bezoek beide kerken dan een keer. Het is de moeite waard. En het kan makkelijk op een dag…..

Vrijheid, respect en lange tenen…

Die vrijheid van meningsuiting die mij zo dierbaar is werkt in 90% van alle gevallen prima. Zo leidt het ook nogal eens tot fikse discussies. Facebook, zo lijkt het, nam daarbij de rol over van dit blog waar voorheen nogal eens vroegere voor- en tegenstanders van een stelling elkaar belaagden met argumenten. Er zijn nu eenmaal onderwerpen waar mensen het niet over eens zijn. Neem voetballen, de politiek of het geloof. Extreme standpunten en die vanuit het midden komen dan bij elkaar, vaak met uiterst goede of dito slechte onderbouwing van de ingenomen mening. Dat je persoonlijk een hekel hebt aan een mens of stroming wil nog niet zeggen dat je daarmee het gelijk meteen aan jouw zijde hebt. Maar is dat voor de andere kant dan wel zo? Nee! Ook al claimt men nog zo sterk dat wat men daar beweert de enige waarheid is, er zijn tientallen redenen om daaraan meteen te twijfelen. Wil ook zeggen dat je elkaar dan wel met respect mag behandelen. Immers, op inhoud discussiëren vraagt niveau, waardigheid, kennis en ervaring. Wie persoonlijk wordt snapt de kern van die vrijheid van meningsuiting niet. Wie grof wordt heeft het nakijken en/of wordt geëxcommuniceerd.

Toch blijkt dat er door o.a. mensen vanuit de islam enorm wantrouwend wordt gekeken naar criticasters. Waag het niet om op dezelfde kritische wijze als je wel kunt bij het christelijke of joodse geloof je afwijkende meningen te poneren rond de leer van Mohammed. Binnen de kortste keren heb je dan op erg lange tenen getrapt en krijg je met bedreigingen van doen.

Volgens mij geeft dat meteen aan wat er mis is in de ontwikkelingen die dat geloof momenteel nog moet meemaken. Liberaal denkt men meestal niet, dreigen en zelfs echt inzetten met/van geweld zijn aan de orde van de dag en dat is een treurige ontwikkeling. Lees het hierbij geplaatste verhaal uit de Metro van 24 september jl.  nog maar eens. Je krijgt er de kriebels van. En wij staan het allemaal toe, omdat we menen dat respect ook doodknuffelen inhoudt en dat wij ons moeten inhouden om anderen ruimte te geven zich te uiten. Terwijl we er niet voor schromen om enorm uit te halen naar de Paus of de wonderlijke regels binnen de SGP. Omdat we weten dat die stromingen al door het gewelddadige denken heen zijn gegroeid. En we met die nieuwelingen moeten uitkijken. Maar mensen, hoe meer stappen je terug zet, al dan niet uit respect, hoe groter de kans dat die vrijheid van meningsuiting straks compleet is ingeperkt. Wie dat niet gelooft moet toch eens gaan kijken in de landen die we maar even als bron zien voor dit geloof. Hoezo vrijheid? Waakzaamheid lijkt mij in dat geval geboden. En als je het niet met me eens bent mag je er zonder kans op dreiging van mijn kant op reageren hoor……

Uniforme scholing noodzakelijk…

Ik denk dat je in dit land geen groter tegenstander van ‘bijzonder onderwijs’ zult vinden dan deze meninggever. Zelf opgevoed in streng katholieke kring weet ik dat de geloofsgebonden opleidingen slechts een doel dienen; de leerlingen indoctrineren en omvormen tot niet twijfelende robots. De rest van het onderwijspakket is van minder belang. Niet dat dit in mijn jeugdjaren zo toeging hoor, je diende overal voldoendes voor te halen en dat waren geen zesjes. Voor minder dan een cijfer 7 deed men het niet en men stampte het er zes dagen per week stevig in. Zes dagen ja, want de katholieken gaven ook op zaterdagochtend nog les. Maar men vergat niet dat naast het wereldse de leer van de ‘enige echte kerk’ ook moest worden overgebracht en daaraan besteedde men best veel lesuren. Terwijl je ook al werd geacht om ter kerke te gaan, liefst nuchter i.v.m. de communie en dan kon je meteen al je zonden even opbiechten. Waar je door het vroege uur en de lege maag al zat te tollen van ellende.

