Naast de enorme eenzaamheid die soms afstraalde van de ouderen in het recent uitgezonden programma van Geer en Goor bij RTL, viel mij een vrouw in het bijzonder op. Ze had ondanks haar leeftijd een felle blik in de ogen en duwde de beide mannen van zich af alsof ze een besmettelijke ziekte hadden. Uit haar verhaal werd me duidelijk dat ze zestig jaar ‘ongelukkig’ getrouwd was geweest.
En nu blij was dat ze geen ‘man meer hoefde te dulden in haar bed’. Opmerkelijk! Want laten we wel zijn. Als je geen trek heb in dat ‘gedoe’ lijkt mij dat je er het beste even iets aan kunt doen. Ofwel pas je je levensstijl aan zodat het voor beide partners meer wordt dan alleen maar een manier om kinderen te krijgen, dan wel zet je er een streep onder en zoekt je heil elders. Veel huwelijken lijken vooral uiterlijke schijn, het intieme deel is er na een paar decennia wel uit, en men blijft bij elkaar voor kinderen en/of kleinkinderen dan wel de sociale druk van de omgeving. Doodongelukkig binnen een huwelijk, ik moet er niet aan denken.
Is het altijd koek en ei? Is alles rozengeur en maneschijn bij ons allen? Nee, bepaald niet. Zo keek ik onlangs naar een stel dat er ook al heel wat jaartjes op had zitten. Dat zag je zo. Ergste was dat ze niets meer met elkaar te bespreken leken te hebben. Hij keek weg van haar, zij kauwde in gedachten op haar lekkernij en sprak ook verder geen woord.
Hij oogde nog enigermate ‘áangekleed’, zij zag er uit of elke vorm van aantrekkingskracht via kleding of make-up een daad van de duivel zelf zou zijn. Kleurloos, smakeloos, krachtenloos, woordenloos. Wat een ellende om zo oud te moeten worden. Elkaar op elk terrein negerend. Erkenning van je zijn is voor de meeste mensen toch een levensbehoefte hoor. Dacht je van niet? Waarom zitten we dan massaal op de sociale media denk je? Het ego wil ook wat en dat gevoel komt deels wellicht ook omhoog als we thuis geen aandacht krijgen. Mannen zowel als vrouwen. Uit CBS cijfers blijkt dat binnen een op de drie huwelijken sprake is van erkende vreemdgaanderij. 33% van ons Nederlanders zoekt officeel zijn of haar heil dus elders.
Als ik soms in de rondte kijk of mijn ogen de kost geef dan wel mijn oren te luisteren leg, snap ik dat soms wel. Binnen sommige relaties is het echt Siberisch koud. En dan maar dromen van prinsen op witte paarden of prinsessen in kasteeltorens die zitten te smachten naar…. Ik zou wel eens willen weten hoeveel voldoendes we nog geven aan onze relaties als we een jaartje of 30-40 verder zijn dan die trouwdag waarin we elkaar beloven trouw te zijn maar ook dienstbaar en gelukzalig….Zal wel weer een zesje zijn of zo. Typisch Nederlands….Geen vuurtje te ontdekken…
altijdeenmening 
Bij mij zou ik het geen cijfer willen geven, die schoolse streken heb ik alweer lang achter de rug.
Je moet maar zo denken Leo; De hele wereld is een groot toneel, waar we allemaal aan meedoen, graag of niet.
Maar op sommige tonelen wordt wel heel saai geacteerd J@n, als ik rondkijk in de wereld zie ik een hoop ongelukkige mensen, naast uiteraard, de mensen die het leven met een tien een mooi cijfer geven uiteraard…
Altijd leuk om te kunnen zeggen: “Maar dan hebben wij het toch beter,” 😉
Eerlijk gezegd zou ik vandaag onze relatie een 10 willen geven en hoop dat het binnen tig jaren nog zo zal zijn! Maar je hebt gelijk in je weer indringend geschreven log, als je sommige echtparen zo ziet dan begrijp je niet goed waarom die al die jaren bij elkaar gebleven zijn…
OT: heerlijk dat jullie in zo’n pandjes aan de grachten woonden, pleeg je daar ook eens een log over?
Fijne zondag jongen!
