Bewust gewacht

Onlangs besloten we dat het tijd was voor een nieuwe huisbewoner in onze familie. Onze Patser was intussen alweer zes maanden geleden naar de grote dierenhemel verhuisd en zijn nog steeds actieve zus liep vanaf dat moment te  gillen en te zoeken in ons en haar huis. Kennelijk krijgt zo’n dier dan na afloop van zo’n tragisch afscheid ook nog iets van een poezenziel extra in haar karakter want ze vertoonde ineens gedrag dat we vooral van haar broer hadden leren kennen, maar dat haar voordien vreemd was. Vanuit ons menselijk denken bedachten we dus dat ze wel ‘eenzaam’ moest zijn. Toen ze ooit samen bij ons binnenstapten hadden we hier al een hond en een poes rondlopen, met zijn vieren werd het heel gezellig. Maar zij bleef als laatste van die groep over en dat was best vreemd denk ik.

We zijn nu ook niet zo dat we meteen een vervanger voor de geweldige kater die onze Patser was in huis haalden. Eerst even door dat vervelende gevoel heen dat ‘hij’ er niet meer was. Maar onlangs was het door allerlei omstandigheden weer mogelijk om aan een kitten te komen. Blogvriendin Bettina had in haar huis met dank aan de ooit op Marktplaats gekochte poes een nestje cadeau (..) gekregen en in onze familie bestond een grote behoefte. Dat werd dus afspreken, en opties nemen.

Twee van die kleine wurmen zouden onze kant op komen, een daarvan was voor ons  zelf bedoeld. De kleine zwarte, toen nog als poes bestempeld. Onlangs mochten we ze halen. Geweldige ervaring. Prachtig gezin, lieve omgeving en een ‘plaat van een moederpoes’. Kermend gingen beide reizers in hun desbetreffende reismeubilair. Tijdens de rit naar huis hielden ze mekaar bezig met hun gejammer. Na afzetten van nummer 1, intussen Lucky genoemd, namen we onze zwarte minipoes mee naar huis.

Daar aangekomen was zij/hij meteen thuis. Kermde, liep rond alsof hij nog nooit ergens anders is geweest en sliep vrijwel meteen op schoot een deel van de klok rond. De sfeer is goed, de relatie prima en de lach steeds op onze gezichten. De nieuwe zwarte medebewoner is geen saaie pier. Hij bedenkt van alles en is heel erg nieuwsgierig naar omgang met dat enorme poezenbeest dat hier rondloopt met schoteltjes van verwarde angst. Want dat ‘enorme monster dat hier nu rondloopt’ maakt haar, toch de poes met de oudste rechten,  onzeker. En toch komen ze centimeter voor centimeter dichter bij elkaar. Dat komt vast nog wel een keer goed. De kleine urk heeft zijn eerste bezoek aan de dierenarts achter zich. Injecties tegen poezenziekte, ontwormingskuur, vlooienbehandeling (nergens voor nodig, had er geen een) en een chipje. Ook bleek het een katertje te zijn. Kijk, dat kan helemaal niet meer stuk. En zo is ons gezin weer even wat completer dan het daarvoor was. Wat een liefde krijg je van die diertjes. Vertederend! Zou het daardoor komen dat we deze broeder nu zo verwennen? Zal best, maar als het kan moet je dat doen. Verdienen ze!

Blogfrustraties

In mijn favoriete reclamevakblad las ik onlangs een column over bloggen en degenen die dat digitale schrijfwerk doen. Uiteraard las ik het verhaal met veel belangstelling. Immers, ik ben zelf van mening dat het bloggen wat mij een aantal jaren geleden deed besluiten met dat fenomeen actief bezig te gaan, intussen is verdwenen. Nieuwe sociale media namen de rol van bloggen over.

Slechts zij die echt iets te melden (menen te) hebben zetten door, veel anderen uit die eerste periode haakten af. Dat komt natuurlijk ook omdat veel bloggers hun eigen leven als uitgangspunt namen voor al die schrijfsels of fotoreeksen. En dat is leuk voor jezelf vaak, maar minder voor de lezers. De hond, de kat, de tuin, een hobby of de kinderen zijn op enig moment drie keer besproken en dan?