Bij de katholieken is veel ten goede veranderd op dit punt, maar er zijn  nog voldoende richtingen waar men het woord van de desbetreffende ‘Heer’ er nog steeds met donder en geweld in blijft stampen. Omdat men de aanwas van nieuwe strijders voor die geloven nu eenmaal ziet als een door god zelf opgelegde taak. Jammer dan dat men als leerling later niets snapt van de Nederlandse taal of rekenen, de weg moet vinden met al dan niet tweedehands verkregen TomToms, als men maar weet dat er maar een weg is naar boven…… Heel sterk naar het woord van de heer luisteren.

Nu is voor mij wel duidelijk dat bij geen van die stromingen ook maar iemand echt met de eigen heer gesproken heeft.  Die claims komen meestal van in de woestijnen uit het Midden-Oosten door hitte en dorst geteisterde profeten die na een paar weken in die condities elk braambos voor waarheid aanschouwden. Maar we geven het nu al vele eeuwen lang met veel plezier door. Ook al zijn de wetenschappelijke bewijzen voor het niet bestaan van een god als traditioneel schepper intussen huizenhoog opgestapeld. Dus dient dat speciale onderwijs van die geloofsstromingen een ander doel. Niets anders dan uitoefening van macht. En bij kinderen is dat een fluitje van een cent. Wie niet snapt hoe dat werkt moet eens kijken naar hen die opgroeiden in landen als de DDR of Sovjet-Unie. Noord-Korea is nog zo’n fraai voorbeeld. Gehersenspoelde massa’s die meenden dat de Partij het altijd bij het rechte eind had of heeft. Werkte op dezelfde manier. Beangstigend effectief.

Na de recente bewijzen dat islamitische scholen er op veel terreinen een potje van maken, maar wel meiden gedwongen meenemen naar Mekka op kosten van de belastingbetaler, pleit ik nog maar eens voor opheffen van al die scholen. Weg er mee, en dan over op gewoon openbaar onderwijs. Alle kinderen gelijk behandelen, zelfde informatie, uniformen, geen onderscheid. Het komt de maatschappij ten goede en zeker de integratie. Let maar op. Maar ik vrees dat de politieke wil mankeert. We zouden eens stigmatiserend bezig kunnen zijn……

Tikkie terug!

Ik herinner het me nog heel goed…. Die keer dat ik met zoonlief in de clinch kwam en die zich zodanig onhebbelijk gedroeg dat ik hem even naar het leven stond. Hij vloog de trap op van ons toenmalige huis, ik ook…..dacht ik. Helaas had ik geen schoeisel aan en trapte in volle vaart tegen de onderste trede van de toenmalige trap. Resultaat, ernstig gekneusde teen, die nog een half jaar of zo gevoelig en blauw bleef. Eigen schuld natuurlijk, moet je maar niet agressief reageren op het gedrag van een puber die je het bloed onder de nagels vandaan haalt.

Maar ouders zijn ook slechts mensen en die zijn wel eens aan het einde van hun Latijn waar het praten en dreigen betreft. Dreigen met sancties werkt tot op zekere hoogte. Als ik soms zie hoe de huidige generatie ouders soms omspringt met hun kroost zou ik ze af en toe wel eens door elkaar willen rammelen. Een drammerig kind is er een om eens flink in het nekvel te grijpen en duidelijk te maken dat dit gedrag niet kan. Je gaat zeker niet in discussie met zo’n hummel alsof het een volwassene betreft. Of erger, geeft het zijn of haar zin niet. Namaakgekrijs of verdriet is geen reden om toe te geven meen ik. Maar wij werden vroeger dan ook met harde hand Spartaans opgevoed. Eten niet naar binnen kunnen krijgen? Geen nood, je bleef net zo lang aan tafel tot het wel lukte. Weglopen leidde tot een paar fikse klappen op je onderste rondingen, en ik kan je verzekeren dat mijn stiefpa met zijn door technisch werk stevige knuisten nooit mis sloeg. Ook al beperkte hij dat slaan tot het absolute minimum,  ik wist samen met broerlief van dwarsliggen. En dat leidde soms tot onweer in huis.

Ik heb niet voor niets besloten om na mijn eigen trouwen bepaalde groenten nooit meer te eten. Teveel door geleden in de prille jeugd. Op school waren de katholieke onderwijzers ook niet helemaal vrij van handtastelijkheden. Ik bedoel hier bewust niet die van de soort die we nu zo verwerpen of als schandalig beschouwen. Nee, de onderwijzers van toen hielden tucht en orde in de klas door af en toe eens een fikse lel uit te delen. Het was niet fijn, nog minder leuk, en zeker ook pijnlijk voor sommige leerlingen in de klassen waar ik vertoefde, maar ik denk dat er niemand met echt grote frustraties vanaf gekomen is. Toch zag je in de jaren tachtig een kentering ontstaan in dat opvoeden. Slaan is uit, tucht bijna verboden. Kinderen worden ‘gevraagd’ iets al dan niet te doen. Er wordt ze niets meer opgelegd.

