Bloot gewoon vrouwelijk…

In de afgelopen weken en maanden kwam uit het nieuws weer eens naar voren dat vooral jonge meiden nogal vaak worden bedreigd met de gevolgen van hun jeugdige onbezonnenheid als ze zich voor hun digitale spiegel hebben blootgegeven aan een naar hun onervaren mening, betrouwbare en even oude jongeling.  Dat blootgeven gebeurt dan in een vlaag van spannende opwinding en in de hoop de ander op basis van het fysiek gebodene voorlopig aan zich te kunnen binden. In de praktijk blijkt dan vaak dat de vaak wat oudere lieden die aan de andere kant van de verbinding mooie, liefhebbende en zalvende woorden prediken om hun hoogtepunt te bereiken daarmee vaak heel andere doelen willen dienen. Misbruik in digitale en soms zelfs verder gaande zin. Maar ja, een meid van 12, 13 of 14 weet niet beter. Uit recent onderzoek van een website waar volwassenen zich met elkaar trachten te verbinden blijkt dat vrouwen ook als ze wat ouder zijn eerder bezig blijven met het vertonen van hun pluspunten en meer.

Van alle bijna 6000 ondervraagde stellen bleek dat met name vrouwen tussen pakweg 25 en 30 jaar vrij snel naaktfoto’s of films van zichzelf op het www publiceren of met sms of Whatsapp verzenden. Ruim 60% van de dames gaf zichzelf over aan het delen van meer dan alleen het gezicht op de diverse digitale media. Dat is des te opvallender als je ziet dat mannen daarin veel terughoudender zijn. Die offreren slechts in 35% van alle gevallen meer dan hun portret aan eventuele datende dames. Wat ik wel aardig vond was dat toen men doorvroeg bij de dames die zichzelf bloot gaven op deze wijze, bleek dat als men dan zelf een keer iets van porno had bekeken de eigen plaatjes of filmpjes snel werden verwijderd. Kennelijk zit er toch een soort schaamte of besef op dat men niet kan winnen van de voor het doel van dat werk opgekalefaterde beroepsactrices.

Het is wel zo dat mannen het uiterst plezier en spannend vinden om blote foto’s van een vrouw te ontvangen of te bekijken. Niets menselijks is ons mannen vreemd. Omgekeerd is de voorkeur voor mannelijke kennelijke onderdelen bepaald niet groot. Vrouwen hebben er weinig mee op, vinden zelfs het eigen vrouwenlijf spannender dan wat de diverse mannen zoal te bieden hadden. Ik moet zeggen dat ik weer iets wijzer ben geworden door dit bijzondere bericht. Zie ineens allerlei beelden voor me van mannen en vrouwen die allerlei intiems met elkaar delen en dat blijven doen tot ze elkaar hebben gevonden. Daarna zal de behoefte denk ik snel afnemen, immers het bezit laat het verlangen er naar snel doven. Of zou er toch nog ergens….?

2013, een mooi jaar loopt op zijn einde….

Als ik terug moet kijken naar het bijna afgelopen jaar, 2013, kan ik constateren dat het net als vorige jaren weer allerlei hoogte- en dieptepunten kende. Een jaar dus als alle anderen. Heel raar, want elk nieuw jaar denk je toch dat het ‘bijzonderder’ zal worden dan het vorige.  Ik bereikte zelf aan het begin van 2013 een soort kroonleeftijd. Eindelijk hoefde ik officieel niks meer, maar maakte zelf keuzes. Een daarvan was om een boek op de markt te brengen, het tweede onder eigen naam. Samen met een van mijn vroegere chefs. Het werd een verhaal over een bedrijf dat zelf niet wilde meewerken aan publicatie of verspreiding. Bang als men is voor ongewenste publiciteit. Dat had gevolgen voor de verkoop. Krabbelen en bijten in plaats van uitdelen. Nou ja, het weerhoudt me er niet van om ook een derde boek op de markt te brengen. Aan de inhoud daarvan wordt momenteel gewerkt. Als ik zin en inspiratie heb. Want ook dat mag nu. Verder werd er veel ‘genoten’. Een credo dat me een paar jaar lang was voorgehouden door goed bedoelende lieden uit mijn directe omgeving tijdens mijn jaren van zelf betaalde vut. Toen ik toch nog naarstig op zoek bleef naar opdrachten voor mijn nog steeds niet uitgebluste ambities. Met het bereiken van de leeftijd der wijzen (ahum) is die zoektocht nu toch iets afgeflauwd en nemen we het er maar wat van.

