The Beauty and the Beast!

Echt een toegegeven ondeugend trekje van mij is dat ik als ik ergens in de openbare ruimte zit vooral observeer. Ik kijk naar mensen, tracht te snappen hoe relaties in elkaar zitten en voeg er naar eigen gebruik soms wat peper en zout aan toe om een verhaal te maken dat mij persoonlijk acceptabel genoeg lijkt om er een blogje over te maken. Zo zat ik onlangs ergens uitgebreid en smakelijk te ontbijten. Hotel uit een keten, geweldig voedsel, en gezellig druk. Om ons heen allerlei andere bezette tafels.  Met veel verschillende mensen. Uit binnen- en buitenland.  Oudere stellen die het zich gemakkelijk maakten en de aangeboden etenswaren deels voor gebruik nu maar zeker ook voor later op de dag sprokkelden. Zakenlieden die even snel een ontbijtje naar binnen werkten en de strategie voor de dag bespraken met hun collegae. In dit hotel was dat niet veel anders dan in de honderden hotels waar ik tot nu toe verkeerde. De enkele uitzondering daar gelaten. Voor mij zijn ‘paren’ het meest interessant. Hun gedrag bij het ontbijt is voor mij bepalend voor een mening over hun relatie. Is men consequent met elkaar in gesprek, maakt men lol samen en genieten ze van het eten? Goede relatie! Zwijgen tijdens het ontbijt en er uitzien of het te veel moeite kostte om je er even leuk uit te laten zien voor de rest van de dag geeft me te denken. Mijmerend keek ik al smerend en kauwend rond en zag ineens een opmerkelijke combinatie.

Een uiterst fraaie en ‘goed afgewerkte’ jonge dame in een vrij strakke groenkleurige outfit aan de hand van een man die het bij een aflevering van ‘Óbese’ niet verkeerd zou doen. Een beul van een vent, goed in het pak zittend overigens, metertje of twee lang met een buikomvang waar veel mensen van schrikken. Ik vreesde voor de stoel waarop hij ging zitten. Ik denk toch dat we hier keken naar 150 kilo schoon mannelijk vlees aan de haak, de dame was volgens mij niet veel meer dan een kilootje of 50 aan die zelfde haak waard. Opmerkelijk was haar kennelijke liefde voor hem. Ze deed alles om het de mastodont naar de zin te maken. Scrambled eggs, spek, koffie, broodjes, een toetje…..hij verwerkte het zwijgend. Zij nam zelf slechts iets van yoghurt met wat thee. Toch zat er iets van chemie tussen die twee. Niks mis mee, maar ik snapte de combi niet helemaal. Al was het maar omdat we vrijwel allemaal ook kijken naar uiterlijkheden toch? The Beauty en the Beast dus. Moet je hier nu met enig leedvermaak of toch bewondering naar kijken? Was hij tijdens hun relatie zo dik geworden omdat ze hem zo goed verzorgde, of viel ze gewoon op ‘zwaar’? Was zijn ‘verhaal’ zo goed dat ze als vrouw niet keek naar de verpakking maar naar het innerlijk. Ik bedacht me dat ik de bedden in de hotelkamer wat aan de zachte kant had gevonden, zouden zij daar samen geen last van hebben gehad?

Kortom, ik kwam terug met de nodige inspiratie voor een blog als dit. Omdat ik het niet helemaal begreep (of begrijp) maar wel intrigerend vind. Vrouwen en mannen, het blijven opvallend tegengestelde polen als het om relaties gaat. Soms gaat dat goed, en soms blijf je met vraagtekens zitten. Hebben jullie dat nu ook of ben ik daarin de enige??

Overspel

Het onderwerp van mijn blog dit keer sluit wellicht aan op het eerdere over dat blootverbod in de VS. Vooral als je,  zoals statistisch is bewezen, als gemiddelde lezer hier behoort tot de steeds groeiende groep lieden die er buiten de eigen relatie nog een andere op na houdt. Om welke reden ook, je verkeert in ‘goed gezelschap’. Volgens onderzoek heeft in ons land nu al 31% van alle mensen met een relatie er nog een of meer naast. De trouw van de vroegere generaties is niet in de genen doorgegeven zo lijkt het. Het geloof neemt op dit punt af als moraalridder, de eeuwige trouw is wel erg langdurend als partners elkaar nog maar weinig meer hebben te melden dan de zaken die ook door broer en zus worden uitgewisseld. Dan zoekt iemand een avontuurtje buiten de deur, voelt zich daar prettig(er)bij of bouwt zelfs een heel leven op in een andere omgeving. Soms volkomen onlogisch gedrag, mogelijk ingegeven door een van vroeger al bekende drang naar het avontuur of een constante behoefte aan bevestiging van het eigen zijn. Als je dat niet meer krijgt in je relatie van alledag is de stap naar buiten zo gezet. In andere gevallen overkomt het mensen. Houden ze nog steeds enorm veel van hun partner maar kunnen plotsklaps de verleiding niet weerstaan om die liefde ook te delen met iemand anders. En uiteraard zijn er de combinaties van factoren die het menselijk leven zo interessant kunnen maken. Immers, we komen niet allemaal uit dezelfde bakoven, zitten individueel ook soms compleet anders in elkaar en zouden alleen daarom al geen moreel oordeel mogen uitspreken over dit gedrag.

