Bloot gewoon?

Als we de mens eens vergelijken met de dieren valt al snel een groot verschil in gedrag op. Wij kleden ons aan alsof we bang zijn ook maar iets te moeten laten zien aan andere mensen die daar niets mee te maken hebben, waar de meeste diersoorten gewoon in hun blote bast van geboorte tot dood rond hobbelen op deze aarde. Nu hebben veel dieren van nature een soort vacht, die beschermt tegen warme of kou. Maar wij mensen verschillen natuurlijk ook nogal in ons denkpatroon van de dieren. Wij hebben vanaf de geboorte iets meegekregen van onze voorouders, namelijk schaamte. Het  eigen lijf is bloot kwetsbaar, we schamen ons voor bepaalde onderdelen aan dat lijf en dus verbinden we daaraan de in de cultuur vervatte verplichting het helemaal of op specifieke onderdelen extra te verbergen.

Daarom ook voelen we ons soms besmuikt als we in sauna of bijvoorbeeld op het strand helemaal bloot zouden moeten verkeren. Veel van dit gevoel is ons opgelegd door cultuur of aangehangen geloof. En omdat vooral die zaken met elkaar vermengd zijn geraakt gedragen we ons allemaal zodanig dat het algemeen aanvaard is en niemand het in zijn bolle schedel haalt om bijvoorbeeld compleet bloot over een drukke straat heen te gaan rennen. Toch is dat bloot zijn een meer dan natuurlijke toestand. We komen zo ter wereld en in sommige culturen (vaak niet de westerse of door andere culturen aangestuurde) blijft men het hele leven naakt omdat dit domweg een uiting van schoonheid is en kleding een gruwel. Veel van die volken vonden we vroeger o.a. in de Stille Oceaan op de vele eilandrijken daar en de eerste westerse ontdekkingsreizigers vielen zowat van hun geloof toen ze de meest schitterende mensen compleet bloot zagen rondlopen en daarbij ook nog eens gelukkig bleken of in Europese ogen, schaamteloos. Erotiek speelde uiteraard een rol en doet dit nog steeds. Vooral de christelijke predikers verbonden die zaken dan ook met elkaar, bloot leidt tot onkuisheid en dat weer tot zonde en daarom moesten de kleertjes aan en de handen boven de lakens.

In de kunstgeschiedenis is veel terug te vinden van ons denken op dit punt. Door de eeuwen heen. Met soms een periode van grote openheid op blootgebied en die periode dan weer afgelost door een periode van even grote preutsheid. Dictaten uit Rome of anderszins maakten dat we dan weer terug gingen naar de complete lichaamsbedekking. Grappig is ook hoe we vroeger aankeken tegen badmode. Ging men aan het begin van de vorige eeuw te water, was dit in een soort jurk of hansop die alles bedekte behalve de handen en de voeten of het gezicht. Een eeuw later lagen we bloot te spartelen in de golven en genoten alsof we in het Paradijs verkeerden. Bloot als richtlijn voor hoe ver onze cultuur is gevorderd? Of is het juist omgekeerd evenredig? Hoe minder bloot hoe ‘groter’ de beschaving? Het blijft een wonderlijk fenomeen. Al groeit het aantal FKK stranden gestaag en zijn nudistencampings ook voor gezinnen met kleine kinderen tegenwoordig machtig aantrekkelijk en ook populair. Zal ik dan voortaan in de sauna ook maar eens mijn zwembroek uittrekken? Moet ik nog even over nadenken, maar wie weet……

Ondefinieerbaar imago

Een stel lieve vrienden van ons kocht onlangs een nieuwe auto. Hun eerste nieuwe! Klein, zuinig, ruim van binnen, mooi van ontwerp. Zoals dat vaak gaat bij dit soort zaken had iedereen om hen heen wel een mening over wat ze hadden besloten. Immers, de beste stuurlui staan aan wal en veel mensen zijn geroepen als expert, weinigen uitverkoren. Wat me vooral verbaasde was dat veel oordelen nog teruggingen naar de tijd dat je over bepaalde merken nog flink wat vooroordelen kon oreren. Soms, meestal niet, op basis van kennis van zaken, eigen ervaring of tenminste uit de tweede hand. Vaak kwam al die kennis uit een of ander blad dat een bepaald merk onaardig bejegende. Hoe dat kwam ligt voor de hand. Zoals iedereen hebben ook journalisten of wat daar voor doorgaat op dit vlak, een eigen mening. Een gevoel, iets wat je niet helemaal kunt ‘pakken’. We zijn gevoelig voor imago, ons ego wil gestreeld en we leggen liever uit waarom we voor een nieuwe Bentley hebben gekozen dan voor een voordelige Dacia. Koop je die Bentley ben je een autoliefhebber met te veel geld en ga je voor het exclusieve. Mensen die kiezen voor een Dacia zijn slim omdat ze op de kleintjes letten, maar worden in de familie toch nog steeds gezien als minder geslaagd. Niet omdat ze een bankrekening bezitten met minder reserves dan de meeste mensen om hen heen, nee, het is vooroordeel, spruitjeslucht die samenhangt met die merkkeuze.

