Kerstsfeer in Dusseldorf….

En dan ben je eigenlijk net terug van je vorige tripje, moet de auto weer worden gepakt voor de volgende. Het kwam zo uit, het viel wat ‘ongelukkig’ samen, maar daarmee was de pret er niet minder om. Samen met onze vriendjes uit Soest maakten we de impulsieve afspraak om met zijn vieren naar de Kerstmarkt in Dusseldorf te reizen. Zij kenden de stad en het fenomeen nog niet, wij waren voor het laatst in die mondaine stad aan de Rijn geweest in 2003. Toch alweer tien jaar geleden, en indertijd ook nog in de zomer.

Geen kerstmarkt te zien toen uiteraard. We parkeerden in een fraai blauw geschilderde garage  aan de rand van de Altstadt en dat was pakweg een kwartiertje lopen van de Konigsallee, zo ongeveer de meest prestigieuze straat van de stad. Wat je daar ziet grenst echt aan het ongelooflijke. Een bontjas voor vrouwlief van een mille of vijftig? Het kan hier. Of een ringetje met diamantjes van Cartier, 20 mille. Zo te bekijken in de etalage. Achter pantserglas. En met twee man bewaking voor de deur. Elk zichzelf respecterend mondain merk is hier vertegenwoordigd.

Hoort ook zo. En aan de geparkeerde auto’s merk je dat men de kopers weet te vinden. BMW, Audi, Mercedes zijn hier net als Porsche smaakmakers, en dan niet de instapmodellen. Voor een Aygo of Clio moet je hier niet zijn. Net als in Amsterdam wordt ook in Dusseldorf gewerkt aan het ondergrondse ov-netwerk. Grote bouwwerken maken soms de doorgang lastig. Maar in de oude binnenstad, waar de kerstmarkten zijn uitgestald, is niets te zien dat het loopverkeer verhinderd. Prachtige stallen, luxe waar, fraaie verlichting. Zelden een stad zo mooi verlicht gezien, winkelcentra vol vertier, de fraaiste plafonds, en heerlijke eettentjes.

Aan de Rijnkade was het door de bijtende wind uit het noorden zo koud dat we zowat uit onze jassen waaiden, de tranen welden al snel uit de ogen, dit keer niet door de emoties. Een reuzenrad leek een magneet voor veel mensen, wij lieten dat vertier maar aan ons voorbij gaan. Eten en drinken zijn hier net als overal in Duitsland, goed en betaalbaar. Opvallend was het uitermate klantvriendelijke parkeertarief. Voor nog geen vijf euro stonden we de hele dag onder dak in die blauwe parkeergarage. Bewaakt en wel…. Kom daar maar eens om in het grijpgrage Nederland. Jammer dat het zo fris was en af en toe wat druppelde. Het maakte de wandelingen tot een koude en natte bedoening. Maar we gingen toch verwarmd op tijd terug naar huis. Een ervaring rijker en een stad in de herinnering die we zeker nog eens zullen opzoeken.

Andere reistijden..

Als we dan weer gingen rijden op de vrije zondagen van die jaren dat alles zich nog in zwart-wit afspeelde, was het nog best een hele oefening om de stad uit te komen. Ook al woonden wij indertijd in het zuidelijke deel van de hoofdstad en lagen de landerijen van het buitengebied bij wijze van spreken om de hoek, van echte snelwegen was indertijd nog geen sprake en de enige die op enig moment onze buurt verbond met de rest van Nederland, was de in 1956 geopende A2, die via de Utrechtsebrug richting de Domstad voerde. Maar onze vrienden en ouders wilden zelden of nooit die kant op, meestal ging het, ik schreef er al eens eerder over, richting het bosgebied van de Veluwe. Om daar te komen moest je dan best een paar stuuroefeningen doen en voor je de stad echt achter je liet was je dan heel wat minuutjes verder.

Voor die route reden we dan de buurt uit via de Amsteldijk, staken de Berlagebrug over en draaiden dan naar rechts voor het Amstel Station langs richting Diemen via de uiterst beroerd geplaveide Weespertrekvaart. Die weg ligt er nog en je snapt niet hoe daar al dat verkeer over heen kon dat ook toen van en naar Amsterdam bewoog. Was je dan Duivendrecht voorbij kwam je bij Diemen, nog steeds met het water van die trekvaart aan je rechterzijde. Daarna ging het richting de brug over het Amsterdam-Rijnkanaal, in die dagen best een hele klucht en dan reed je via Muiden en Muiderberg langs de Wegman en Naarden, zo door het Gooi naar wat toen de eerste aanzet tot een soort snelweg was langs de Chemische Industrie Naarden (waar het altijd stonk). Dan kwam je uiteindelijk terecht bij Eemnes, waar we dan naar Amersfoort reden via Soest.

Langs het zigeunerkamp en dan aan de rand van Amersfoort voorbij over op de provinciale wegen naar Apeldoorn, Ughelen en zo meer. Het waren enorme ritten al was er voor een kind in die dagen best veel te zien. Meestal lag de bestemming dan ergens in de bossen, soms, als iedereen er echt zin in had beklommen we bij Arnhem de Posbank, en bezochten de Onzalige Bossen. Het behoeft geen betoog dat de terugweg tijdig werd ingezet. Voor je het wist was het aardedonker en de combinatie van matige wegen en dito verlichting op de toenmalige auto’s maakte de reizigers onrustig. Toch deden we bijna altijd op de terugweg even de snackbar, annex ijscozaak in Soest aan, vlak voor de weg daar een draai maakt naar rechts om voor het oude paleis Soestdijk weer terug te keren naar de aloude provinciale weg naar de hoofdstad. Wij als kinderen smikkelden intussen van een heerlijk patatje.

Aardig is dat op die plek in Soest waar wij vroeger altijd stopten voor iets lekkers, nog steeds een horecazaak te vinden is. Of dezelfde eigenaren er nog in zitten? Denk het niet. Als je nu die oude wegen eens bekijkt zie je pas hoe veel stuurmanskunst die chauffeurs van toen moesten bezitten. En wat zijn het tegenwoordig dan maar katteneindjes rijden zeg….Snelwegen verrijkten ons leven, reizen werd een genoegen, maar we kregen ook files. En voor hen die dat niet kunnen geloven, het is echt waar, je had vroeger mensen die er met picknicktafel en speelgoed voor de kinderen op uit trokken om ergens bij Bussum op de hei een plekje te zoeken en niets anders te doen dan naar het langs rijdende verkeer te kijken. Bermtoeristen heetten die lui. Wat die allemaal niet naar binnen kregen aan uitlaatgassen…..Waarbij ze vaak ook nog eens rookten als ketters. Het waren mooie tijden…..maar ik ben blij met de huidige…….