Een splinternieuwe goed en zuinig rijdende vertegenwoordiger van het beste merk ter wereld helpt extra daarbij. Al verbaas ik me wel over de afgelegde kilometers na elf maanden. De voorheen gebruikte en voor de nieuwe vierwieler ingeruilde TDi had hier nog steeds goede diensten kunnen bewijzen. Wat we zo allemaal bekeken en bezochten?? Ach, heel veel steden en dorpen in eigen land, van noord tot zuid, van oost tot west. Uiteraard waren we ook regelmatig bij de oosterburen te gast. Kleve, Bocholt, Borken, Ubach-Palenberg, Heinsberg, Gronau, Osnabruck, Aken, Rees, Dusseldorf waren o.a. dit keer de bestemmingen. Op mijn verzamelde blogs verhaal ik vaak ook over wat me zoal trekt als ik daar dan ben, nog los van eten en sfeer. Afscheid moesten we ook nemen dit jaar. Niet alleen van mensen die ons niet eerlijk behandelden, waarmee we een probleempje kregen of wat ook. Nieuwe vrienden kwamen er voor in de plaats, met anderen diepten vriendschappen nog verder uit. Dichtbij, in ons gezin moesten we echter ook afscheid nemen.

Onze mooie en bijzondere kater Patser werd zodanig ziek dat het niet meer verder ging. Een definitief afscheid was het gevolg. Hoe triest ook. En we missen hem nog steeds. Maar dat is logisch als je een beetje hart voor dieren in je lijf hebt. En verder kwam van alle goede wensen en zo weinig terecht, bleken andere plannen onuitvoerbaar of ongewenst en houden we een verlanglijstje met zaken die we nog eens willen doen of verwerven. Kortom, we gaan ook 2014 opgewekt en vol goede moed tegemoet. In goede gezondheid als het even mag en vol levenslust. Zij die hier meelezen wens ik dat uiteraard ook allemaal toe. Want een ding, in al die jaren is jaloezie mij vreemd. Dus win die lotto lieve mensen, emigreer desnoods naar elders, maar doe wel verslag. Net zoals ik dat probeer te doen!  Ik wens u allen een heel fijne en veilige jaarwisseling toe en uiteraard een goed begon van het nieuwe jaar 2014!

Dat heerlijke Berlijn…

Voor mij was het dus de derde maal dat ik in mijn leven Berlijn bezocht en nooit eerder was ik er zo lang. We hadden ook pure mazzel dat het weer er zo geweldig was. Graadje of 25-27 tijdens de eerste dagen van de vakantieweek, rond de 20 in de laatste dagen van die week, maar telkens met een lekker zonnetje er bij. Berlijn is een metropool. Een enorme stad met heel veel verschillende wijken, maar vrijwel overal gevuld met zeer gezellige straten, vol winkels, horecagelegenheden, musea, kastelen en zo meer. Snap je een beetje hoe het openbaar vervoer werkt, kom je overal, maar dan moet je wel even een Vijfdagenkaart voor drie zones kopen. Kan op het vliegveld, men heeft daar vaak als openbaar vervoerbedrijf een kiosk of kantoortje. Kost je E. 35,90 in een keer, maar dan hoef je ook nergens meer een kaartje voor te kopen. Metro, S-Bahn, tram, bus, alles staat ter beschikking van de bezoeker aan die bruisende stad.

En als het daar dan over gaat, pak als een der eerste dingen om de stad te verkennen gewoon lijnbus 100 tussen Zoologische Garten en Alexander Platz. Je komt dan langs de meeste belangrijke attracties van de stad. Hoef je echt niet voor in zo’n (relatief dure)open top deck te gaan zitten. En je kunt ook nog gewoon onderweg uitstappen en verder wandelen. Want wandelen moet je in deze stad, dan proef en ruik je als bezoeker de sfeer, maar ook de ‘Berliner Luften’. Je ziet dan de vroegere grensovergangen tussen oost en west, het Holocaust-Memorial, de Brandenburger Tor, of de zeer exclusieve winkels aan de Kurfurstendam. Zeer de moeite van het bezoeken waard. Dat zijn ook de grote musea op het zgn. Museum Insel. Pergamon heeft de naam, en tegenwoordig een schitterend 360 graden panorama dat je echt even moet gaan bekijken.

Het zgn. Nieuwe Museum in het vroegere Paleis er naast heeft een erg fraaie Egyptische expositie, met o.a. de unieke buste van Egypte’s koningin van weleer Nefretiti. Ga ook eens naar de Potzdammer Platz. Nu al jarenlang dicht gebouwd met de meest futuristische moderne gebouwen. Een nieuw centrum naast het oude. Natuurlijk bezoek je dan even de winkel Arcade hier, waar je zalig kunt eten voor relatief weinig geld. Mijn hemel, wat was het allemaal slecht voor de lijn. Gelukkig liepen we wel weer veel, vijf dagen lang en de voeten en beenspieren gilden het soms uit van ellende. Maar we zetten door. KaDeWe is fraai, maar de Galeria Kaufhof aan het schitterend opgeknapte AlexanderPlatz is dat ook. Wat een weelde, wat een aanbod, wat een winkels allemaal. Natuurlijk bezocht ik het merkencentrum van Volkswagen even en bekeek de showroom van mijn favoriete merk, terwijl het gezelschap waarmee ik reisde mij minzaam een kwartiertje toe stond voor dit momentje van genot. Ik mocht ook even langs bij mijn Berlijnse modelwinkel Turberg. Mooi aanbod, veel exclusiefs, maar dan blijkt het toch lastig als je met een budgetvlieger als EasyJet die kant op gaat. Beperkte bagagemogelijkheden. Dus, bekeken wat ik nog wil hebben bij die Berlijnse modelshop en op het lijstje gezet voor een dagje Aken, met de auto, opdat het allemaal mee terug kan…