Tot het ons zelf overkomt natuurlijk en we slachtoffer zijn van zo’n situatie. Dan wordt je gekwetst tot op het bot, je voelt je verraden, boos, onmachtig. Zelden wordt er dan nagedacht over oorzaken. Men kijkt naar de gevolgen, vliegt ergens heen om de woede bot te vieren op kinderen, familie en vrienden. Na het verdriet en de woede komen dan soms de inzichten dat het ‘al een tijdje niet meer zo lekker liep’ en wellicht ‘dat ik het eerder had moeten zien’. Allemaal mooi en prachtig, maar het is toch denk ik ook de moraal van de burgerlijkheid die ons in een keurslijf van grote trouw vast heeft gepind. Want laten we wel zijn, zij die boven ons zijn gesteld door hun blauwe bloed of anderszins nemen het juist meestal niet zo nauw met de echtstedelijke trouw. Er is wat af gerommeld in die kringen en ook genoten. Soms met bijzondere nakomelingen tot gevolg. Maar dat is een ander verhaal. Een beetje president heeft ook een minnares, houdt er een stagiere op na of doet het zijn secretaresse. Die laatste beroepsgroep heeft niet voor niets zo’n bijzonder imago. Maar het is en blijft een bewezen feit dat naast die een op de drie mensen die daadwerkelijk een stapje buiten de grenzen van een relatie maakten of maken, er nog een veel grotere groep is die dit ambieert. En dat geeft toch wel aan dat er iets mis is met dat idee dat we als mens zijn gemaakt voor die ‘ene andere’ zonder voorbehoud of bijgedachten. Als ik die stil zwijgende echtparen bekijk tijdens diverse gelegenheden waar ik nog wel eens verkeer geeft me dat voldoende stof tot nadenken over…. Hebben jullie dat nu niet? Of heb ik een andere bril op en zie ik veel stil leed??

Liefdeloos ontbijt

Zwijgend zaten ze tegenover elkaar in het restaurantgedeelte van het warenhuis waar wij nog wel eens een hapje willen eten. De man zag er uit of alles wat een mens maar aan negatiefs kon overkomen hem had geraakt. Hij was een jaar of 55 schat ik en droeg kleren die wel duidelijk maakte dat hij niet zo vaak met merkkleding in aanraking kwam. Op het oog dacht ik wel te kunnen constateren dat hij wel hield van een lekker drankje of hapje en dat de kilo’s die hij daardoor aan zijn basisgestel had toegevoegd niet door sporten of veel wandelen of fietsen werden gecompenseerd. Zijn vrouw, die net zuchtend en mopperend het dienblad met daarop de uitverkoren spijzen op het tafeltje dat het van elkaar scheidde maar ook verbond had neergezet, was precies het tegenovergestelde. Ze was aan de magere kant, droeg een verbleekt  groen stoffen jack en een witte gebreide das. Zo’n vrouw die vermoedelijk 1,5 pakje sigaretten per dag rookte om nog enige warmte in haar graterige lijfje rond te doen gaan. Haar gezicht stond op onweer maar ook zag ik een liefdeloze blik naar de man met wie zij haar leven deelde. Kennelijk was die grimas er ergens in hun lange huwelijk opgeplakt geraakt en was ze niet meer van plan om haar lachrimpels ooit nog eens te laten ontwikkelen. Geen woord werd er gewisseld tussen die twee mensen en ik keek al smikkelend besmuikt toe. Niets is zo mooi als constateren dat mensen ergens onderweg elkaar zijn kwijtgeraakt en slechts sleur hen nog bindt of de wetenschap dat ze niet meer echt in de markt zijn voor een alternatief. Vanuit een soort robotisme werd het gerecht waarvoor zij hadden gekozen gesneden en naar binnen gewerkt. Allebei keken ze langs elkaar heen de ruimte in waarin zij zaten en kauwden soms wel erg lang op de naar binnen gevorkte stukjes van de uit de vitrine van het restaurant meegenomen broodjes. Na vrijwel elke hap werd een slok genomen van de koffie die ze beiden hadden gekozen als hun voordeeldrankje. De man at zo te zien omdat hij dat van haar moest. Automatisch kauwend, er flink lang van ‘genietend’ alsof zijn gebit bestond uit rotte kiezen. Zij keek spiedend rond in de zaal van het restaurant. Zou ze nog hopen op een man die zou vallen op haar vriendelijke karakter of superslanke uiterlijk? Even keek ze ook mijn kant op. Met een doffe blik speurde ze verder. Wellicht was het ook wel bedoeld om te zien of iemand op hen zat te letten. Na enige tijd waren ze klaar met eten en stapte zij op om het weer gevulde dienblad op zo’n afvoerband voor dit spul te plaatsen. Hij stond zuchtend op, trok zijn jas aan en veegde nog even met een hand wat kruimels van de tafel. Hij liet haar jas hangen aan de stoel tegenover zich en zette zich in beweging. Hij was al halverwege op weg naar de uitgang toen zij terug kwam bij haar stoel en zich in haar jack hees. Met een verbeten gezicht volgde ze haar man. Toen wij even later ook naar buiten waren gelopen zag ik haar ineens weer. Ze stond buiten het warenhuis en rookte een sigaret. Haar man was nergens te zien. Toen ik langs haar heenliep keek ze nog naar me op, deed een poging te glimlachen en wierp toen haar peuk op de grond en trapte het vuurtje in het ding uit. Symboliek voor haar huwelijk? Ik zou het niet weten.