En de toch wat bijzondere minister Donner van het CDA liet zelfs in 2006 een wet aannemen via de Tweede Kamer waarin slaan met opvoedkundige waarde werd gezien als ‘mishandeling’ en kon leiden tot gevangenisstraffen. Kijk, dat dit de echte gevallen van dergelijk gedag moet afremmen is nog wel te verteren, maar dat ik na die mislukte achtervolging op de eerder genoemde trap wellicht in de huidige tijd nog een politioneel of justitieel staartje had kunnen krijgen is toch wel een beangstigende constatering. Overigens was ik niet zo van het slaan hoor. Op dat punt eigenlijk net een watje. Maar als het echt te erg werd dan……..En hoe zit dat bij jullie beste lezertjes????

Tucht en orde

Als er een ding is dat mij vanuit mijn jeugd bij zal blijven dan toch wel de strenge opvoeding die we vooral ‘genoten’ op de conservatieve katholieke scholen in die jaren. Vanaf moment een dat je daar binnen stapte als zesjarige werd je bijgebracht dat orde en netheid hoorde bij goed leren, en dat er niks van je terecht zou komen als je zou afwijken van de leer van de enige echte kerk.

Omdat geloof en kennis zo sterk met elkaar werden verweven kon je best spreken  van een vorm van  hersenspoeling. In de loop van de jaren die volgden bleek dat lekenbroeders en burgerleerkrachten geen enkele moeite hadden de discipline er met harde hand ook fysiek in te slaan. Men deelde wel uit en er werd maar weinig geklaagd door ouders van leerlingen die een dergelijke behandeling ondergingen. Laten we wel zijn, bij veel van mijn vrienden thuis was het schering en inslag dat tucht en gehoorzaamheid er met soortgelijke hand in werd geramd.

Een gewelddadige jeugd voor velen dus, die mij zelf aardig is ontgaan omdat mijn stiefvader na een paar door mij in school opgelopen tikken de desbetreffende broeder vertelde dat als dit nog een keer zou gebeuren deze zelf verder door het leven zou gaan als lekenzuster.  Bij ons thuis was slaan ook niet zo ‘in’. Je moest het wel erg bont maken.  Wij waren thuis trouwens best braaf, al deden we heus wel eens dingen die niet door de beugel konden. Maar het kwam dan niet in de buurt van wat je tegenwoordig ziet als gedrag door mannekes van een jaar of elf, twaalf. Criminaliteit beperkte zich wellicht tot het niet betalen van een kauwgum bij de lokale snoepwinkelier, maar daar hield het wel mee op. De combinatie van strenge opvoeding, een goede opleiding en ontzag voor ouderen of wetgeving maakten ons tot redelijk goed functionerende lieden die de naoorlogse economie tot grote hoogten wisten te tillen. Al was kerkbezoek er na mij 14^e niet meer bij, veel van de indertijd bij gebrachte doctrines zitten dieper dan ik zelf ooit had verwacht. Ik heb nog steeds een stevige mening over afvallige gelovigen of zgn. barbaarse heidenen. Maar dat dan vooral in een cynische wijze en niet zo vijandig als tegenwoordig onder de nieuwe geloven nog wel eens opgeld doet.

Door die jeugdjaren heb ik dus ook weinig begrip ontwikkeld voor los geslagen lieden die om het minste geringste om respect blèren en vooral met meerdere mensen tegelijk een enkel loslopend slachtoffer half dood slaan of trappen. Toch te weinig opvoeding genoten, te weinig op een strenge school gezeten, en veel te weinig ontzag voor een tegenwoordig ook wel erg softe justitie. In onze jeugdjaren schuwde men het niet om straatjeugd die ontspoorde op zijn nummer te zetten. Nozems, Pleiners, Dijkers, voor de een een Geuzennaam, voor de ander niet meer dan grote afkeer van het gedrag. Terug naar die tijd zal niet meer kunnen, ik snap het zeer, maar een beetje wellicht nog wel? Opdat we nog een deel van de nu op straat zwervende schoffies kunnen behouden voor de toekomst? Hebben we allemaal baat bij. Of zou bekeren helpen? Tot het enige ware geloof uiteraard….Dat spreekt!