Berlijn is een pracht stad en meer dan de moeite waard. Je eet er heerlijk, en een terrasje is er een genoegen. We hadden een appartement geboekt dat heerlijk lag naast de KU-Dam en waar we sliepen als rozen. Jammer dat er altijd weer een eind komt aan zo’n tripje. Maar Berlijn is weer snel gestegen op de lijst van geliefde steden. Graag nog eens, en als het mag, snel……!

Andere reistijden..

Als we dan weer gingen rijden op de vrije zondagen van die jaren dat alles zich nog in zwart-wit afspeelde, was het nog best een hele oefening om de stad uit te komen. Ook al woonden wij indertijd in het zuidelijke deel van de hoofdstad en lagen de landerijen van het buitengebied bij wijze van spreken om de hoek, van echte snelwegen was indertijd nog geen sprake en de enige die op enig moment onze buurt verbond met de rest van Nederland, was de in 1956 geopende A2, die via de Utrechtsebrug richting de Domstad voerde. Maar onze vrienden en ouders wilden zelden of nooit die kant op, meestal ging het, ik schreef er al eens eerder over, richting het bosgebied van de Veluwe. Om daar te komen moest je dan best een paar stuuroefeningen doen en voor je de stad echt achter je liet was je dan heel wat minuutjes verder.

Voor die route reden we dan de buurt uit via de Amsteldijk, staken de Berlagebrug over en draaiden dan naar rechts voor het Amstel Station langs richting Diemen via de uiterst beroerd geplaveide Weespertrekvaart. Die weg ligt er nog en je snapt niet hoe daar al dat verkeer over heen kon dat ook toen van en naar Amsterdam bewoog. Was je dan Duivendrecht voorbij kwam je bij Diemen, nog steeds met het water van die trekvaart aan je rechterzijde. Daarna ging het richting de brug over het Amsterdam-Rijnkanaal, in die dagen best een hele klucht en dan reed je via Muiden en Muiderberg langs de Wegman en Naarden, zo door het Gooi naar wat toen de eerste aanzet tot een soort snelweg was langs de Chemische Industrie Naarden (waar het altijd stonk). Dan kwam je uiteindelijk terecht bij Eemnes, waar we dan naar Amersfoort reden via Soest.

Langs het zigeunerkamp en dan aan de rand van Amersfoort voorbij over op de provinciale wegen naar Apeldoorn, Ughelen en zo meer. Het waren enorme ritten al was er voor een kind in die dagen best veel te zien. Meestal lag de bestemming dan ergens in de bossen, soms, als iedereen er echt zin in had beklommen we bij Arnhem de Posbank, en bezochten de Onzalige Bossen. Het behoeft geen betoog dat de terugweg tijdig werd ingezet. Voor je het wist was het aardedonker en de combinatie van matige wegen en dito verlichting op de toenmalige auto’s maakte de reizigers onrustig. Toch deden we bijna altijd op de terugweg even de snackbar, annex ijscozaak in Soest aan, vlak voor de weg daar een draai maakt naar rechts om voor het oude paleis Soestdijk weer terug te keren naar de aloude provinciale weg naar de hoofdstad. Wij als kinderen smikkelden intussen van een heerlijk patatje.

Aardig is dat op die plek in Soest waar wij vroeger altijd stopten voor iets lekkers, nog steeds een horecazaak te vinden is. Of dezelfde eigenaren er nog in zitten? Denk het niet. Als je nu die oude wegen eens bekijkt zie je pas hoe veel stuurmanskunst die chauffeurs van toen moesten bezitten. En wat zijn het tegenwoordig dan maar katteneindjes rijden zeg….Snelwegen verrijkten ons leven, reizen werd een genoegen, maar we kregen ook files. En voor hen die dat niet kunnen geloven, het is echt waar, je had vroeger mensen die er met picknicktafel en speelgoed voor de kinderen op uit trokken om ergens bij Bussum op de hei een plekje te zoeken en niets anders te doen dan naar het langs rijdende verkeer te kijken. Bermtoeristen heetten die lui. Wat die allemaal niet naar binnen kregen aan uitlaatgassen…..Waarbij ze vaak ook nog eens rookten als ketters. Het waren mooie tijden…..maar ik ben blij met de huidige…….