Je ziet dan dat men ofwel afhaakt en er mee stopt, anderen gaan door en zoeken nieuwe wegen. Bloggen is voor sommigen ook een soort roeping, en volgens het aangehaalde artikel is het vooral bedoeld voor mensen die eenvoudig onderwerpen kunnen bedenken, niet meteen journalistiek bezig zijn, niet te veel tijd aan het fenomeen besteden en hopen op een groter succes op termijn. In feite staat er dus dat het mensen zijn die verlangen naar erkenning als schrijver/ster of journalist maar daartoe door opleiding of netwerk niet zijn geroepen. Dat is maar ten dele waar natuurlijk. Ik heb heel wat bloggers leren kennen die heel erg leuk of goed schreven, maar helemaal die ambities niet kenden.

Die gewoon beschreven wat ze opviel aan en in hun leven, of de wereld daar omheen. Heerlijke schrijvers, maar helaas, intussen vaak alweer gestopt. Maar, niet helemaal, want veel van die lui zie ik nu op Facebook en Twitter aardig actief bezig met hun uitingen. Net als ik zelf, zonder de illusie dat het meteen wordt opgepikt door de professionals van deze tijd. Immers, die laatste groep heeft het juist heel erg lastig. Printmedia zien hun omzetten steeds verder inzakken en online blijft maar in de kinderschoenen staan. Dat iemand zichzelf redacteur van een website noemt wil niets zeggen over kwaliteit.

Een beetje blogger kan die man/vrouw in die positie kwalitatief en op inhoud links en rechts passeren. In de digitale wereld bestaan heel wat bloggers met een enorme aanhang. Mensen die vooral ‘grazen’ wat anderen zoal schreven. Dat leidt niet meteen tot veel reacties, wel tot ontelbare ‘hits’ in de statistieken.  Als ik voor mijzelf spreek, ik mis de jaren van het enorme aanbod aan bloggers die elkaar ook nog wel eens vonden bij WLM’s. De mensen achter die blogs, wat ze bewoog. Vriendschappen waren het gevolg. Heel dierbare ook nog eens. Passie verbindt immers. Maar blijf intussen gewoon doorgaan met wat ik nu doe, ook al zie ik veel bekende namen verdwijnen. Mensen die geen inspiratie meer hebben, geen zin, geen motivatie. Zal ik die straks op Facebook als ‘vriend’ opnieuw mogen verwelkomen? Ik hoop het wel. In de meeste gevallen dan. Want er zijn er ook waarvan ik blij ben dat ze intussen gestopt zijn. Maar dat is een heel andere discussie natuurlijk……..

Egobook en echte vriendschappen

Eens in de zoveel tijd ruim ik even op in de relatiebestanden van de diverse social media waar ik op of mee actief ben. Zo maar zou je denken, maar toch wel met een reden. Net als iedereen die met deze fenomenen bekend is zoek ik erkenning voor wat ik zoal oreer. Kan zijn dat ik wil dat mensen iets zinnigs neerzetten als ik een of andere stelling poneer, lachen als ik probeer om iets lolligs te plaatsen of als ik Twitter onveilig maak met mijn observaties. Dat gaat in de meeste gevallen wel aardig goed. Van achter de digitale heg waar dat spul allemaal overheen wordt gekieperd komt dan wat response terug. Net zoals ik alle zaken die mijn kant op komen, al dan niet zelf opgezocht of aan mijn eigen aanwezigheid gekoppeld of gelinkt, vaak voorzie van een reactie. Niet meer dan logisch, over en weer reageren zorgt voor een zekere levendigheid. Nu is er een soort lieden die zowel naar de ene of de andere kant de extremen opzoekt. Sommigen gaan zo ver dat ze alles voorzien van een reactie, soms een mail sturen met uitleg of vragen. Dat zijn de actieve medebloggers,  Facebookers of Twitteraars.