Carnaval en vasten…

Nog maar een paar dagen en het is weer van hotseknots tot hatseflats, van toedelidee tot hajeh. Carnaval begint weer en dat trekt toch een soort ravijn dwars door ons land. Ergens bij de Grote Rivieren zit de scheidingslijn tussen wel of niet spontaan feest vieren naar katholieke traditie. Het noordelijk deel van ons land tracht wel af en toe ook wat mee te doen, maar een carnavalsoptocht is niet hetzelfde als de intense viering van dit volksfeest in het zuiden. Je snapt er als noorderling gewoon niks van, genieten is er door Luther en Calvijn wel uitgeranseld en dat kunnen wij nuchtere ‘Ollanders’ helemaal niet. Voorbehouden aan de Bourgondiërs onder de grote rivieren. Toen wij in de afgelopen herfst weer even in Midden/Zuid-Limburg vertoefden en daar die soms compleet uitgestorven plaatsjes zagen die het gebied kenmerken, snapten we wel weer waarom men zo op dat feest is ingesteld. Je bent al blij als je mensen ziet op straat….

Nou ja, ik overdrijf natuurlijk schromelijk, maar zo voelt het wel als je in die hoek van het land vertoeft tijdens dit paardaagse evenement. Bedoeld om eens lekker los te gaan voor de vasten begint. Naar de leer van Rome moet je veertig dagen vasten na de carnaval. Niet echt vasten, maar wel een beetje. Wij kunnen helemaal niet vasten, we zijn er niet meer op ingesteld, maar echte katholieken weten nog wel hoe dat vroeger altijd ging. Geen flauwekul, geen luxe. Geen vlees op vrijdag en dat soort dingen. Niet dat je gemiddelde gelovige in die jaren nu zo’n vetpot kende, maar toch. Dat vasten gaf een soort verbondenheid, het was afzien, zeker in koude tijden als dat carnaval en die vastenperiode in een deel van de winter viel. Dit jaar is dat ook het geval. Koud, nat, wit, en dan met je optocht maar plezier maken. Liever hete thee dan een biertje. Of zie ik dat als iemand van boven de rivieren weer eens verkeerd? De Duitse tv zendt carnavalsmaandag de hele dag uit. Laat de geweldige optochten zien uit het Rijnland, de grote steden daar. Een volksfeest, met net zulke onbegrijpelijke rituelen als die bij ons in het zuiden. Waarbij, naar ik begreep, Brabanders weer anders feest maken dan Limburgers.

Voor ons Restlanders maakt het niet uit. Wij kijken vol verbazing, maar zijn heel stiekem toch een beetje jaloers. Vandaar dat wij zo intens genieten van die Amsterdamse Koninginnedagvieringen. Een nieuwe traditie in een land waar volkse tradities het liefst uitgebannen of verboden worden omwille van het politiek correcte denken. Maar dat is iets voor na de carnaval!

Historisch Munster

Toen wij onlangs weer eens een weekje Duitsland deden was dit onder meer omdat we nu eindelijk eens een keer naar Munster wilden. Dat is een best wel aardige en vooral historische stad (Denk aan de vrede van…uit 1648..) in het noorden van de deelstaat Noordrijn-Westfalen. Vanuit de eerder wel bezochte plekken vaak aangegeven op de bewegwijzering maar door de ligging net even te ver weg van onze eigen woonstek om  een dagtripje te maken zonder op de klok of kalender te hoeven letten. Van mensen die er wel al waren geweest begrepen we dat het een mooi historisch centrum bezat, dus planden we onze logeerplek zo in dat we precies tussen de te bezoeken steden in zouden verkeren. Munster lag op 55 kilometer afstand, dus dat was goed te doen.

Omstandigheden die wij niet helemaal hadden gepland, op die bezoekdag vierde Duitsland massaal de Wiedervereiniging van het land in 1990, maakten dat alles in land en deze stad gesloten bleek. Munster oogde daardoor stil en een beetje provinciaals, hoewel de stad bijna 300.000 inwoners heeft. We konden tenminste goed rond- en opkijken naar al die historische gebouwen die, zo zagen we wel, vooral bestonden uit herbouwde kopieën van wat hier ooit moet hebben gestaan. Net als zoveel andere Duitse steden is Munster zwaar getroffen door de geallieerde bombardementen tijdens de tweede wereldoorlog. Maar men koos hier bij de wederopbouw niet voor de vaak afgrijselijke nieuwbouw van andere steden uit die periode maar voor complete restauratie van wat ooit was. Het geeft de stad een plezierige sfeer, ook al is het dan een beetje gemaakt.