Wie geen iPhone heeft of een iPad telt niet mee, Windowsgebruikers zijn ‘losers’. Tja….het zal zo zijn, maar als het gaat om bloggen en mailen blijkt Windows toch wat meer te bieden dan Apple, ondanks alle goede bedoelingen. En zo is het in autoland ook. Geen enkel merk kan bogen door ongeveer iedereen in de wereld te worden gezien als ultiem, als de wensdroom waarop je zit te wachten. Echt…geen enkel merk! Immers, die Bentley is een pracht bak, maar zet je hem neer bij de Aldi wordt je meteen gezien als de baas van de tent of een proleet. Doe je hetzelfde met die Dacia wordt je weer wat meer gezien als slim. Waarbij nog even moet worden uitgelegd dat die budget-Roemeen techniek kreeg van moeder Renault, wordt gebouwd in Roemenie, Turkije, Marokko of Argentinië. Bentley hoort bij VW en heeft onder de lange neus dus gewoon dezelfde technische basis als pakweg een Audi of VW Phaeton. Alleen dat onmiskenbare geurtje van hout en leer komt nog uit Engeland. En wat dat leer betreft; het is maar de vraag waar de koeien vandaan komen waarmee men dat fraaie interieur bekleedde. Kortom, imago is vooral een kwestie van voorgekookte marketing. Al dan niet overgoten met een sausje uit de kokers van de journalistiek en afgeblust met verhalen van familie en vrienden.

Ben je gevoelig voor evt. kritiek koop dan die Bentley. Zo niet zijn er nog 50 merken te koop die meestal achter de schermen van de showrooms op een of andere wijze met elkaar in verbinding staan. Wie het niet gelooft wil ik dat graag nog een keertje haarfijn uitleggen…..

Amsterdam Museum

Je bent een Amsterdammer of je bent dat niet. Je houdt van je stad of niet. Je weet iets over haar geschiedenis of niet. In al die gevallen is een bezoekje aan het tegenwoordig zo fraai ingerichte Amsterdam Museum (Kalverstraat 92) een absolute aanrader. Het museum is gevestigd in het vroegere Burgerweeshuis en heeft de afgelopen jaren heel wat verbouwingen gekend. Maar nu is het toch min of meer af en lijkt het er op dat men de grote aantallen bezoekers flink wat kan laten zien. Zoals wij onlangs ondervonden toen we er weer eens te gast waren en o.a. de erg aardige expositie Amsterdam DNA bekeken die ons een blik door de jaren heen verschafte. Fraaie uitstallingen combineert men met films en interactieve displays die je kunt activeren met je eigen persoonlijke DNA-code die je bij de ingang wordt meegegeven. Daarnaast was een tentoonstelling over het fenomeen Johan Cruyff erg leuk en dan vooral doordat dit wellicht een van de meest gefotografeerde figuren uit de Nederlandse samenleving is. In de voorliggende (en hangende) gevallen veelal met andere mensen als decor. De expositie ‘Johan en ik’ loopt nog tot 12 mei volgend jaar. Je kunt met Johan op de foto, maar daar heeft men iets ingewikkelds voor bedacht waardoor je een dag of tien moet wachten voor je jouw beeld digitaal geleverd krijgt via een speciale website.