Aan de andere kant van het spectrum heb je de mensen die wel alles tot zich nemen, maar slechts hun eigen uitingen nemen als centrum van het heelal en dat wat jij zoal neerzet zien als verplicht decor voor hun eigen zegetochten. Zeker op Facebook zijn daar wel wat voorbeelden van te vinden. Het is allemaal niet erg hoor, zeker als je je BN-er bent of zo kan ik me wel voorstellen dat je niet de moeite neemt om alle 250.000 ‘vrienden’ dagelijks te volgen of op de daarbij behorende uitingen te reageren. Dan heb je geen tijd of leven meer om nog iets zinnigs te doen waardoor jouw status als BN-er wordt onderbouwd. Maar als je zelf een gewone, normale, modale Nederlander bent en niet eens de moeite neemt om af en toe even bij een ander te kijken, is die digitale vriendschap wat mij betreft niet zo veel waard. Ik verplicht overigens niemand tot die vriendschap hoor, soms ontstaat het verzoek over en weer gewoon spontaan, maar maak er dan ook iets van! Net zoals je in het echte leven mensen wel eens op de koffie vraagt, moet je die vriendschappen ook op Facebook een beetje onderhouden. Wie daar geen zin in heeft, moet eigenlijk geen vrienden uitnodigen om er mee te communiceren. En dus ruim ik van mijn kant dan eens in de zoveel tijd wat mensen op. Digitaal, dat spreekt. Zoals ik dat ook al eens deed in de periode dat weblog.nl er zo’n puinhoop van maakte dat ik gedwongen werd opnieuw te beginnen bij WordPress. Ook toen heb ik de linklijst eens opgeschoond. En dat bevalt uitstekend.

Wat nu nog over is blijkt trouw. Over en weer bestaat dan het respect en begrip dat soms meer, dan weer wat minder tijd beschikbaar is om elke dag te reageren of te antwoorden. Maar een en al stilte voelt niet goed aan. En leidt wat mij betreft tot wat ik nu heb gedaan op Facebook. Het is niet anders dan die verrekte jaarlijkse kerstkaartenstuurderij. Van sommige mensen snap je niet dat je er nog een kaart van krijgt, laat staan waarom je er een terug stuurt. En toch stop je niet? Wel, ik doe dat zeker weten wel. Dus zij die het door mijn toedoen is overkomen willen me wel vergeven als zij dit niet meer kunnen lezen neem ik aan???

Bloggen – 1 jaar na de verhuizing!

Zo’n beetje een jaar geleden alweer besloot blogleverancier weblog.nl van Sanoma om ons allen te verrassen met een verhuizing. Van het ene naar het andere systeem. Ondanks bezwaren en waarschuwingen vanuit de gebruikershoek en ict-experts besloot men toch om zonder systeemcontroles vooraf, in een klap alles over te zetten. Met het resultaat dat het merendeel van ons, internetschrijvers, soms al jarenlang bestaande weblogs en alles wat daar was neergezet kwijt raakte. Protesten, overleg, vragen, het mocht allemaal niet baten, weg is weg en klagers waren maar zeurpieten. Nog steeds maak ik me boos over de dombo die daar voor die club als helpdesklady meende ook nog sterallures te moeten tentoonspreiden en van klachten ook nog iets persoonlijks te moeten maken. Hoe dan ook, vele oude en bekende bloggers verhuisden zelf maar. Begonnen opnieuw, werkten zich door soms ingewikkelde technische zaken heen en verbonden zich weer opnieuw aan de hen bekende concullega’s. Ook ik deed dat, met de pest in mijn lijf, maar toch. Wat ontstond was een frisse nieuwe bloggemeenschap, maar je moest ook constateren dat er een aantal niet meer mee was gekomen naar de nieuwe situatie. Die staakten alle schrijfactiviteiten, gingen een andere weg en namen afscheid van hun digitale vrienden of vriendinnen. Dat is in sommige gevallen jammer. Wonderlijk genoeg zijn die contacten dan kennelijk ook zo vluchtig dat je er geen traan om hoeft te laten.