Op oude foto’s die we in de stad konden bekijken, zagen we dat de straten van voor de oorlog er best anders uitzagen dan nu het geval is. Maar er is genoeg te zien om je dag aardig door te komen. Prachtige oude kerken, een groot kasteel in het centrum dat er uitziet als een Franse penduleklok, maar dan zonder uurwerk, een Picassomuseum en zo meer.

Er zijn voldoende winkels om het bezoekers met shopperseigenschappen naar de zin te maken en je vindt er een uitgebreide sortering horecazaken. Tijdens ons bezoek was er een grote wielerronde aan de gang en die maakte het centrum nog wat levend ook. Daarover zal ik later nog eens wat schrijven. Munster is goed bereikbaar met de auto, al is het vanuit Nederland best ingewikkeld om er snel te komen. Je moet ofwel via Enschede over de A1 en dan in Duitsland de Autobahn op, of je rijdt binnendoor vanuit Winterswijk, dan wel langs Bocholt. Het kent ook een eigen railverbinding en station, terwijl er vlakbij ook nog een vliegveld ligt. Is het de moeite waard van een bezoek? Wij vonden van wel, ook al was de boel dan vanwege de nationale feestdag gesloten toen wij er waren. Maar het heeft allemaal wel een zekere allure.

Parkeren kan, zoals in de meeste Duitse steden, in het centrum, kost niet te veel en wandelen is er best een genoegen. Houdt wel rekening met wat heuvelachtig terrein in het centrum en de nodige keitjes op de straten. Want historie kent zo haar prijs….

Stad aan de rivier; Culemborg!

Soms denk je wel eens dat je veel van dit kleine land hebt gezien. Toch valt dit in de praktijk best tegen want zo kan ik weliswaar bogen op een aardige ‘bezoekervaring’ of frequentie bij al die bezoeken, sommigen daarvan speelden zich toch meer af in de periferie van bepaalde steden of dorpen. Op de industrieterreinen waar mijn vroegere of huidige relaties hun bedrijf of dienst uitoefenen. En daardoor kan het dus verkeren als je met de trein een keer of wat langs een plaats reist die ten zuiden van Utrecht aan een van de rivieren is gelegen en er vanuit die gele rupsen bekeken uiterst pittoresk uitziet maar absoluut onherkenbaar voor het toch geoefende reizigersoog. Een stadje met wat bijzondere torens, een molen, en een veerpont. Wat moet dat zijn? Al een paar jaar ging dat zo, op weg naar het Limburgse land, maar het kwam nooit van een zoektocht naar….

Tot die zonnige maandag in de afgelopen maand augustus. Op de goede gok en een aardige landkaart in de handen van vrouwlief op weg. Via Geldermalsen naar het Noorden. Het bleek uiteindelijk Culemborg te zijn. Hoewel de TomTom aan boord geen stadscentrum (er)kende, kwamen we er goed aan en verbaasden ons oprecht. Dit kleine stadje aan de Lek is opgebouwd uit een paar delen. Het historische en het aan de andere kant van de spoorlijn gelegen modernere deel, inclusief industrieterreinen. Een voormalige vrijstad die al in de 13 e eeuw min of meer op de kaart werd gezet en waarvan je nog een deel van de oude stadsmuren kunt terugvinden in het centrum, inclusief Binnenpoort. Prachtige markt, schitterende (katholieke) kerken. Culemborg zal voor veel mensen die in Utrecht wonen een prachtige woonstek zijn, dijken langs de rivier, en een weidse blik over de omgeving maken het tot een heel plezierig oord.

In de achtertuin ligt b.w.v.s. Het Land van Maas en Waal, de Betuwe op fietsafstand en voor je het weet zit je al op een van de snelwegen. Culemborg kent een mooi gevulde jachthaven, mooi stadspark en middeleeuwse pandjes die het geheel een vrij aantrekkelijk aanzien geven. Veel leuker dan de naam op zich wellicht zouden doen vermoeden. De stad kent maar liefst 100 rijksmonumenten en een deel van het oude centrum is beschermd. Dat is goed te zien, je moet er echt eens heen om al die fraaie pandjes eens te bekijken. Winkelen kan je er ook, zij het dat het aanbod niet zo heel breed is. Maar tot en met de Hema zitten de ketens wel ergens in het centrum, de grote jongens vaak op de industrieterreinen achter het station. Een leuke plek dames en heren, een bezoekje meer dan waard. En voor ons een antwoord op de vraag wat dat leuke plaatsje nu ook al weer was dat we vanuit de trein zo goed zagen liggen. Nu weten we het. Gelukkig wel….