Ach, een beetje kijken en luisteren en je observeert zoveel waaruit je weer kunt putten en zeker leren. Wat het huis betreft, ja dat heb ik idd nooit eerder beschreven. Zal eens zien hoe ik dat in een vaatje gaat gieten…
Leo.. je schrijft : Zal eens zien hoe ik dat in een vaatje gaat gieten…
GaaT … En dat zeg jij? 🙂 😉 Nee ik zeg niets. …*lol* .. 😛
Foutje, bedankt, war je mee omgaat wordt je mee besmet….:)
Ja uiteraard zijn die huwelijken er nog met één en al troosteloosheid.
Maar troost je, over een jaar of 20 is dat natuurlijk helemaal uitgestorven nu iedereen iedereen uit het huwelijk stapt op het moment dat blijkt dat ” het vuur” op de waakvlam staat en niet voor iedereen meer zichtbaar is.
Misschien worden ze er zélf inderdaad gelukkiger van maar het spoor van ellende dat ze voor kinderen achter laten is er niet minder om.
Tja….misschien nog niet eens zo gek om je eigen geluk enige tijd uit te stellen “om de kinderen” !
Maar, is dat samen gaan leven in een relatie nu juist niet bedoeld om er zelf ook gelukkiger van te worden dan??? Wie als monnik of non door het leven wil gaan, kan toch beter kiezen voor een klooster of zo?? 🙂
Ja dat is wél de bedoeling natuurlijk, maar als de keuze uiteindelijk niet het gewenste resultaat oplevert maar je hebt wé kinderen zou ik het toch erg waarderen om “een nieuwe vlam”even uit te stellen totdat de kinderen op eigen benen kunnen staan. Een schribarend aantal kinderen woont “in twee gezinnen” , te triest voor woorden.
Leuk stukje en het klopt inderdaad: op Facebook e.d. gaat het alleen maar om erkenning. Het is in- en intriest. Ik ken mensen die constant foto’s van zichzelf erop plaatsen en gewoon chagrijnig zijn als ze te weinig ‘likes’ hebben gekregen.
Ik denk dat huwelijken van 60 jaar sowieso wel uitgestorven zullen raken in de toekomst. Nu scheiden mensen veel sneller. Té snel soms denk ik wel eens.
Die zelfverheerlijking hoort bij de tijd. We zijn allemaal individueel heel belangrijk. Zelf benoemde koningen of konininginnen in ons eigen rijk. Daar helpen de sociale media bijzonder goed bij. Lange relaties zijn straks ook zeldzamer omdat we gemiddeld later komen tot trouwen denk ik. Er wordt, als het goed is, meer geexperimenteerd en gekeken wat ons mensen gelukkig maakt. Qua gevoel of zeker fysiek. Pas dan zoek je een partner die bereid is om over en weer te maken dat je er een reeks van jaren tegen kunt. Vroeger was dat niet vanzelfsprekend. Je trouwde al jong, dan moesten er kinderen komen, en was ‘dat wat er mee te maken had voor veel vrouwen een plicht en zeker geen genoegen’…toch?
na x aantal jaren is de rek er inderdaad uit. Maar om je daarvoor in een zwart gat te gooien, vele jaren van samen opbouwen zomaar met het groot huisvuil op straat te zetten ? Ik weet het niet zo goed ! Ik ken er die op latere leeftijd alles en iedereen in de steek lieten en er niet echt beter op geworden zijn. Het gras aan de overkant is nu eenmaal groener. Ik weet niet of ik nu op mijn 53ste met een andere vrouw en haar familie een nieuwe start zou kunnen maken. En zou ik gelukkig kunnen zijn wetende dat ik mijn kinderen in de steek laat of zij mij de rug toekeren ?
Dat zijn uiteraard de negatieve maar ook meer aglemene kantjes van een andere keuze dan blijven zitten in een deels ongelukkig huwelijk. Opmerkelijk is ook vaak dat men de ander vaak wel een ongelukkig bestaan opdringt maar geen vergeving kent voor evt. uitstapjes richting iets warms en leuks. Ook daarvan heb ik voorbeelden gezien. Kortom, het is een wonder als mensen na 40 jaar nog steeds met elkaar praten en plezier hebben…
ik zeg altijd “het is je eigen keuze, maar of je nu kiest of niet kiest, iets verliezen doe je altijd. Aan jou dus om te weten wat je belangrijk vindt. En spijt achteraf komt altijd te laat.” kortom : kiezen is verliezen.
Goede morgen lieve Leo en hopelijk zal het een begin zijn van een even goede week!
Gaat vast lukken hoor, dank je wel, en de wens is wederzijds…