Omdat intussen ook de Sociale netwerken een steeds belangrijker rol speelden, zagen we een aantal bekende namen terugkeren via Facebook, Twitter of zelfs Linkedin. Het maakte dat je voor bepaalde mensen meer gevoel krijgt dan voor anderen. En ik geef toe dat ik mijn kernblog, Altijdeenmening, minder frequent vul dan ik voorheen deed via Weblog.nl. Facebook en zo bieden ook uitlaatkleppen voor gekwek en discussie. Wie altijd een mening heeft en die wil verkondigen doet er goed aan een zo breed mogelijk platform te zoeken voor de uiting daarvan. Dat is mij aardig gelukt. Ik ben tevreden met wat nu is, zeker als je weet dat alles aan elkaar geknoopt is en intussen ook http://www.Auto.blog.nl, http://www.bloggen.be/luchtvaartmening en http://www.bloggen.be/verzamelgek50 gekoppeld zijn aan de sociale netwerken. Het leverde me wederom leuke en aangename contacten op. Net als dat het geval was bij de vroegere fora waar ik nog wel eens actief wilde zijn en de oer-blogwereld. Nog steeds koester ik de meeste mensen die ik via zgn. weblogmeetings persoonlijk ontmoette. Het gezicht achter het verhaal is soms nodig om mensen beter te begrijpen of te waarderen. Van anderen neem je daarna dan liever afstand, ik ben niet zo van de opgehouden farce, de gemene roddel, of de uit jaloezie geboren achterklap. Er kan dus veel gebeuren in de digitale wereld gedurende de periode van slechts een enkel jaar. Ook in blogland. En oh ja, hoe is het nu met weblog.nl? Naar ik begreep gaat het niet zo best. Het oude kwam nooit meer terug en het nieuwe werkt vrij beperkt. Het was dus een goed besluit om al snel na het verdwijnen van de oude content mijn weg te zoeken in een nieuwe omgeving.

Het gaf me nieuwe energie voor mijn verhalen, voor mijn mening. En dat die dan af en toe weer leidde tot fikse discussies en zo meer neem ik op de koop toe. Alles beter dan het dagboekenierschap of een plekje achter de zelf gekweekte geraniums….Hoe bekijk jij dit afgelopen jaar? Als collega-logger? Ben je nu meer tevreden over wat je nu hebt of juist niet? Laat me eens weten als je wilt, per slot van rekening vieren we toch een soort verjaardag…zij het een afgedwongen versie daarvan.

Hoe belangrijk zijn wij eigenlijk?

Voor mij was het altijd zeer confronterend; de vraag over wie nu eigenlijk de meest belangrijke persoon in je leven is. Gesteld tijdens de diverse cursussen die ik volgde op het gebied van NLP (Neuro Linguistisch Programmeren). En altijd interessant om te zien dat 99,9% van alle deelnemers altijd weer stellen dat dit hun partner, kinderen, moeder of wie ook is. Zelden hoorde ik het oprechte en eerlijk antwoord: IK! Want met alle respect voor de goede bedoelingen, jij bent de belangrijkste persoon in jouw leven net als ik dat ben in het mijne. Zonder mij is er voor deze persoon enkelvoud überhaupt geen partner, kinderen of wat ook. En al helemaal niet meer belangrijk. Kortom, we zouden wel wat meer ego kunnen gebruiken als het ons zelf betreft zou je denken. Niet dat ik zelf het idee heb dat we daaraan in de praktijk van alle dag een gebrek hebben hoor, het hele internet is er voor om te zorgen dat we allemaal uiterst voornaam en interessant overkomen. Of we nu bloggen, twitteren, Facebooken, Linkedinnen of Hyvessen, de meeste mensen menen toch dat hun leven er het meeste toe doet.

