Overspel

Het onderwerp van mijn blog dit keer sluit wellicht aan op het eerdere over dat blootverbod in de VS. Vooral als je,  zoals statistisch is bewezen, als gemiddelde lezer hier behoort tot de steeds groeiende groep lieden die er buiten de eigen relatie nog een andere op na houdt. Om welke reden ook, je verkeert in ‘goed gezelschap’. Volgens onderzoek heeft in ons land nu al 31% van alle mensen met een relatie er nog een of meer naast. De trouw van de vroegere generaties is niet in de genen doorgegeven zo lijkt het. Het geloof neemt op dit punt af als moraalridder, de eeuwige trouw is wel erg langdurend als partners elkaar nog maar weinig meer hebben te melden dan de zaken die ook door broer en zus worden uitgewisseld. Dan zoekt iemand een avontuurtje buiten de deur, voelt zich daar prettig(er)bij of bouwt zelfs een heel leven op in een andere omgeving. Soms volkomen onlogisch gedrag, mogelijk ingegeven door een van vroeger al bekende drang naar het avontuur of een constante behoefte aan bevestiging van het eigen zijn. Als je dat niet meer krijgt in je relatie van alledag is de stap naar buiten zo gezet. In andere gevallen overkomt het mensen. Houden ze nog steeds enorm veel van hun partner maar kunnen plotsklaps de verleiding niet weerstaan om die liefde ook te delen met iemand anders. En uiteraard zijn er de combinaties van factoren die het menselijk leven zo interessant kunnen maken. Immers, we komen niet allemaal uit dezelfde bakoven, zitten individueel ook soms compleet anders in elkaar en zouden alleen daarom al geen moreel oordeel mogen uitspreken over dit gedrag.

Tot het ons zelf overkomt natuurlijk en we slachtoffer zijn van zo’n situatie. Dan wordt je gekwetst tot op het bot, je voelt je verraden, boos, onmachtig. Zelden wordt er dan nagedacht over oorzaken. Men kijkt naar de gevolgen, vliegt ergens heen om de woede bot te vieren op kinderen, familie en vrienden. Na het verdriet en de woede komen dan soms de inzichten dat het ‘al een tijdje niet meer zo lekker liep’ en wellicht ‘dat ik het eerder had moeten zien’. Allemaal mooi en prachtig, maar het is toch denk ik ook de moraal van de burgerlijkheid die ons in een keurslijf van grote trouw vast heeft gepind. Want laten we wel zijn, zij die boven ons zijn gesteld door hun blauwe bloed of anderszins nemen het juist meestal niet zo nauw met de echtstedelijke trouw. Er is wat af gerommeld in die kringen en ook genoten. Soms met bijzondere nakomelingen tot gevolg. Maar dat is een ander verhaal. Een beetje president heeft ook een minnares, houdt er een stagiere op na of doet het zijn secretaresse. Die laatste beroepsgroep heeft niet voor niets zo’n bijzonder imago. Maar het is en blijft een bewezen feit dat naast die een op de drie mensen die daadwerkelijk een stapje buiten de grenzen van een relatie maakten of maken, er nog een veel grotere groep is die dit ambieert. En dat geeft toch wel aan dat er iets mis is met dat idee dat we als mens zijn gemaakt voor die ‘ene andere’ zonder voorbehoud of bijgedachten. Als ik die stil zwijgende echtparen bekijk tijdens diverse gelegenheden waar ik nog wel eens verkeer geeft me dat voldoende stof tot nadenken over…. Hebben jullie dat nu niet? Of heb ik een andere bril op en zie ik veel stil leed??