Iets te lang naar mijn smaak. Dat gold ook voor de DNA-expositie. Ook daar kan je foto’s maken met je unieke code als toegangssleutel, maar het eindresultaat komt niet eerder in beeld dan na een flink aantal dagen. Het waarom is mij niet duidelijk. Heel interessant vond ik de al wat langer bestaande exposities. De vaste tentoonstelling in het museum is kleurrijk, interessant en geeft vooral aan hoe snel een stad als de onze is gegroeid. Hoeveel dorpen en gemeenten werden opgeslokt door de ongekende expansiedrang van de stad en haar bestuurders, maar ook welke bijdrage deze stad leverde aan de groei en bloei van het land waar het de hoofdstedelijke rol voor vervult. Opmerkelijk, en ook nieuw voor mij zelf, was de toekomstvisie die men ooit in 1935 uitwerkte voor de naoorlogse tuinstad Buitenveldert. Hoge gebouwen, strakke straten, vaarten, groen, en mooie wegen. Het kwam er niet van, het naoorlogse bouwen kreeg toch een andere vorm. De Ringweg om de stad was al ingetekend, maar liep net even op een andere plek dan nu het geval is.

Opvallend was wel dat het gebouw was ingetekend waar ik ooit, heel lang geleden, nog eens werkte. Dat gebouwtje dateerde van 1932 en was keurig ingetekend in die toekomstplannen als toen bestaande bebouwing. Wie nu gaat kijken op die plek ziet dat die vroegere bebouwing plaatsmaakte voor leeg staande kantoren die er met steun van de door D66 gedomineerde deelgemeente ooit zo nodig moesten komen. Maar daar had men in 1935 nog nooit van gehoord. Net zo min als van mij, uw Amsterdamse meninggever natuurlijk.

Da da, of waarom mannen kiezen voor de buitenlandse vrouw..

Heteroseksuele mannen zijn relatief simpele zielen als het gaat om hun directe behoeften en dat wat ze van hun vrouwelijke partners verwachten. We willen als man een mooie vrouw, die zichzelf tot in de puntjes verzorgt, ons eten kookt alsof het haar grootste genoegen is, in bed een Kama-Sutra achtige kennis in de praktijk weet te brengen en alles wat wij zeggen voor waarheid of wet aanneemt. Hoe moeilijk kan het dan zijn zou je denken om je als vrouw een beetje aan die wensen en verlangens aan te passen. Mannen zetten er vaak hun ongekende kluslust tegenover, ze werken zich een slag in de rondte, brengen de kinderen naar bed, wassen de auto, kennen alle sportprogramma’s op de tv uit hun hoofd en weten over het algemeen ook goed hoe alle technische zaken in huis functioneren. Daarbij zijn ze geweldige praters, charmeurs en speelt geld voor hen geen enkele rol van betekenis. Zij stellen hun bankrekening en creditcard graag ter beschikking van hun vrouwen die aan de eerdere genoemde wensenlijst voldoen. Helaas blijkt in de praktijk dat de meeste vrouwen uit ons land zelf niet voldoen aan die idealen en dat ze vooral geëmancipeerd in een relatie zitten. Na een jaar of wat hebben ze het wel gezien en beginnen gas terug te nemen waar het hun pluspunten betreft. Voor mannen een crime en een goede reden om de tv en de sport toch steeds belangrijker te maken binnen de relatie. Trouwens, geef een vrouw een kind en als man ben je meteen naar het tweede plan gedegradeerd. Geen wonder dat er een grote trek is naar buitenlandse vrouwen. Volgens de cijfers van het CBS zelfs steeds meer. Los van de nieuwkomers die kennelijk toch het liefst een vrouw uit eigen thuisland ophalen, zoeken Nederlandse mannen ook steeds vaker een partner uit het buitenland. Vooral zij die in het Nederlandse relationele verkeer lastig aan de bak kunnen komen, vinden hun droombruiden vaak in Thailand, Rusland of Polen. Die Thaise vrouwen hebben dat dienende in de genen dat wij Nederlandse mannen graag zien bij een vrouw. Tot op hoge leeftijd zijn ze zo trouw als een hond en door het gebrek aan talenkennis heb je ook niet zoveel last van tegenspraak. Dat ligt anders bij Russische en Poolse vrouwen. Maar die compenseren dat door hun vaak ongekende schoonheid. En die dames vinden westerse mannen aantrekkelijk omdat die nu net die hiervoor genoemde positieve eigenschappen bezitten. In die landen daar wel gewaardeerd, hier veel minder. Het waarom zit hem ook in het feit dat veel mannen in die landen drinken als nationale sport zien en een pak rammel voor hun vrouw beschouwen ze als normaal.  En dus emigreren die dames naar Nederland en leven nog lang en gelukkig. Net als hun mannen. Vraag is wel wat ze eigenlijk aan het einde van dag eten in die relaties. Maar dit terzijde…..Ik breek nu even af, moet aan de slag van mijn vrouw. ‘Yes Ludmila, I come down to you…and fix the potatosoup’…..