Dat ook maakt het succes van social networks zo groot. Zouden we in alles net zo bescheiden zijn als we bij een directe vraag in een dergelijke cursus als ik beschreef nu eenmaal voorgeven te zijn, klonk het op het www overal als een lege echoput. We doen dus vooral bescheiden, zijn het niet. Een social netwerk dat alleen maar bestaat uit anderen zonder onze bijdrage is onvoorstelbaar. Laten we wel zijn, iedereen, ook jij die dit nu leest, zoekt een uitingsvorm voor alle ervaringen uit het leven van alle dag. Dat kan gaan over werk, liefde, kinderen, studie, ziekte of wonderbaarlijke verschijnselen in bos of heelal. Zij die het internet benutten voor al die communicatie van tegenwoordig stellen zichzelf in feite boven alles. Zoals het hoort natuurlijk. Jij bent nu eenmaal het centrum van het universum, je kunt niet eens denken vanuit een ander of kijken door de ogen van die ander. Lukt je niet, omdat je nu eenmaal zit opgescheept met je eigen zintuigen en die kijken naar buiten, zelden naar binnen.

En wie me niet gelooft moet maar eens proberen met eigen ogen te kijken naar het kuiltje in je ruggengraat ergens tussen je schouderbladen zonder een spiegel te gebruiken. Lukt je niet, of je moet echt een hekel aan jezelf hebben en je nek zodanig verdraaien dat je als laatste ‘knap’ hoort van nek of ruggewervels… Kortom, bloggen en al dat andere internetgebeuren is een egocentrische vorm van jezelf promoten. Niemand die het doet uitgezonderd, allemaal doen we er aan mee. Dus…conclusie? Mensen die met het fenomeen internet op deze wijze bezig zijn voldoen aan de norm bij NLP. Je ziet jezelf als de meest belangrijke persoon in jouw leven. Dat is op zich prima, maar tracht nu eens vanuit die kennis ook te bedenken dat anderen dat ook doen. Pas dan kan je echt genieten van de verhalen van al die anderen. En zo was ik dit keer ook een keer filosofisch bezig….Ben er belangrijk genoeg voor…..:)

Blogbal 2012

Je hebt bloggers in vele soorten en maten. Al was het maar omdat bloggen, net als andere social media, open staat voor iedereen. Er is geen opleiding voor dat bloggen nodig, je bedenkt dat je het vandaag wilt hebben over het groeien van grassprietjes in de achtertuin van de buren, en je bent een blogger toch? Het schrijven op je eigen stukjes van het www is een jaar of tien geleden begonnen en uitgegroeid tot een fenomeen. Sommige bloggers werden zeer serieus genomen, anderen nauwelijks gezien of gelezen. Toch zijn er bij die ondanks alles stug doorgaan met het over de heg mikken van hun zielenroerselen of plaatjes. Dat bewijst de stelling, dat het www aardig democratisch functioneert. Het is in de meeste landen ‘ open’, helaas niet overal nog. Godsdienstige blogs zijn in sommige landen best gevaarlijk, politieke ook. Arabische lentes zijn allang gesmoord in bloed en een koude wind die vanuit de Barbaarse middeleeuwen tot onze tijd is doorgedrongen. Elders blijven de communistische machthebbers het internet zodanig knevelen dat van het vrije woord geen sprake is. Censuur die niet meer van deze tijd is, maar volgens die regeringen of soms achterlijke machthebbers de bevolking wel ‘in de juiste richting stuurt’. Gelukkig is Nederland een ander land. Hoewel je net als in ‘boekenland’ wel ziet dat bepaalde lieden een soort instinctieve afkeer hebben van al die mensen met een weblog dat gaat over (in hun ogen dan) ‘niets’. Het moet inhoud hebben, intellectueel verantwoord zijn, waar nodig binnen het kader van vooraf gegeven opdrachten of kwantitatieve woordbeperkingen. Van mij mag het allemaal, het begint me pas te irriteren als men dan een feestje viert voor de zichzelf als elite ziende groep bloggers als tegenwicht van het vanavond te houden Boekenbal. Prima initiatief overigens, want ook dat boeken schrijven blijkt niet zozeer iets dat de intellectuele elite is voorbehouden. De bestsellers in het lastige uitgeversklimaat komen vaak van de hand van meer commercieel ingestelde schrijvers. De Connie Palmen’s uit het milieu zijn al blij als er een paar honderd van hun schrijfsels in gedrukte vorm verkopen. Zo is het ook met dat vieren van een feestje tijdens het tweede Blogbal. Als tegenhanger bedoeld, alternatief opgezet en zwaar gepromoot. Ik ken de organisatoren, de achtergrond, de gedachte! Dat was erg leuk! Tot de elite zich er mee bemoeide en allerlei beletsels begon toe te voegen om de simpele blogger buiten boord te houden. Een blog moet wel ‘ergens over gaan’, als het even kan zelfs zo goed zijn dat het gebundeld tot boekvorm zou kunnen komen. De gesprekken op die avond, tussen de bijzondere acts door, moeten ook op ‘ons niveau’ worden gevoerd. En zo werd het fenomeen van een leuk alternatief feestje gekaapt door lieden met een wonderlijk gevoel voor zelfverheerlijking en minachting t.o.v. al die veelschrijvers. Wie geen universitaire opleiding heeft doorlopen moet maar thuisblijven. U raadt het goed, ik zelf zit vanavond zeer bewust thuis op de bank. Met zes weblogs die qua inhoud (n)ergens over gaan voel ik me toch niet geroepen om me in het feestgedruis te mengen. Ik ben er te weinig elitair voor. Maar ik gun echt iedereen zijn feestje hoor. IK wel!

Zo vlak voor Kerstmis; een stichtelijk woordje….

Het was wel een bijzonder jaartje, dit nummer 2011! Onzekerheden over o.a. de toekomst van ons Europese financiële stelsel brachten niet bepaald altijd rust en vertrouwen. Dat merkten wij Nederlanders vaak allemaal aan den lijve. Het gaat soms even korter of langer niet zoals het moet. Maar ja, dan moet het maar zoals het gaat! Ook ik deed met mijn professionele deel van het dagelijks leven even wat ingrepen, veranderde van koers, zocht wat meer de luwte en vermeed al te lastige passages op een reis vol creatieve momenten en interessante bestemmingen. Waar het over die bestemmingen gaat; dit jaar bracht weer heel wat nieuwe binnen- en buitenlandse plekken waar we even langs gingen. Het werkpaard moest aardig draven om op zakelijk en privé-tripjes de inzittenden veilig en voordelig ter plekke te krijgen.

 Toch wisselde ook bij deze Meninggever hoop vaak af met vertrouwen, maakten deze emoties soms los wat voorheen vast zat en zo werd 2011 tenminste wel een interessant en goed te verteren jaar. Als we de verwachtingen die we vooral zakelijk daaraan stelden niet elke dag ter hand namen. Intussen staan we met zijn allen alweer voor de bekende feestdagen zoals altijd aan het einde van elk jaar  en vieren we straks het feest van het licht gevolgd door de jaarwisseling naar een ongetwijfeld even interessant en uitdagend jaar als het huidige. Hoe we daarmee om zullen gaan is voor iedereen verschillend, voor elk van ons ook vaak anders. Zeker lijkt wel, dat de oude tijden niet meer zullen terugkomen. Veel is in de wereld om ons heen veranderd. Social media werden in 2011 belangrijker dan ooit. Communicatie met onze medemensen verloopt steeds meer digitaal. Die zorgt er ook voor dat hoe ver van elkaar af ook, we toch contact weten te houden en onze mening kunnen geven ook al zit niet iedereen daar altijd op te wachten. Van sommige collega’s nam ik dit jaar, met redenen omkleed, daarom afstand. Als zaken persoonlijk worden stop ik er geen moeite meer in. Communicatie moet nu eenmaal tweezijdig werken toch? Natuurlijk ben ik zelf ook wel eens scherp, maar dan gaat het altijd over de inhoud, nooit om de personen achter een tegenmeninggever. Maar dat weet je intussen wel toch?! Zo niet dan hoor ik het wel. Een goed voornemen er bij kan altijd!   

 

Voor nu wens ik jou en de jouwen een paar heerlijke feestdagen toe en een prachtig begin van 2012. Geniet er van met volle teugen. Dat maakt het leven zo leuk, net als ik mijn contacten met de medebloggers, Facebookers en Twitteraars al ervaar. Dank daarvoor! 

 

Met feestelike groet,

Leo de Meninggever

 

www.altijdeenmening.wordpress.com

www.auto.blog.nl

www.bloggen.be/verzamelgek50

www.bloggen.be/luchtvaartmening

.

 

Natte Uitmarkt 2011

Als iets de organisatie van de Uitmarkt achtervolgt de laatste jaren, dan toch wel de weergoden. Want wat hebben die lui een hoop regenval over zich heen gehad. En ook dit jaar was het geen uitzondering. Wij waren weer vroeg in het centrum van de stad om te gaan genieten van alles wat aan cultuur dit seizoen de theaters en musea zal vullen. Want die Amsterdamse Uitmarkt is de traditionele start van het nieuwe seizoen en je wilt uiteraard weten wat er te koop is. Een mooie expositie in Teylers Haarlem, of de Hermitage in Amsterdam staan al op de planning, maar er zijn altijd nieuwe dingen die ook interesseren. Wat we als eerste meestal doen is toch even de jaarlijkse boekenmarkt langs om nog even wat koopjes te scoren. Dat doen we dan samen met een bijna vaste kern aan liefhebbers die weliswaar vaak beter geschoold, goed opgevoed, maar daarom niet bepaald netjes in de omgang met medezoekers. Duwen, trekken, op tenen staan, het hoort er allemaal bij als je ‘dat ene Boeke van die bekende auteur’ voor weinig wilt scoren. Nu was er dit keer weinig te scoren, zeker niet voor mij zelf, want wat er dit jaar aan stallen van uitgevers te vinden was bedroeg denk ik 30% van het normale aanbod. Het gaat al tijden minder in de uitgeverijwereld, we maken het zelf aan den lijve mee, en dat wordt hiermee nog eens onderstreept. We lezen niet meer voldoende kennelijk, raken meer verslaafd aan het internet voor onze informatievoorziening of verhalen, en dus gaat het de wereld van het geschreven woord minder goed. Na het eerste kopje koffie bij De Balie liepen we terug naar het Museumplein. Je ziet meteen dat die Uitmarkt een voorschot neemt op de bezuinigingen van het kabinet. Was het ooit nog zo dat in alle aan het grote museale plein gelegen straten wel iets te zien of te doen was, dit jaar bleken die straten leeg. Ook de informatiemarkt was aardig afgespekt en op de podia liep net geen interessant programma. Kon ik ooit wegdromen bij de ochtendklanken van grote orkesten die hun ouvertures voor het avondprogramma zaten te repeteren, die tijden zijn voorbij. Alternatieve popbandjes en wat andere vage optredens moeten je bezig houden. Dat zou nog wel lukken, ware het niet dat precies op het middaguur een ware zondvloed losbarstte en iedereen op het al natte Museumplein dekking zocht. Donder, bliksem, bakken regen….. Gelukkig konden we af en toe even schuilen bij de vele informatiestandjes, maar dat is toch niet de bedoeling van zo’n dagje Uitmarkt. Na enige tijd besloten we maar om het op te geven en gingen via, via, huiswaarts. Als ik dan nu zie wat er weer naar beneden valt aan water vrees ik voor de Uitmarkt. Dat komt niet meer goed. Gelukkig is er de tv en doet de AVRO veel aan cultuur. En zo kunnen we in warme kleding en met een lekker drankje in de hand alsnog genieten van wat ons komend seizoen zal worden geboden. Maar of we het volgend jaar weer aandurven om naar dat natte Museumplein te gaan?